Χριστός Ανέστη! Τώρα πάμε για τι δικές μας αναστάσεις. Του Γιώργου Παπακωνσταντή

  • Κυριακή, 16 Απρίλιος 2017 00:01
  • Συντακτική Ομάδα
  • Editorial

Κάθε χρόνο γιορτάζουμε την ανάσταση του Χριστού. Είναι η ύψιστη γιορτή της χριστιανοσύνης. Συμβολίζει τη θυσία του Θεανθρώπου για τη σωτηρία των ανθρώπων. Τη γιορτάζουμε ως ημέρα χαράς. Γλεντάμε και το ρίχνουμε στο φαγοπότι. Ευχόμαστε ο ένας στον άλλο Καλή Ανάσταση και Χριστός Ανέστη.  Αλήθεια τι πραγματικά σημαίνει αυτό;  

Η αναπαράσταση των παθών της Μεγάλης Εβδομάδας, μας κάνει να συμπάσχουμε με το Χριστό. Να κατανοήσουμε την άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής. Εκείνης που τον υποδέχτηκε με Ωσαννά στην Ιερουσαλήμ, εκείνης που τον πρόδωσε για χρήματα   και της ίδιας που επέλεξε των Βαραββά για να του δοθεί η χάρη. Να κατανοήσουμε την έννοια της υπέρτατης θυσίας, της Σταύρωσης και του θριάμβου του καλού, με την ανάσταση. Γιατί περί αυτού στην ουσία πρόκειται. Ο θρίαμβος της ζωής επί του θανάτου. Όμως ξέρουμε ότι στη δική μας πραγματικότητα, ο θάνατός μας δεν έχει ανάσταση τι σημαίνει λοιπόν πραγματικά ανάσταση για τον καθέναν από εμάς; Ποια είναι η ατομική μας ανάσταση; Ποιο νεκρό κομμάτι μας, κομμάτι της ψυχής μας πρέπει να ζωντανέψει για να αναστηθούμε;

Τα ερωτήματα αυτά δεν είναι μόνο θεολογικού χαρακτήρα. Οι απαντήσεις σ αυτά μπορούν να αναστήσουν τη ζωή μας. Κατ αρχήν πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πότε είμαστε νεκροί. Για την ακρίβεια ζωντανοί- νεκροί. Όταν δεν αγαπάμε, όταν δε χαμογελάμε, όταν δε χαιρόμαστε τη φύση. Όταν δε νοιαζόμαστε για τους γύρω μας. Όταν χρωστούμε ένα συγνώμη, ένα σ αγαπώ και δεν το λέμε. Όταν προσπαθούμε να πνίξουμε κάθε συναίσθημα για να μη φανεί ως αδυναμία. Όταν αρνούμαστε να αφιερώσουμε χρόνο ποιοτικό σε εκείνους που τον έχουν ανάγκη, γιατί «έχουμε δουλειές», όταν τα μάτια μας είναι προσηλωμένα μόνο στην επιφάνεια του εαυτού μας. Όταν δεν ζούμε, δε   βιώνουμε βαθιά την κάθε μικρή στιγμή που μας χαρίζεται…τότε ναι! Στην πραγματικότητα είμαστε νεκροί γιατί η συμβολή μας στο θαύμα της ζωής είναι η συμβολή ενός νεκρού. Το χειρότερο είναι ότι νομίζουμε, μόνο εμείς, ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου. Και όταν το συνειδητοποιούμε αυτό κατανοούμε ότι κάθε ένας από εμάς, σηκώνει το δικό του σταυρό, ακολουθεί το δικό του Γολγοθά, μικρό ή μεγάλο. Η ευχή λοιπόν καλή Ανάσταση, έχει απλή αλλά ιδιαίτερης αξίας σημασία.

Έχουμε πολλές αναστάσεις μπροστά μας. Να μιλήσουμε σ αυτούς που αγαπάμε, να τους αφιερώσουμε χρόνο, να δείξουμε συναισθήματα, να αγκαλιάσουμε βαθιά ό,τι ομορφαίνει ετούτο τον κόσμο. Να αφήσουμε πίσω ότι μας χαλάει, να διεκδικήσουμε το όνειρό μας, να παλέψουμε γι αυτό. Να πούμε όλες εκείνες τις λέξεις που διστάσαμε γιατί κάποιο «πρέπει» ή κάποιο «τι θα πει ο κόσμος» μας σταμάτησε. Να νιώσουμε πραγματικά ελεύθεροι από κάθε ευτελή ιδιοτέλεια που μας βασανίζει. Να ξυπνούμε το πρωί με χαμόγελο για τη ζωή που έχουμε και μέχρι το βράδυ να έχουμε κάνει και άλλους να χαμογελάσουν. Να γνωρίζουμε καλά, ότι η μόνη βεβαιότητα στη ζωή, είναι ότι κάποτε τελειώνει και μάλιστα χωρίς  ανάσταση, οπότε η κάθε μικρή στιγμή, το κάθε συναίσθημα, η κάθε όμορφη εικόνα, η κάθε πεταλούδα ή όμορφη πασχαλίτσα που συναντάμε στο δρόμο μας, είναι στιγμές ζωής. Το χαμόγελο ενός  παιδιού, το φιλί των ερωτευμένων, το ταξίδι που αποφασίζουμε να κάνουμε, ένα ποτήρι κρασί, ένας καφές με φίλους, μια γενναιόδωρη πράξη, μια μικρή θυσία για ένα σκοπό, μια αγκαλιά…όλα αυτά και άλλα πολλά είναι  ακριβώς  η ανάστασή μας. Η κάθε στιγμή που φτιάχνουμε έστω και λίγο, ελάχιστα, καλύτερο τον κόσμος μας, αυτή είναι στιγμή ανάστασης και αυτές οι στιγμές είναι στιγμές ζωής,  της ζωής μας!

Χριστός Ανέστη λοιπόν και ας προσπαθήσουμε και μείς τις δικές μας μικρές ή μεγάλες αναστάσεις!