Μια ζωή τη σκαπουλάρουμε προσωρινά...Του Γιώργου Παπακωνσταντή

  • Πέμπτη, 14 Μάρτιος 2019 17:15
  • Συντακτική Ομάδα
  • Editorial

Πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι περνάμε δύσκολα. Το ανθρώπινο είδος έχει να δείξει πολλές καταστροφές στην ιστορία του και πάντοτε επιβίωσε. Εμείς εδώ στην Ελλάδα, έχουμε ζήσει πολέμους, λιμούς, σεισμούς, καταστροφικές πλημμύρες και βέβαια πυρκαγιές με καταστροφικά αποτελέσματα.  Οι τελευταίες καταστροφές στην Κρήτη από τις βροχές,  μας έδειξαν ότι η φύση δεν χωρατεύει. Θρηνήσαμε 5 νεκρούς και είχαμε  τεράστιες υλικές καταστροφές.

Έχουμε ένα ιδιαίτερο τρόπο να αντιμετωπίζουμε τις καταστροφές αυτές. Η κακή ώρα, η μοίρα, ο κακός μας ο καιρός, η Κυβέρνηση και πάντα το κράτος. Αυτοί  φταίνε. Η ιδεολογική και ψυχολογική αυτή αντιμετώπιση μας βοηθάει να αποστασιοποιούμαστε από την  καταστροφή και να δυναμώνουμε τις αντοχές μας μέσα από την αυθυποβολή μας ότι εμείς ποτέ δε φταίμε και ότι «..τι να κάνουμε συμβαίνουν  αυτά, ευτυχώς που δε συνέβησαν σε μας». Εννοείται ότι λυπούμαστε για τα θύματα και τρέχουμε να προσφέρουμε είδη πρώτης ανάγκης και τρόφιμα, λες και αυτό μας αποενοχοποιεί μια που εμείς δεν πάθαμε τα ίδια…

Όμως όλα αυτά αποδεικνύονται ένας λάθος τρόπος αντιμετώπισης των προβλημάτων αυτών.  Η βαθιά μέσα μας ριζωμένη πεποίθηση, που έχουμε   «…ότι είναι γραφτό να σου τύχει θα σου τύχει», Μας οδηγεί στη μοιρολατρία και στον εφησυχασμό, εκεί ακριβώς οδηγεί και τους αρμόδιους. Ως γνήσια τέκνα της νεοελληνικής κουλτούρας,  οι αρμόδιοι επιτελικοί και επιχειρησιακοί παράγοντες συχνά αντιμετωπίζουν  με ιδεολογικό και «ηθικό» τρόπο  τα προβλήματα των φυσικών καταστροφών, είναι ικανοποιημένοι γιατί έχουν καλή πρόθεση, «θέλουν» να κάνουν ότι καλύτερο, δεν συνειδητοποιούν όμως ότι από την πρόθεση στην πράξη, πλημμυρίζει ο  τόπος…Τι να το κάνεις το ριζίτικο για τη γέφυρα Κερίτη όταν δεν προνόησες για την αντοχή της...

Όταν πιστεύεις στη Μοίρα,  όντας υπεύθυνος δημόσιος λειτουργός, δε βάζεις σε προτεραιότητα τη λογική και την γνώση στην αντιμετώπιση παρόμοιων φαινομένων…Εξ ου και η μόνιμη ανοργανωσιά μας στην αντιμετώπιση καταστροφών… Δεν βάζουμε προτεραιότητα στην πρόληψη, τη λογική οργάνωση,  και την αποτελεσματικότητα των υπηρεσιών, δεν ακούμε τους ειδικούς που προειδοποιούν, δεν ακολουθούμε τους παγκόσμια παραδεκτούς κανόνες πολιτικής προστασίας στην πρόβλεψη-ενημέρωση και την  αντιμετώπιση των καταστροφών. Λέμε «Ο Θεός να βοηθήσει», ανάβουμε κανένα κερί στην Παναγιά και περιμένουμε το θαύμα…

Ήδη η συζήτηση για την καταστροφή, έχει πάρει λάθος δρόμο. Να βρούμε λεφτά να φτιάξουμε όπως όπως τις υποδομές, γιατί οι τουρίστες επέρχονται και πρέπει να μπορούν να περάσουν.

Κανείς δεν προνοεί, κανείς δε σκέφτεται το ενδεχόμενο της επόμενης καταστροφής και από πού μπορεί ενδεχομένως να προέλθει.

Οι οργανωμένες κοινωνίες, τα οργανωμένα κράτη προνοούν για κάθε ακραίο ενδεχόμενο. Φροντίζουν να είναι προετοιμασμένοι για κάθε φυσική καταστροφή. Το Εισαγγελικό πόρισμα για το Μάτι, δείχνει την άγνοια και την ανοργανωσιά εκείνων που είναι ταγμένοι να προνοούν για τους πολίτες. Τι κάνουμε όμως για να μην επαναληφθεί;

Αν βγαίνει ένα συμπέρασμα από όλα αυτά, είναι ότι πάλι στην επόμενη ακραία κατάσταση θα θρηνήσουμε θύματα και θα καταστραφούν υποδομές, γιατί απλά τώρα, μετά από τόσα παθήματα, δεν μας έχει γίνει μάθημα ότι χρειάζεται προετοιμασία από τις αρμόδιες αρχές, για κάθε ακραίο ενδεχόμενο.  Φωτιές, σεισμοί, πλημμύρες, καύσωνες, ακόμη και τσουνάμι είναι ενδεχόμενα. Μπορεί-και μακάρι- να μη συμβούν όσο θα είμαστε στα εγκόσμια. Κάποτε όμως θα συμβούν. Μία φορά; Μακάρι καμία. Αλλά αυτή τη φορά  πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι.

Προς το παρόν, κάτι με κάποιους φορτωτές, κάτι με τις γέφυρες του στρατού, κάτι με την ελαστικότητα των απαιτήσεων των πολιτών, τη σκαπουλάρουμε προσωρινά λες και είμαστε λαθρεπιβάτες της κανονικότητας…