Στα Γραφεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις Βρυξέλλες και στα διάφορα καταστήματα με σουβενίρ της Ε.Ε., κυκλοφορεί ένα χιουμοριστικό πόστερ, στο οποίο με αστεία σκίτσα, αναγράφονται ειρωνικά τα χαρακτηριστικά του τέλειου Ευρωπαίου με βάση το εθνικό «μειονέκτημα» που χαρακτηρίζει κάθε ευρωπαϊκό λαό. Έτσι στο πόστερ αναγράφεται μεταξύ άλλων ότι ο τέλειος Ευρωπαίος θα πρέπει να… «Οδηγεί όπως ο Γάλλος», «Να μαγειρεύει όπως ο Βρετανός», «Να έχει αυτοέλεγχο όπως ο Ιταλός» κα «…να είναι οργανωμένος όπως ο Έλληνας». Έτσι το εθνικό μας μειονέκτημα, στα μάτια των ευρωπαίων, είναι η αδυναμία σωστής και αποτελεσματικής οργάνωσης.
Η οργάνωση λοιπόν του ελληνικού κράτους αλλά και της κοινωνίας είναι ανορθολογική. Υπάρχουν πολλές σκοπιμότητες, αλλά και στερεότυπα και ταμπού, τα οποία οδηγούν σε σημαντικές στρεβλώσεις. Το πελατειακό σύστημα είναι σίγουρα μια αιτία. Η πολυνομία, η στρυφνότητα των νόμων, ο ατομικισμός, οδηγούν στην ανοργανωσιά και την αναποτελεσματικότητα.
Έτσι δεν υπάρχει αξιόπιστος μηχανισμός συλλογής φόρων. Δεν υπάρχει ορθολογισμός στη διαχείριση κονδυλίων για τα δημόσια έργα. Δεν υπάρχει ορθολογισμός στην οργάνωση των κρατικών μηχανισμών και υπηρεσιών. Δεν διαμορφώνονται λογικές προτεραιότητες στις κοινωνικές ανάγκες.
Συχνά η αναζήτηση της λογικής προσκρούει σε κάθε λογής εμπόδιο. Από τα μικροσυμφέροντα που έχουν αναπτυχθεί εξαιτίας των οργανωτικών στρεβλώσεων, μέχρι την απλή συνήθεια που συνοψίζεται στο «έτσι το βρήκαμε, έτσι το κάνουμε».
Όμως τα πράγματα είναι σοβαρά. Όταν μιλάμε για ανάγκη μεταρρυθμίσεων, είναι ακριβώς αυτό. Η ανάγκη να οργανωθούν καλύτερα τα πράγματα, ώστε να γίνουν περισσότεροι λειτουργικά, να μας διευκολύνουν τη ζωή. Να διαμορφώσουν καλύτερο περιβάλλον τόσο στο σύνολο όσο και στον καθένα ξεχωριστά.
Πολλές αλλαγές προς το καλύτερο προς την καλύτερη οργάνωση, προσκρούουν σε μικροσυμφέροντα, είτε ατομικά είτε κάποιων ομάδων, αλλά και σε ιδεοληψίες και εμμονές στο παράλογο. Συχνά, τα μικροσυμφέροντα καλύπτονται με το μανδύα της ιδεολογίας (π.χ. γιατί να μην υπάρχουν μη κρατικά πανεπιστήμια και δεκάδες χιλιάδες ελληνόπουλα να αναγκάζονται να σπουδάζουν στο εξωτερικό;)
Οποιαδήποτε επενδυτική προσπάθεια προσκρούει σε κάθε λογής παραλογισμούς. Η ίδια η καθημερινότητά μας συχνά υποβαθμίζεται. Αρκεί να πούμε ένα απλό γραφειοκρατικό παράδειγμα: Η Αστυνομική μας ταυτότητα, το έγγραφο που υποτίθεται ότι έχει την ύψιστη αξία και ασφάλεια είναι και το έγγραφο που αποτελεί στην ουσία του την επιτομή του παραλόγου. Για να εκδοθεί, είναι απαραίτητο και ικανό το πιστοποιητικό γέννησης του Δήμου. Με τη συμβολή και ενός μάρτυρα, ο κάθε Έλληνας μπορεί να προμηθευτεί μια ταυτότητα. Αν τη χάσει, μπορεί να προμηθευτεί άλλη, με άλλο βεβαίως αριθμό. Αν πάλι τη χάσει ή του την κλέψουν, μπορεί να βγάλει άλλη, επίσης με άλλο αριθμό κ.ο.κ αρκεί να του χορηγεί ο δήμος πιστοποιητικό γέννησης. Όμως οι αλλαγές στους αριθμούς δημιουργούν απίστευτες ταλαιπωρίες…
Άλλο παράδειγμα, η πληθώρα των αριθμών που πρέπει να χαρακτηρίζει την ταυτότητά μας ανάλογα με τις δραστηριότητές μας. Άλλος αριθμός Ταυτότητας, άλλος ο Α.Μ.Κ.Α., άλλος ο Α.Φ.Μ, άλλος ο Αριθμός Μητρώου Ασφαλισμένου, άλλος ο αριθμός διπλώματος κ.λ.π.. Έτσι το Ελληνικό κράτος ακόμη δεν μπορεί να διασυνδέσει τα αρχεία του…
Θυμάμαι όταν το μακρινό 1985 επιχειρήθηκε με το νόμο 1599 να καθιερωθεί για τους Έλληνες ο Ενιαίος Κωδικός Αριθμός Μητρώου (Ε.Κ.Α.Μ.), έγιναν τεράστιες διαδηλώσεις από την αριστερά εναντίον του …Φακελώματος, (βλέπετε τότε δεν είχαν εφευρεθεί τα cookies…) σε αγαστή συνεργασία με την εκκλησία και κυρίως κάποιες παραχριστιανικές οργανώσεις που υποστήριζαν ότι ο Ε.Κ.Α.Μ, θα ήταν το…χάραγμα του θηρίου!
Για να μη μιλήσουμε για τη μανία μας να αναλύουμε τα πράγματα όχι με λογικά επιχειρήματα αλλά με ιστορίες συνωμοσίας, με οργή και θυμό, με οτιδήποτε άλλο τέλος πάντων, πλην της λογικής…
Όμως έτσι οι κοινωνίες δεν πηγαίνουν μπροστά. Συνεχίζουν να ταλαιπωρούνται οι πολίτες και να επωφελούνται από την ανοργανωσιά οι κάθε λογής πονηροί.
Δεν ξέρω πως, αλλά είναι απολύτως απαραίτητο να εφεύρουμε ξανά την κοινή λογική και εξ αυτής την ορθολογική οργάνωση της ζωής μας…
