Πως μεγαλώνουμε τα παιδιά μας...Όλα είναι θέμα αγωγής! Του Γιώργου Παπακωνσταντή

  • Παρασκευή, 1 Νοέμβριος 2019 07:49
  • Συντακτική Ομάδα
  • Editorial

Κανείς δε γεννιέται έτοιμος να γίνει γονιός. Όλοι μαθαίνουμε μεσα από την εμπειρία, τις ανάγκες και τις εμπειρίες των άλλων, εκείνων που έγιναν πριν από μας.

Ως γονείς, αγαπάμε τα παιδιά μας και θέλουμε γι αυτά το καλύτερο. Προσπαθούμε να καλύψουμε τις ανάγκες τους, και σίγουρα έχουμε τις καλύτερες των προθέσεων. Όμως κοιτάζοντας γύρω μας, μπορούμε εύκολα να διαπιστώσουμε ότι σε πολλές περιπτώσεις τα πράγματα δεν είναι και τόσο καλά.

Πολλέ φορές η πρόθεση δεν αρκεί. Χρειάζεται γνώση, αλλά και θέληση. Χρειάζεται προσπάθεια. Είναι πολλές οι περιτπώσεις παιδιών που μεγαλώνουν μέσα σε διαφόρων ειδών τοξικά περιβάλλοντα.  Άλλα λες και μεγαλώνουν μέσα σε χρυσό κλουβί, όπου το υπερβολικό ενδιαφέρον εκδηλώνεται με υπερπροστασία, με «κούρεμα» κάθε πρωτοβουλίας ή με ένα συνεχές «μη». Άλλα πάλι, εντελώς αντίθετα, μέσα στην αδιαφορία και στη μοναξιά, αφού οι γονείς σπάνια διαθέτουν χρόνο γι αυτά.

Συχνά, οι γονείς συνοδέυουν την αγάπη για το παιδί τους με ένα ιδιότυπο εγώ, θεωρώντας τα ως προέκταση του εαυτού τους,  και το εκδηλώνουν  επιθετικά απέναντι στα άλλα παιδιά, ή απέναντι στους δασκάλους. Πάντα έχει δίκιο το παιδί, το οποίο πάντα είναι χαρισματικό και καλύτερο από όλα τα άλλα...Η γονεϊκή αγάπη, είναι ίσως η πιο ανιδιοτελής, η πιο βαθιά και πηγαία αγάπη. Όμως δεν αρκεί για να μεγαλώσεις σωστά ένα παιδί. Είναι βασική προϋπόθεση, αλλά δεν αρκεί.  Χρειάζεται υπομονή, ενδιαφέρον, πολύς και ποιοτικός χρόνος -ειδικα στο θέμα αυτό υποφέρει η σύγχρονη οικογένεια- χρειάζονται πρότυπα τα οποία είναι οι ίδιοι οι γονείς, καθόσον τα παιδιά μιμούνται τους μεγάλους, χρειάζεται αγωγή με λόγια και κυρίως πράξεις.

Είναι συχνό το φαινόμενο δυστυχώς, να παρκάρουμε κάπου τα παιδιά μας για να ησυχάσουμε, βλέπουμε γονείς να παραλαμβάνουν τα παιδιά τους από το σχολείο ή να τα πηγαίνουν φροντιστήρια με μηχανάκια, χωρίς κράνος, χωρίς ζώνη στο αυτοκίνητο, χωρίς αγωγή εν τέλει στη συμπεριφορά. Τα αγαπούν αυτοί οι γονείς τα παιδιά τους αλλά είπαμε δε φτάνει η αγάπη.

Βλέπουμε γονείς να ανέχονται τα βλαστάρια τους σε άσχημες συμπεριφορές ή ακόμη και να τις επιβάλλουν. Πατεράδες να δίνουν αλκοόλ στα αγόρια γιατί "έτσι θα γίνουν άντρες", ή μητέρες να μετατρέπουν κοριτσάκια 12 ετών σε μικρές "λολίτες"...Βλέπουμε γονείς να μην ανέχονται κριτική, να είναι επιθετικοί απέναντι στους εκπαιδευτικούς, να φροντίζουν στο έπακρο για την κάλυψη των υλικών αναγκών, αλλά να παραμελούν το κομμάτι της αγωγής. Να μην είναι σε αρμονική ισορροπία με τις ψυχικές και συναισθηματικές ανάγκες των παιδιών. Να μη φροντίζουν όσο πρέπει τη συναισθηματική τους αλλά και τη φυσική τους πολλές φορές, ασφάλεια. 

Δυστυχώς, φαίνεται ότι στη χώρα μας υπάρχει θέμα ως προς την  αγωγή των παιδιών. Η αδυναμία μας γενικώς να συννενοηθούμε, ο θυμός που εκδηλώνεται σχεδόν παντού, η μεμψημοιρία και η μιζέρια, η έλειψη ενσυναίσθησης, η έλειψη  σεβασμού στους κοινωνικούς κανόνες, ή το αντίθετο η υπερβολική προσήλωση σε συγκεκριμένες συμπεριφορές, η ευκολία των κάθε λογής ανομικών εκδηλώσεων, αυτό δείχνει. Συχνά λέμε ότι  ολα τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας  είναι θέμα παιδείας...σίγουρα είναι θέμα  και παιδείας, και του τρόπου που ασκείται στην Ελλάδα. Πρώτιστα όμως είναι θέμα αγωγής.

Η αγωγή, ξεκινάει από το σπίτι, από την πρώτη ημέρα γέννησης...και ένα παιδί που έχει διαπαιδαγωγηθεί σωστά, θα είναι ένας ευτυχισμένος ενήλικας.