Ένα ξεχωριστό ταξίδι ξεκίνησε χθες στο Παιδαγωγικό Τμήμα Προσχολικής Εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο Κρήτης.
Στις 5.30 το απόγευμα έγινε η πρώτη παράδοση του μαθήματος επιλογής με τίτλο «Οι νεοελληνικές διάλεκτοι στην εκπαίδευση, η περίπτωση της κρητικής διαλέκτου», από την αναπληρώτρια καθηγήτρια, κ. Μαρίνα Τζακώστα – Θεοδωράκη.
Η κ. Τζακώστα–Θεοδωράκη αναφέρει πως «τώρα που ξεκινά το εξάμηνο και γυρνώ τη μνήμη μου αρκετά χρόνια πίσω, κάπου στο 2013, δύο πράγματα θυμάμαι ότι πυροδότησαν το ενδιαφέρον μου για την κρητική διάλεκτο.
Το ένα είναι η αγάπη του κρητικού λαού για τη γλώσσα του, μια αγάπη που – κατά τη γνώμη μου – είναι μεγαλύτερη και βαθύτερη κι από την αγάπη του για τη μουσική και τους χορούς του κι ας μην το ξέρει (εξάλλου είναι καταλυτική η επίδραση του ρυθμού της γλώσσας πάνω στον ρυθμό της μουσικής), και το άλλο είναι η ισοπεδωτική επίδραση της πρότυπης γλώσσας πάνω στη γλώσσα του λαού.
Από τα πιο τραγικά που μπορεί να καταγράψει κανείς σε μια τάξη, από παλιότερα μέχρι και σήμερα, είναι έναν δάσκαλο που διορθώνει έναν μικρό ή μεγαλύτερο μαθητή τραβώντας κόκκινη γραμμή σε όσα έχει μάθει στο σπίτι του. Τραβώντας κόκκινη γραμμή, δηλαδή, στη γλώσσα του παππού και της γιαγιάς. Το τραγικό γίνεται κωμικοτραγικό όταν ο … διορθωτής ή η διορθώτρια είναι και ο ίδιος/ η ίδια διαλεκτόφωνος/ διαλεκτόφωνη.
Σ’ αυτό το ταξίδι γνώρισα ανθρώπους που ποτέ δεν θα γνώριζα, αν δεν έστηνα το αυτί μου να τους ακούσω. Γνώρισα το κρυμμένο μεγαλείο του κρητικού λαού.
Αυτόν τον λαό, τον κρυμμένο, θέλω να ευχαριστήσω από εδώ για τη στήριξη που μου παρέχει και για την αγάπη με την οποία με περιβάλλει εδώ και μήνες, από τότε που κύκλοι έξω από μένα και το Πανεπιστήμιο Κρήτης, έκαναν γνωστό το φυσικό βήμα που ήταν αναμενόμενο να γίνει μετά από έρευνες χρόνων: να δείξουμε στους φοιτητές μας τρόπους με τους οποίους μπορούμε να ενσωματώσουμε τις διαλέκτους στη (γλωσσική) εκπαίδευση, ξεκινώντας με το παράδειγμα της Κρητικής.
Στους Κρητικούς που αθόρυβα και σεμνά, αλλά, ταυτόχρονα, συστηματικά και με πάθος διατηρούν τη γλώσσα και τον πολιτισμό τους αξίζουν όλα τα μπράβο.
Όχι φυσικά σ’ αυτούς που γνώρισαν ή θυμήθηκαν τη μητρική λαλιά τους κατά την αναζήτηση μια ευκαιρίας που θα τους πρόσφερε μια κάποια λαμπερή αυτοπροβολή, αλλά σ’ αυτούς που συνήθως απομονωμένοι δεν έπαψαν να σκέφτονται και να γράφουν σ’ αυτήν την υπέροχη γλώσσα σε καιρούς που η γλώσσα δεν ήταν “της μοδός” και σε καιρούς που δεν ήταν “κουλ” να εκδίδει κανείς τις δουλειές τους.
Σ’ αυτούς που τις οικονομίες που προορίζονταν για μια μικρή ανακαίνιση του σπιτιού τους τις επένδυσαν τελικά σε μια… αυτοέκδοση γιατί αυτό είχε μεγαλύτερη αξία (ίσως είναι καιρός να αρχίσουμε να αναθεωρούμε το τί γράφεται σε αυτοεκδιδόμενα έργα, στα οποία πολύ συχνά κρύβονται διαμαντάκια)».
Αναφέρει, ακόμα, πως «θα δυσαρεστήσω όσους πλανώνται πλάνην οικτράν και πιστεύουν ότι στο μάθημα θα απονέμουμε «πτυχία μαντινάδας» ή ότι το μάθημα θα ενταχθεί σε ένα νεοσύστατο «Τμήμα κρητικής διαλέκτου» ή ότι θα υπάρχει χρηματικό έπαθλο για την καλύτερη εργασία που θα συνταχθεί στο πλαίσιο του μαθήματος.
Το μάθημα δεν θα είναι χώρος οικονομικών αλισιβερισιών. Μακάρι κάποτε να θεσπιστεί σε επίπεδο Πανεπιστημίου ένα ακόμη χρηματικό βραβείο για μια εργασία με θέματα σχετικά με τη διάλεκτο.
Υπάρχουν αρμόδια σχετικά όργανα για να αποφασίζουν».
patris.gr
