Ητάν γνωστό στην κοινωνία του Ρεθύμνου ότι εδώ και λίγο καιρό ο Πρόεδρος του ομίλου Βρακοφόρων, έδινε μάχη με μια ύπουλη ασθένεια. Όλοι εύχονταν να τα καταφέρει, όμως τελικά ο Στέλιος Κιαγιαδάκης έχασε τη μάχη.
Έσβησε την Παρασκευή σε νοσοκομείο της Αθήνας και σήμερα Σάββατο 4 Απριλίου θα γίνει η εξόδιος ακολουθία στον Ιερό Ναό των 4ων Μαρτύρων, χωρίς να μπορούν οι αγαπημένοι του φίλοι να τον αποχαιρετήσουν, ενώ θα ταφεί στην αγαπημένη του Αργυρούπολη, στον οικογενειακό τάφο. Στ χωριό του, όπου είχε φιλοξενήσει πολλές φορές πολλούς και σημαντικούς ανθρώπους. Οι φίλοι του θα του πουν νοερά το τελευταίο αντίο, λογω των μέτρων για τον Κορωνοϊό
Παράκληση της οικογένειας του είναι αντί στεφάνων, τα χρήματα να κατατεθούν για τις ανάγκες του νοσοκομείου Ρεθυμνου.
Ποιος ήταν ο Στέλιος Κιαγιαδάκης
Τον Στέλιο Κιαγιαδάκη σε όλη του τη ζωή τον χαρακτήριζαν το πάθος και η επιμονή του να πραγματοποιήσει τα οράματά του. Στα πρώτα του βήματα βρέθηκε δίπλα στον αξέχαστο Παύλο Βαρδινογιάννη που ήταν ένα σχολείο ζωής γι΄ αυτόν.
Ασχολήθηκε με επιτυχία με το εμπόριο αυτοκινήτων για πολλά χρόνια και έστρεψε παράλληλα το ενδιαφέρον του σε πολλούς τομείς πάντα με επιτυχία.
Ήταν πρόεδρος στην ομάδα ποδοσφαίρου του Άρη Ρεθύμνου, ήταν πρόεδρος στο Σύνδεσμο Εφέδρων Αξιωματικών του Ρεθύμνου και μάλιστα κατείχε το μεγαλύτερο βαθμό για έφεδρο αξιωματικό στη χώρα. Πάνω από όλα, όμως, ήταν πρόεδρος του Ομίλου Βρακοφόρων Κρήτης, ενός ιστορικού συλλόγου με ρίζες και παράδοση, που επί των ημερών του εκτοξεύθηκε και μετέφερε την Κρήτη σε όλη την υφήλιο.
Εκδηλώσεις, εμφανίσεις σε κάθε σημείο του πλανήτη και ο Όμιλος Βρακοφόρων Κρήτης έγινε επί της προεδρίας του ο κορυφαίος πρεσβευτής του νησιού. Έτσι, έμαθαν σε όλο τον κόσμο τον Στέλιο Κιαγιαδάκη και έτσι τον χειροκρότησαν.
Η αγαπημένη του Μαρία στάθηκε φύλακας – άγγελος στο πλευρό του κυρίως στα δύσκολα. Ενώ τα παιδιά του, ο Χάρης και η Αιμιλία, ήταν πάντοτε σημεία αναφοράς γι’ αυτόν και υπερηφάνειας. Όπως και τα εγγόνια που αξιώθηκε να δει.
Η Κρήτη αποχαιρετά τον Στέλιο Κιαγιαδάκη όχι με τον τρόπο που θα ήθελε, ούτε με τον τρόπο που του αξίζει.
Είναι, όμως, βέβαιο ότι το έργο που αφήνει πίσω του θα τον κρατά ζωντανό στη μνήμη όλων.
(με στοιχεία από goodnet.gr)
