Η γυναίκα δε γιορτάζει μόνο μια φορά το χρόνο...Του Γιώργου Παπακωνσταντή

  • Παρασκευή, 6 Μάρτιος 2020 00:04
  • Συντακτική Ομάδα
  • Editorial

Το άλλο μισό του ουρανού. Σύζυγος, μητέρα, κόρη, εργαζόμενη, ερωμένη, επαναστατημένη, υποταγμένη, ελεύθερη, καταπιεσμένη. Άνθρωπος!

Όλες αυτές τις ιδιότητες και πολλές άλλες ακόμη έχει η γυναίκα. Όμως η τελευταία είναι η βασικότερη. Ο προσδιορισμός του Άνθρωπος είναι αρσενικός. Δε λέμε η άνθρωπος. Ακόμη και το ότι προέρχεται από την πλευρά του Άνδρα, τον οποίο πρέπει να “φοβείται”, όπως λέει η θρησκεία, μας δείχνει την ήδη υποβόσκουσα μειονεκτικότητά της στη συνείδηση των ανθρώπων και όχι μόνο των ανδρών.

Η γιορτή της γυναίκας, θα έπρεπε να μην υπάρχει. Γιατί υπάρχει μόνο και μόνο να μας θυμίζει ότι στις 365 μέρες του χρόνου, υπάρχει μία που η γυναίκα μπορεί να γιορτάζει, γιατί όλες τι άλλες, μάλλον δε γίνεται αυτό.

Έτσι η μέρα αυτή θα δώσει αφορμή να βγουν γυναικοπαρέες έξω, ελέυθερες υποτίθεται να ξεσαλώσουν. Να τα πουν, να τα πιουν, να ξενυχτήσουν ίσως, να γλεντίσουν. Να κάνου δηλαδή μια φορά, ότι θεωρείται απόλυτα φυσιολογικό να κάνουν συχνά πυκνά οι άνδρες.

Από την επόμενη μέρα, πάλι στα ίδια. Να ταίσουν τα παιδιά, να τα ντύσουν να τα στείλουν σχολείο, να πάνε στη δουλειά, να προλάβουν να βάλουν πλυντήριο, να μαγειρέψουν και το βράδυ να είναι και πανέτοιμες γαι την υποδόχή του Αγά, όπως η Μαίρη Παναγιωταρά στο γνωστό τραγούδι του Λουκιανού...

Ολόκληρη η κοινωνία με διάφορους τρόπους θα τιμήσει τη μέρα της γυναίκας. Θα γίνουν ρεπορτάζ, θα γίνουν εκδηλώσεις, ομιλίες ίσως και όλοι θα έχουν έναν καλό λόγο να πουν για την ισότητα, για τις ανάγκες της σύγχρονης γυναίκας για την προσφορά της σε όλους της τους ρόλους. Αρκετοί θα ασκήσουν κριτική για την κατάσταση, θα στηλιτευσουν πολιτικές και συμπεριφορές, θα μιλήσουν για τη βία σε βάρος των γυναικών, για την ανισότητα στην εργασία, για τις υπερβολικά πολλές ευθύνες που έχει επωμιστεί...και μετά; Μετά μια από τα ίδια. Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Κάθε ζευγάρι στους ήδη κατοχυρωμένους από αιώνες ρόλους, κάθε εργοδότης στα ίδια του και κάθε στερεότυπο στη θέση του. Γίνονται βήματα. Ελάχιστα όμως σε σχέση με την κατάσταση.

Η βία εναντίον των γυναικών, βία κάθε λογής υπάρχει. Συχνά είναι δίπλα μας ή μέσα στο σπίτι μας.

Η ανισότητα είναι τρόπος ζωής. Οι απαγορεύσεις στα κορίτσια είναι πάντοτε περισσότερες από τα αγόρια και η εφηβική παρέα των αγοριών θα συνεχίσει να υποτιμά κάποιον συμμαθητή αποκαλώντας τον κορίτσι...Να μη μιλήσουμε για πολιτισμούς και θρησκείες που έχουν τη γυναίκα πολύ χαμηλότερα από την έννοια του ανθρώπου. Με μπούργκες και κλειτοριδεκτομές. Με αγοραπωλησίες σαν ζώα, με βιασμούς ή με εξαναγκαστικούς γάμους ανηλίκων.

Η ημέρα της γυναίκας γιορτάζεται κάθε χρόνο, αλλά όλες τις άλλες μέρες οι αξίες που αυτή προβάλλει στην ουσία εκμηδενίζονται.

Είναι προνόμιο να είσαι γυναίκα, έλεγαν και λένε οι φεμινίστριες, είναι ευλογία να είσαι γυναίκα γιατί είναι ευλογία να είσαι άνθρωπιος, και σε καμιά περίπτωση κανείς άνθρωπος δεν είναι λιγότερο άνθρωπος από κάποιον άλλο. Όπως κάθε γιορτή έτσι κι αυτή έχει αξία να γιορτάζεται ειλικρινά, με αγάπη στον εορτάζοντα και εμπιστοσύνη στην ανθρώπινη υπόστασή του. Όσο αυτονόητο είναι αυτό, άλλο τόσο δύσκολο και κοπιώδες.

Γιορτή της γυναίκας σημαίνει γιορτή του ανθρώπου. Γιορτή της ζωής, γιορτή του ανθρώπινου πολιτισμού. Και η μαγκιά για τους άνδρες είναι να κάνουν την κάθε μέρα, μέρα γιορτής για τις γυναίκες, γιατι και η ζωή γιορτή είναι και είναι γυναίκα!