Γιατι (δεν) γιορτάζουν οι γυναίκες...Του Γιώργου Παπακωνσταντή

  • Πέμπτη, 7 Μάρτιος 2019 16:16
  • Συντακτική Ομάδα
  • Editorial

Ας ονειρευτούμε την ημέρα που δεν θα χρειάζεται ειδική γιορτή της γυναίκας για να μας θυμίζει ότι το άλλο μισό του ουρανού, έχει τα ίδια δικαιώματα, τις ίδιες ευκαιρίες και τις ίδιες δυνατότητες με τον άντρα.

Ας σκεφτούμε ότι η ζωή βγαίνει από τη γυναίκα, αλλά ας σκεφτούμε επίσης ότι ακόμη και αυτή η δεδομένη κατάσταση, για αιώνες, ακόμη και σήμερα, δεν είναι αποδεκτή από την πατερναλιστική μας κοινωνία. (να μην ξεχνάμε το περιβόητο… «ο άνδρας γεννά και η γυναίκα τίκτει»)

Με αφορμή τη γιορτή τη γυναίκας, καλό είναι να αναλογιστούμε και να σκεφτούμε σε πιο σημείο είναι η κοινωνία μας, αυτή η  μοντέρνα κοινωνία που νομίζουμε ότι ζούμε, σε σχέση με την πραγματική ισότητα άντρα και γυναίκας και να προσεγγίσουμε τις συνέπειες που εν τέλει έχει στην κοινωνική εξέλιξη η καταπίεση της γυναίκας…

Οι γυναίκες σήμερα, εξακολουθούν να υφίστανται βία μόνο και μόνο γιατί είναι γυναίκες. Κάθε τόσο μας το θυμίζουν διάφορα εγκλήματα σε βάρος τους

Οι γυναίκες καταπιέζονται πολύ περισσότερο από την κοινή γνώμη. Το «τι θα πει ο κόσμος», στην κοινωνία μας αφορά σχεδόν μόνο τις γυναίκες.

Οι γυναίκες είναι αναγκασμένες να κουραστούν πολύ περισσότερο για να πετύχουν όσα πετυχαίνουν οι άνδρες στον επαγγελματικό στίβο. Σε πολλές περιπτώσεις αναγκάζονται να απέχουν από τις δικές τους φιλοδοξίες εξαναγκαζόμενες να υποστηρίζουν την καριέρα του άνδρα.

Οι γυναίκες αναγκάζονται να είναι εξαρτημένες οικονομικά, αλλά και ψυχολογικά, από τον πατέρα, το σύζυγο, το σύντροφο, ακόμη και από τον αδελφό ή το γιο. Δυστυχώς τα πράγματα είναι χειρότερα στις μικρές, κλειστές κοινωνίες.

Οι γυναίκες απέχουν σε μεγάλο βαθμό από τη συμμετοχή τους στα κοινά, ενώ θα μπορούσαν να προσφέρουν πολλά. Η επιμονή του νομοθέτη να θέτει όρια και ποσόστωση στη συμμετοχή γυναικών στις πάσης φύσεως εκλογές, δείχνει ότι στον τομέα αυτό έχει επιτευχθεί ελάχιστη πρόοδος στην Ελληνική κοινωνία.

Στο πλαίσιο αυτό η ανάληψη υψηλού επιπέδου διοικητικών ευθυνών από γυναίκες, δεν είναι ιδιαίτερα αποδεκτή στην ανδροκρατούμενη κοινωνία.

Η γυναίκα καλείται να παίξει επαρκώς πολλούς και σημαντικούς ρόλους στη ζωή της μέσα και έξω από το σπίτι, με ευελιξία και αποτελεσματικότητα και κυρίως συχνά αντικρουόμενους μεταξύ τους.  Η φύση την έχει προικίσει με ένα εγκέφαλο με περισσότερες νευρικές διασυνδέσεις μεταξύ των δύο ημισφαιρίων και είναι ικανή να εκτελεί ταυτόχρονα περίπλοκες εργασίες. Όμως αυτό τελικά αποβαίνει σε βάρος της.

Η κατανομή των ρόλων των δύο φύλων στη δική μας κοινωνία, οδηγεί τελικά στην αλλοτρίωση της αυτοπεποίθησης και των ίδιων των γυναικών. Να μην ξεχνάμε ότι Άνδρες και γυναίκες, έχουμε μητέρες, οι οποίες είναι εκείνες κυρίως που αποδεχόμενες τους συγκεκριμένους κοινωνικούς τους ρόλους, μεγαλώνουν τα παιδιά τους  στα δικά τους πρότυπα, οδηγώντας τα στην αναπαραγωγή των ίδιων ρόλων, με αποτέλεσμα τα πράγματα ελάχιστα να αλλάζουν στο πέρασμα του χρόνου.

