Μπορείς να μείνεις 15 ημέρες σπίτι σου; Του Γιώργου Παπακωνσταντή.

  • Παρασκευή, 13 Μάρτιος 2020 10:54
  • Συντακτική Ομάδα
  • Editorial

Η μετάδοση του κορονοιού γίνεται από ότι φαίνεται με πολύ εύκολο τρόπο. Η μόνη δυνατότητα ελάττωσης της ταχύτητας εξάπλωσης του είναι η δραστική μείωση των κοινωνικών μας επαφών.

Να μην κυκλοφρούμε λέει η λογική, αλλά και οι οδηγίες Κυβέρνησης και ειδικών επιστημόνων. Να μείνουμε σπίτι όσο είναι απαραίτητο. Από ότι φαίνεται ένα διάστημα 15 ημερών είναι απαραίτητο.

Αλήθεια, μπορούμε να μείνουμε 15 μέρες στο σπίτι μας;

Ας το δούμε σαν ευκαιρία να...ξαναφιλιόσουμε μαζί του. Τα σπίτια μας έχουν όλα εκείνα που μπορούν να μας κρατήσουν ευχάριστα μέσα. Ευκαιρία να τα αξιοποίησουυμε. Να διαβάσουμε κανένα βιβλίο, να δούμε ευχάριστες εκπομπές, ταινίες, να παίξουμε με τα παιδιά μας, να αράξουμε απλά, να μαγειρέψουμε όλοι μαζί. Ακόμη να κάνουμε εκείνες τις μικροεπισκευές που ολοένα αναβάλλουμε.

Ο σύγχρονος άνθρωπος, είναι γεγονός ότι έχει δημιουργήσει ανάγκες για να ζει έξω από το σπίτι.

Ακριβώς για αυτό έχουν τόση ανάπτυξη στη χωρα μας τα καταστήματα εστίασης. Σε κάθε γωνία ένα καφέ, ένα σουβλατζίδικο, ένα ντελιβεράδικο. Σπάνια φτιάχνουμε καφέ στο σπί τι μας. Ολοένα και λιγότερο μαγειρεύουμε σπίτι. Σπάνια κάνουμε συζητήσεις.

Η κοινωνική μας καταξίωση συχνά έγκειται στη δυνατότητα να “βγαίνουμε”. Να δούμε και να μας δούνε. Να “φανούμε”, όπως συχνά ακούω φίλους να λένε. Έτσι πολλοί στο σπίτι τους νιώθουν μόνοι. Δεν μπορούν να τα βρουν με τον εαυτό τους, συχνά δεν μπορούν να τα βρουν με εκείνους που μένουν μαζί. Ζευγάρια που δεν ανταλλάσουν λέξη πέρα από τα εντελώς απαραίτητα, σχέσεις με παιδιά που ευτελίζονται στο “διάβασες”; ή “έφαγες”; Λες και δεν υπάρχει καμιά αλλή ανάγκη. Στο πλαίσιο αυτό των σχέσεων μέσα στο σπίτι, που είναι ποιοτικά υποβαθμισμένες, συχνά νιώθουμε μόνοι  Έτσι λοιπόν η ανάγκη του “έξω”, γίνεται ανάγκη καταπολέμησης της μοναξιάς και ανάγκη κοινωνικής καταξίωσης και εμφάνισης.

Ο Κορωνοϊός, λοιπόν απαιτεί να μείνουμε μέσα. Να ανακαλύψουμε ξανά τις χαρές του σπιτιού. Να αναγκαστούμε, την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενοι, να αντικρίσουμε εκείνους που συνοικούν μαζί μας, συντρόφους, παιδιά, με τρόπο δημιουργικό, ευχάριστο, με άνεση και ποιότητα χρόνου.

Είναι και ο μοναδικός τρόπος να ξεπεράσουμε το άγχος και την αβεβαιότητα που μας διακατέχει και να δούμε πιο αισιόδοξα τα πράγματα. Ίσως αυτό να μας κάνει περισσότερο υπέυθυνους και στην ουσία κοινωνικούς. Άλλωστε το να μην κυκλοφορούμε τώρα, δεν αφορά εμάς που θεωρούμε ότι δε μας πιάνει κανένας ιός, ή αν μας πιάσει μια μικρή ίωση θα είναι και θα περάσει, αλλά αφορά όλους τους αγαπημένους μας που μπορεί να ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες...