Γεμίσαμε από "καλούς ανθρώπους" του Γιώργου Παπακωνσταντή

  • Κυριακή, 6 Οκτώβριος 2019 23:01
  • Συντακτική Ομάδα
  • Editorial

O κόσμος μας είναι γεμάτος από «καλούς ανθρώπους». Από «καλούς χριστιανούς», «καλούς πατριώτες», «καλούς γονείς», «καλά παιδιά»...όλοι είμαστε καλοί, με μια καλοσύνη που τη φέρνει και την εκτιμά ο καθένας στα μέτρα του...

Όλοι είμαστε όσο πρέπει λογικοί, συναισθηματικοί, αγαπάμε όσο πρέπει την πατρίδα μας, παιδαγωγούμε όπως πρέπει τα παιδιά μας, έτσι νομίζουμε τουλάχιστον...όλοι υπερασπιζόμαστε τις αλήθειες μας, τη μοναδικότητά μας, την ηθική μας, την ιδεολογία μας. Συχνά αγνοώντας εξόφθαλμα οποιαδήποτε αντικειμενική υπόσταση ντης κατάστασης στην οποία βρικόμαστε ή πιστεύουμε. Μόνο έτσι μπορούμε να εξηγήσουμε την τεράστια διαφορά που υπάρχει στους περισσότερους απο εμάς, σε σχέση με το τι πιστευουμε ότι είμαστε και τι είμαστε στην πραγματικότητα.

Όχι, δεν είμαστε ρατσιστές. Φταίνε αυτοί που είναι λαθρομετανάστες. Όχι δε φταίει το βλαστάρι μας που ασκεί Bulling, φταίει το άλλο που είναι αδύναμο. Έλα μωρέ και τι έγινε που πάρκαρα λίγο παράνομα...ωχ αδερφέ...αυτά είναι κάποιες από τις δικές μας αλήθειες...

Έτσι όλοι έχουμε την αυτοεικόνα του καλού και ευηπόληπτου πολίτη. Όμως γιατί τότε κυκλοφορεί τόσο μίσος μεταξύ μας; Γιατί τόσο μίσος στα social media για κάποιες ιδεολογικές διαφορές μεταξύ μας; Γιατί τόσο μίσος για τον άλλο, τον διαφορετικό, τον άγνωστο σε μας; Γιατί τόση έλειψη ενσυναίσθησης, τόση έλειψη συμπόνοιας;, Αρωσταίνει ένας συγραφέας ο οποίος μπορεί να μη σου αρέσει, αλλά γιατί «ψόφος»; Δεν σου αρέσει ένας πολιτικός, γιατί τόσο εύκολα «στην κρεμάλα», νιώθεις άσχημα απέναντι στους μετανάστες, γιατί προτρέπεις να ...αγοράσουμε καλάσνικωφ;

Ποτέ άλλοτε δεν έχει δοθεί η ευκαιρία σε τόσο μεγάλο αριθμό συνανθρώπων μας να εκφράζει τόσο εύκολα, τόσο μίσος μέσα από τα social media. Στο παρελθόν, μαζικοποιήσεις ακραίων ιδεολογιών , χωρίς τη συνδρομή του ίντερνετ, αλλά μόνο μέσα από ραδιόφωνο και εφημερίδες, κατάφεραν τόσο μεγάλο κακό στην ανθρωπότητα...

Όμως ολοένα και περισσότερο η διαφορά μεταξύ της αυτοεικόνας μας σε σχέση με την πραγματικότητά μας μεγαλώνει και δημιουργεί μια νέα κατάσταση στον άνθρωπο και στην ανθρωπότητα. Εκτός από την πραγματικότητα δηλαδή, υπάρχει η αναπαράσταση της πραγματικότητας. Η πραγματικότητα  που έχει ο καθένας στο μυαλό του, ανεξάρτητα από τα  γεγονότα που συνθέτουν την αντικειμενική πραγματικότητα. Στην ουσία η αναπαράσταση της πραγματικότητας, μας δημιουργεί ψευδαισθήσεις για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Έτσι αδυνατούμε να λύσουμε αποτελεσματικά τα προβλήματά μας.

Αν βάλουμε και τη γνωστή ρήση που μας  λέει ότι οι ευφυείς άνθρωποι είναι γεμάτοι αμφιβολίες ενώ οι ηλίθιοι είναι γεμάτοι βεβαιότητες, τότε βλέπουμε ότι η ορθολογική αντιμετώπιση των πραγμάτων, απομακρύνεται και η ενσυναίσθηση δε μας ενδιαφέρει.

Όμως όλα αυτά  δυσκολεύουν την οργάνωση, τον καθορισμό του κοινού συμφέροντος, δυσκολεύουν την αντιμετώπιση της πραγματικότητας ως πραγματικότητα. Δυσκολεύουν με λίγα λόγια τη ζωή μας. Μας κάνουν περισσότερο φανατικούς, άρα με δυσανεξία στην κατανόηση όχι μόνο πολύπλοκων αλλά και απλών πραγματων...

Μάλλον πως πρέπει να αλλάξουμε ρότα, ειδικά στην παιδεία, από όπου ξεκινάει κάθε πρόβλημα αλλά και γεννιέται και η κάθε λύση. Όχι μόνο συσσώρευση γνώσεων και αποστήθιση, αλλά παιδεία ανθρωπιστική, ορθολογική, με ανάπτυξη συναισθηματικής νοημοσύνης. Έτσι μπορούμε να συμβιβαστούμε με την πραγματικότητά μας και να δούμε με αποτελεσματική ευρύτητα τα προβλήματα τούτου του κόσμου.