Μητέρες που μεγαλώνουν μονάκριβους γιους με απεριόριστο θαυμασμό και τους δημιουργούν ένα υπερβολικά αυξημένο εγώ, ή μεγαλώνουν μονάκριβες κόρες πριγκίπισσες που περιμένουν τον πρίγκιπα να τις «κατακτήσει», μέσα σε συγκεκριμένα πλαίσια και ρόλους, θα συνεχίζουν απλά να αναπαράγουν τα πρότυπα της ανδροκρατούμενης κοινωνίας. Να σκεφτούμε επίσης ότι όλο αυτό διαδραματίζεται σε μια κοινωνία στην οποία το «ανδριλίκι», σημαίνει κατά κύριο λόγο, εξουσία και επιρροή, τα οποία βέβαια σε αρκετές περιπτώσεις οδηγούν στη βία.

Δυστυχώς οι κοινωνίες που έχουν «περίκλειστο» με μειωμένα δικαιώματα το μισό πληθυσμό τους, στην πραγματικότητα δεν χρησιμοποιούν το σύνολο των δυνάμεών τους για να προοδεύσουν και μένουν πίσω.

Το βλέπουμε πολύ εμφανώς στις κοινωνίες στις οποίες οι γυναίκες στερούνται βασικών δικαιωμάτων, στις οποίες ασφυκτιούν κάτω από τις μπούργκες και τα τσαντόρ, ή δεν μπορούν καν να κυκλοφορήσουν χωρίς τη συνοδεία άνδρα.  Το βλέπουμε όμως σε λιγότερο βαθμό και στην Ελληνική κοινωνία, στην οποία κάθε τόσο «πέφτουμε από τα σύννεφα», όταν γυναίκες βιάζονται ή δολοφονούνται από τους συντρόφους τους, υφίστανται βία μέσα στο σπίτι κάτω από το φόβο και  τη ντροπή ή αποφεύγουν ακόμη  να συνεισφέρουν στα κοινωνικά δρώμενα. Από την άλλη πλευρά, κοινωνίες στις οποίες η ισότητα είναι  κατοχυρωμένη, όχι μόνο αναπτύσσονται περισσότερο οικονομικά αλλά ισορροπούν καλύτερα στις κοινωνικές και ψυχολογικές ανάγκες τους.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η ανισότητα Ανδρών γυναικών στην Ελληνική κοινωνία είναι υπαρκτή και οδηγεί σε ουσιαστικές ατομικές αλλά και κοινωνικές υστερήσεις, με δυσμενέστατες συνέπειες σε όλα τα επίπεδα του ιδιωτικού και δημόσιου βίου.

 

Στοιχεία:

Στην Ελλάδα παρατηρείται η μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ των κρατών μελών στο ποσοστό ανεργίας μεταξύ ανδρών (19,9%) και γυναικών (28,1%). Αντίστοιχα, το ποσοστό απασχόλησης είναι 61% για τους άνδρες και 43,3% για τις γυναίκες.

– Μόνο ένα στα τέσσερα ανώτερα διευθυντικά στελέχη στην Ελλάδα είναι γυναίκες (25%, όσο είναι και στην Ολλανδία και την Τσεχία, ποσοστό που είναι το δεύτερο χαμηλότερο στην ΕΕ μετά το Λουξεμβούργο). Ο μέσος όρος στην ΕΕ είναι 33%.

– Σε όλες τις κατηγορίες επαγγελμάτων, οι γυναίκες αμείβονται λιγότερο από τους άνδρες.

– Στην Ελλάδα, παρατηρούνται οι μεγαλύτερες διαφορές στην ΕΕ μεταξύ των ποσοστών των δύο φύλων που έχουν την καθημερινή φροντίδα των παιδιών (95% οι γυναίκες- 53% οι άνδρες, ενώ στην ΕΕ είναι 92% για τις γυναίκες και 68% για τους άνδρες). Το ίδιο (δηλ. η μέγιστη διαφορά μεταξύ των χωρών της ΕΕ) ισχύει για τις οικιακές εργασίες και το καθημερινό μαγείρεμα, δραστηριότητες με τις οποίες ασχολείται στην Ελλάδα το 85% των γυναικών έναντι 16% των ανδρών. Στον αντίποδα βρίσκεται η Σουηδία, όπου με τις οικιακές εργασίες ασχολείται το 74% των γυναικών και το 56% των ανδρών, ενώ ο μέσος όρος για την ΕΕ ανέρχεται σε 79% για τις γυναίκες και 34% για τους άνδρες.

– Οι γυναίκες συναναστρέφονται περισσότερο με φίλους από ό,τι οι άνδρες, παρακολουθών περισσότερες ζωντανές παραστάσεις αλλά λιγότερο κινηματογράφο, επισκέπτονται πολιτιστικούς χώρους περισσότερο από ό,τι οι άνδρες και διαβάζουν περισσότερο. Οι άνδρες υπερτερούν στην παρακολούθηση ζωντανών αθλητικών δραστηριοτήτων με ποσοστό 29,8% (που είναι το δεύτερο υψηλότερο στην ΕΕ μετά τη Δανία) έναντι 14,7% για τις γυναίκες.

πηγή: Eurostat