Η Παιδεία, που όλο σ αυτήν καταλήγουμε...Του Γιώργου Παπακωνσταντή

  • Πέμπτη, 23 Ιανουάριος 2020 22:21
  • Συντακτική Ομάδα
  • Editorial

Σε κάθε πρόβλημα που παρατηρούμε σ αυτή τη χώρα και δεν μπορούμε να το λύσουμε εύκολα, συνήθως γιατί χρειάζεται σκληρή, επίπονη και μακροχρόνια δουλειά, καταλήγουμε στο γνωστό κλισέ “Είναι θέμα παιδείας”

Έτσι όταν σκοτωνόμαστε στους δρόμους και μυαλό δε βάζουμε συνεχίζοντας ακάθεκτοι την επιθετική οδήγηση, όταν δείχνουμε αγένεια στην επικοινωνία μας με τους άλλους,  όταν δε σεβόμαστε τους συνανθρώπους μας, λέμε όλοι ότι πρέπει να αλλάξουμε αλλά καταλήγουμε στο "είναι θέμα παιδείας" και καθαρίσαμε!

Η καθημερινότητά μας είναι γεμάτη από μικρές πράξεις που στην πραγματικότητα έχουν αντικοινωνικό χαρακτήρα, αλλά είναι τόσο συνηθισμένες που φαίνεται ότι αυτή η αντικοινωνικότητα είναι φυσιολογική.

Παρκάρουμε στα πεζοδρόμια και δεν υπάρχει χώρος να περάσει ένας ανάπηρος ή μια μητέρα με το καρότσι. Δεν παραχωρούμε προτεραιότητα στην οδήγηση. Πετάμε τα σκουπίδια μας όπου μας βολέψει, δε μας ενδιαφέρει ο δημόσιος χώρος, λερώνουμε με γράφιτι μνημεία και κτίρια, καταστρέφουμε εύκολα, έτσι για πλάκα ή για "ιδεολογικούς" λόγους δημόσια περιουσία αλλά και ιδιωτική πολλές φορές. Προσπαθούμε να κερδίσουμε περισσότερα σε κάθε τομέα με τον μικρότερο δυνατό κόπο. Επειδή ακριβώς μεγάλος αριθμός από μας λειτουργούμε έτσι, είναι γενικά ανεκτό, δεν μας απασχολεί ή και αν μας απασχολεί απλά το κριτικάρουμε στις παρέες μας και συνεχίζουμε τα ίδια.

Είναι θέμα παιδείας λοιπόν...Ο καθένας από εμάς, λέγοντας αυτή τη φράση νομίζει ότι ξεμπέρδεψε. Ότι έδωσε τη λύση, την οποία κάποιοι άλλοι, κάπου αλλού, είναι υποχρεωμένοι να εφαρμόσουν χωρίς τη δική του συμμετοχή χωρίς εκείνος να ασχοληθεί καν...

Όμως λέγοντας “Παιδεία”, ξεχνούμε ότι η πρώτη και βασική διαδικασία κοινωνικοποίησης και εκπαίδευσης ενός ανθρώπου για να γίνει μέλος της κοινωνίας που ζει, είναι οι γονείς του. Η παιδεία, ειδικά η παιδεία που συσχετίζεται με το σεβασμό των άλλων και την τήρηση των κοινωνικών κανόνων που προυποθέτουν αλληλοκατανόηση, ενσυναίσθηση, αλληλεγγύη και θετική προσπάθεια ένταξης στο κοινωνικό σύνολο, πρώτιστα διαδραματίζεται στο σπίτι. Μετά έρχεται το σκολείο, από τη βαθμίδα του νηπιαγωγείου ακόμη και παράλληλα με τις γνώσεις ενισχύει και τη διαδικασία θετικής κοινωνικοποίησης.

Δυστυχώς, πολλοί θεωρούμε ότι το σχολείο και μόνο είναι αρμοδιο να παρέχει παιδεία στα παιδιά μας. Συχνά μάλιστα εμείς ενεργούμε αντίθετα και από τις επίσημες στάσεις που είναι το σχολείο υποχρεωμένο να δείξει στα παιδιά, γιατί θεωρούμε ότι τα βλαστάρια μας ξεχωρίζουν και δεν μπορούν να εντάσσονται στις γενικές απαιτήσεις του συνόλου.

Γονείς που μαθαίνουν στα παιδιά τους να λειτουργούν και να σκέφτονται εγωιστικά, σαν να είναι το κέντρο του κόσμου, που ξεχνούν ότι ο σεβασμός, η αλληλεγγύη, ο διάλογος, η ενσυναίσθηση, μαθαίνονται κατ αρχήν στο σπίτι, αναπαράγουν απλά το πρόβλημα της έλειψης παιδείας που οι ίδιοι συχνά σχολιάζουν και κριτικάρουν. Από την άλλη πλευρά, εκπαιδευτικοί που θεωρούν ότι πρέπει απλά και μόνο να παρέχουν στα παιδιά συγκεκριμένες γνώσεις και συγκεκριμένη ύλη, που αρνούνται οι ίδιοι να βελτιώνονται και συχνά αποτελούν αρνητικό πρότυπο για τα παιδιά συμπεριφερόμενοι με βάση την αρχή της ήσσονος προσπάθειας, προφανώς συμβάλλουν στη διαιώνιση των προβλημάτων.

Ευτυχώς, δεν είναι έτσι όλοι οι γονείς και βέβαια ούτε όλοι οι εκπαιδευτικοί, αλλά όταν σε κάθε πρόβλημα της Ελληνικής κοινωνίας λέμε είναι θέμα παιδείας, πρέπει να γνωρίζουμε ότι αυτή την παιδεία τη διαμορφώνουμε εμείς οι ίδιοι, με βάση τη συμπεριφορά μας στους επιμέρους κοινωνικούς μας ρόλους.