Έχουμε συνηθίσει να σκοτωνόμαστε ...

  • Δευτέρα, 3 Απρίλιος 2017 11:15
  • Συντακτική Ομάδα
  • Editorial

Τα Ξημερώματα της 1η Απριλίου, στα Χανιά, χάθηκαν τρεις ζωές 17,19 και 25 ετών, οδηγώντας μηχανές.  Τρεις νέοι, που ξεκινούσαν τη ζωή τους με όνειρα και προσμονές. Πριν λίγες μέρες, άλλοι 4 έφηβοι στον Εύοσμο Θεσσαλονίκης, έχασαν επίσης τη ζωή τους οδηγώντας το αυτοκίνητο του πατέρα του ενός, που ήταν μοντέλο από τα ασφαλέστερα στον κόσμο, όπως διαφημίζεται.  Επίσης όλοι θυμόμαστε το ατύχημα με την Πόρσε και τους επίσης 4 νεκρούς που προκάλεσε…

Δεν περνάει μέρα χωρίς να θρηνήσουμε νεκρό στην άσφαλτο. Όταν είναι μόνο ένας, περνάει στα «ψιλά» η είδηση και μόνο οι δικοί του γνωρίζουν και τον θρηνούν.

Στις περιπτώσεις που προαναφέραμε, οι τελετές τη ταφής έχουν τελειώσει, ο θρήνος από τους οικείους συνεχίζεται, οι απουσίες υπάρχουν. Όμως η έντονη συζήτηση στα social media, οι εκφράσεις λύπης, στενοχώριας ή σοκ, από όλους εμάς,  πέρασαν, τελείωσαν. Η ζωή συνεχίζεται. Μέχρι να γίνει το επόμενο δυστύχημα...να χαθεί η επόμενη ή οι επόμενες ζωές, οπότε πάλι θα εκφράσουμε τη λύπη μας μέσα από το facebook, κάποιοι θα πάνε στις κηδείες και θα κλάψουν ίσως, όμως μετά, πάλι η ζωή συνεχίζεται…

Έχω την εντύπωση ότι έχουμε συνηθίσει τη διαδικασία. Έχουμε συνηθίσει να σκοτωνόμαστε και ως λαός που δεν αξιολογεί τον κίνδυνο, δεν αξιολογεί γενικώς τίποτα, θεωρούμε απλά ότι έτυχε η «κακιά στιγμή», είμαστε σίγουροι ότι αυτή η στιγμή δεν θα συμβεί σε μας και συνηθίζουμε να συμβαίνει πάντα στους άλλους…μέχρι να συμβεί σε κάποιον πολύ κοντά μας ή σε μας τους ίδιους…

Είναι τραγικό να αφήνουμε τη ζωή έτσι απλά να φεύγει. Είναι τραγικό να βλέπουμε κάθε μέρα περιστατικά που είναι να απορείς πως επιζούν ακόμη. Είναι τραγικό να ανεχόμαστε τους δημόσιους κινδύνους που κυκλοφορούν ανάμεσά μας με τη μορφή ενός πιωμένου νέου πίσω από το τιμόνι, μιας αφηρημένης κοπέλας που μιλάει στο κινητό, ενός υπερήλικα που δεν βλέπει, ή ακόμη με τη μορφή μιας λακκούβας, μιας κλειστής στροφής ή μιας διασταύρωσης χωρίς σήμανση. Είναι τραγική αυτή η έλλειψη σεβασμού για την ίδια τη ζωή.

Μαγικές λύσεις δυστυχώς δεν υπάρχουν. Πολλοί που θα διαβάζουν αυτό το κείμενο θα κουνούν το κεφάλι τους και θα λένε, «έλα μωρέ πάλι τα ίδια και τα ίδια, εδώ είναι να μη σου τύχει…», ή ακόμη, «εγώ προσέχω δεν πρόκειται να μου συμβεί…»

Το θέμα όμως δεν είναι να γράφουμε κείμενα για τα τροχαία, ούτε να υπάρχει κάποιος Ιαβέρης, ο οποίος πασχίζει να υποκινήσει στην ασφαλή οδήγηση και κάποιοι τον βρίζουν κι από πάνω…ένας-δυό ή τρεις κούκοι, δεν φέρνουν την άνοιξη.

Το θέμα είναι πως η κυκλοφοριακή αγωγή, η παιδεία στην οδήγηση θα την πω εγώ, μπορεί να εμπεδωθεί σε μια κοινωνία που απλώς επιβιώνει διαμορφώνοντας τους δικούς της κανόνες ανομίας και βόλεψης…

Εφόσον δεχόμαστε, θεωρούμε φυσιολογικό ή θέμα τύχης, το ότι σκοτωνόμαστε στην άσφαλτο σε αριθμούς που αντιστοιχούν σχεδόν σε πόλεμο και έχουμε τη θλιβερή πρωτιά στην Ευρώπη, απλά θα συνεχίζουμε να το παθαίνουμε.

Εδώ χρειάζεται επανάσταση. Εδώ χρειάζονται διαδηλώσεις. Εδώ και τώρα χρειάζεται ενεργοποίηση για την προστασία της ζωής των παιδιών μας. Της ζωής γενικά.

(Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές προστέθηκε  ένας ακόμη νεκρός με μηχανή σε επαρχιακό δρόμο του Ρεθύμνου...ας είναι ο τελευταίος, που δυστυχώς δεν θα είναι...)