Κλεισμένοι μέσα περισσότερο από τριάντα μέρες, φτάσαμε και στη μεγαλοβδομάδα.
Η εξέλιξη της πανδημίας σε παγκόσμιο επίπεδο εξακολουθεί να είναι το πρώτο ενδιαφέρον μας πρωί μεσημέρι και βράδυ και εξακολουθεί επίσης να μονοπωλεί τα δελτία ειδήσεων.
Παρακολουθούμε τα γεγονότα από την τηλεόραση και το ίντερνετ και σιγά σιγά, έχουμε κατανοήσει-οι περισσότεροι τουλάχιστον-ότι τα πράγματα ήταν και είναι ζόρικα. Βλέπουμε τους θανάτους στις άλλες χώρες και ειδικά σε εκείνες που λέμε υπερδυνάμεις και νιώθουμε ίσως για πρώτη φορά, τυχεροί που σ αυτή τη μικρή γωνιά του πλανήτη φαίνεται να τα καταφέρνουμε καλύτερα.
Όμως ο καιρός ανοίγει, η Άνοιξη είναι εδώ με όλο της το μεγαλείο και η μεγαλοβδομάδα τρέχει διαφορετικά από κάθε άλλη φορά. Δεν σκεφτόμαστε τον οβελία, αλλά στο πως θα αντισταθούμε στον οβελία. Δεν σκεφτόμαστε πόσοι θα βρεθούμε και ποιους θα καλέσουμε στο σούβλισμα, αλλά πως θα κάνουμε ένα διαφορετικό Πάσχα, έτσι ώστε και να το νιώσουμε, να νιώσουμε δηλαδή τη διαφορετικότητα, το μεγαλείο της ημέρας, την ανάσταση και την αναγέννηση, χωρίς όμως να διακινδυνέψουμε παραβιάζοντας τα μέτρα που έχουν εισηγηθεί οι ειδικοί επιστήμονες. Δύσκολο αλλά αναγκαίο. Άλλωστε όλοι μας στην πραγματικότητα ζούμε εδω και 30 μέρες τη δική μας μεγάλη εβδομάδα των παθών. Πολλοί χωρίς δουλειά, αρκετοί χωρίς επιχείρηση, με πλήρως αλλαγμένες καθημερινές συνήθειες, με αβέβαιο το αύριο. Έτσι λοιπόν προσδοκούμε την πραγματική μας ανάσταση. Γιατί η επιστροφή στην κανονικότητά που ζούσαμε πριν από την επέλαση του ιού, φαντάζει πια σαν ανάσταση, σαν αναγέννηση. Θα είναι η νίκη της ζωής, της ζωής μας.
Εκτμήσαμε έτσι, ότι θεωρούσαμε δεδομένο. Τη δυνατότητα να πιούμε έναν καφέ με ένα φίλο. Να περπατήσουμε στην παραλία. Να πηγαίνουμε κάθε μέρα σ´ αυτή τη μίζερη δουλειά μας, που όμως τελικά αποδείχθηκε πόσο ανάγκη την είχαμε οικονομικά αλλά και ψυχολογικά.
Η στέρηση απλής επαφής με αγαπημένα μας πρόσωπα που τα θεωρούσαμε δεδομένα και δε δίναμε και πολλή σημασία, μας έδειξε τελικά πόση σημασία είχαν για μας. Όλα αυτά ευελπιστούμε ότι κάποια στιγμή θα τελειώσουν. Θα επανέλθουμε όμως στον πρότερο βίο μας ή θα μέινουν τόσα τραύματα τόσα κατάλοιπα που θα αλλάξουν τη ζωή μας από εδώ και μπρος;
Ο φόβος, είναι πάντοτε μια δύσκολη κατάσταση. Επηρεάζει σκέψεις και συμπεριφορές. Και εμείς είμαστε σε κατάσταση φόβου και αβεβαιότητας. Εξουθενωμένοι από την παραμονή σε παύση και αγωνιούντες για το αύριο. Όταν μάλιστα αυτό το αύριο δεν εξαρτάται από εμάς αλλά από το πως θα λειτουργήσει ένας ολόκληρος πλανήτης. Είμαστε λοιπόν σε αναμονή της ανάστασης. Της ανάστασής του Θεανθρώπου αλλά και της ανάστασης της δικής μας, της αναγέννησης της ζωής μας.
Ποτέ άλλοτε στη σύγχρονη εποχή η έννοια της ανάστασης δεν ήταν τόσο αναγκαία και κυριολεκτική. Ας ευχηθούμε λοιπόν ολόψυχα, σε όλους, σε συγγενείς και φίλους, σε γείτονες, στους συνανθρώπους μας όπου γης, καλή ανάσταση. Καλή αναγέννηση στη νέα εποχή που ανατέλλει για τον κόσμο. Με περισσότερη αλληλεγγύη, γνώση, και αγάπη. Δεν υπάρχει κάτι άλλο για να ελπίζουμε εμείς και οι επόμενες γενιές.
