Αυτοί που φεύγουν...Είναι μαζί μας! Της Ελένης Βλατάκη*

  • Δευτέρα, 25 Φεβρουάριος 2019 16:52
  • Συντακτική Ομάδα
  • Σκέψεις

Επέλεξα μια βροχερή μέρα να γράψω γι’αυτό. Μια μέρα που ταιριάζει με την ψυχολογία της στιγμής. Τόσες βροχές στην Ελλάδα, είχαμε να δούμε χρόνια. Τα φράγματα γέμισαν, τα ρέματα ξεχείλισαν, τα ποτάμια με τα ορμητικά τους νερά, παρέσυραν στο διάβα τους ακόμα και ανθρώπινες ψυχές…όπως τους άτυχους ανθρώπους στον Γεροπόταμο στο ύψος των Μοιρών, που από την έλλειψη μέτρων πρόληψης για τα ακραία καιρικά φαινόμενα, την πλήρωσαν τέσσερις αθώοι άνθρωποι! Να είναι ελαφρύ το χώμα που τους σκέπασε, και να είναι καλά εκεί που πήγαν!!!!

Συγκλονιστικός ο κάθε ανθρώπινος θάνατος. Κανείς ποτέ δεν θα συμβιβαστεί εύκολα με αυτή την ιδέα, παρά μόνο οι Άγιοι ή οι βαθιά θρησκευόμενοι άνθρωποι. Τρομερή η στιγμή που η ψυχή αποχωρίζεται τα σώμα, όπως λένε οι Πατέρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας και όχι μόνο. Ο θάνατος είναι συγκλονιστικός σε οποιαδήποτε θρησκεία, όπως και ο νεκρός σε όλες τις θρησκείες του κόσμου είναι ιερό πρόσωπο! Οι άνθρωποί μας φεύγουν, οι δικοί μας, οι φίλοι μας, οι γνωστοί μας, ακόμα και οι φίλοι μας πλέον στα κοινωνικά δίκτυα.

Στα κοινωνικά δίκτυα, ο νέος τρόπος επικοινωνίας των ανθρώπων, που εκμηδενίζει τον χρόνο στην επικοινωνία, αλλά ταυτόχρονα δεσμεύει πολύ χρόνο από την καθημερινότητά μας! Μέσα στην ημέρα, αν μαζευτούν τα λεπτά που αφιερώνουμε χρόνο για να διαβάσουμε ένα μήνυμα, γίνονται ώρες, που τελικά δεν ξέρω αν χάνονται ή αν είναι ωφέλιμες! Ωστόσο, πολλές φορές, έχουμε να κάνουμε και με κενά προφίλ στα κοινωνικά δίκτυα, γιατί οι φίλοι μας εκεί έχουν φύγει!

Σοκαρίστηκα μία φορά, που έστειλα ένα μήνυμα σε έναν διαδικτυακό μου φίλο, και μου ήρθε μια απάντηση από το «facebook», ότι σήμερα είναι επέτειος θανάτου του φίλου σου! Σοκ! Δεν ήξερα καν ότι είχε φύγει! Πόσες φορές είμαστε φίλοι με κάποιους ανθρώπους και μετά που έχουν φύγει, τα προφίλ τους υπάρχουν ακόμα στις φιλίες μας;

Σας έχει συμβεί ποτέ; Είναι κάτι συνηθισμένο πλέον. Έχω φίλους που έχουν φύγει, αλλά τα προφίλ τους δεν τα έσβησα ποτέ, νιώθοντας ότι είναι η μοναδική μου ανάμνηση από αυτούς, από συζητήσεις που μοιραστήκαμε, από γέλια που κάναμε! Κρίμα, τόσο νέοι άνθρωποι. Χτυπημένοι από την καταραμένη νόσο όλων των εποχών, τον ακατανόμαστο καρκίνο. Άλλοι, θύματα στην άσφαλτο, τόσο άδικα, τόσο νέοι!

Το κενό της απουσίας κάποιου, είτε είναι πρόσωπο στην καθημερινότητά μας ζωντανά, είτε διαδικτυακά, είναι δυσαναπλήρωτο! Οι άνθρωποι, είναι κομμάτια της ζωής μας, των αναμνήσεών μας, είμαστε εμείς! Ποτέ κανείς δεν θα συμβιβαστεί με το φευγιό κάποιου που αγαπούσε πολύ! Απλά ο χρόνος λίγο απαλύνει τον πόνο, αλλά η ψυχή δεν ξεχνάει ποτέ! «Κάθε ανθρώπου ο θάνατος, είναι και δικός σου θάνατος….γι’αυτό μην ρωτάς για ποιον χτυπάει η καμπάνα, χτυπάει για σένα…» (John Done)… Αυτήν την ατάκα, την θυμάμαι μεταξύ άλλων να κυκλοφορεί στα Λευκώματα που τηρούσαμε στην εποχή μου στο Γυμνάσιο, όπου ο κάθε ένας με διαφορετικό ψευδώνυμο, έγραφε τα εσώψυχά του (nick names που θα λέγαμε σήμερα).

«Όλα τα προβλήματα λύνονται σε αυτή την ζωή, μόνο ο θάνατος δεν φτιάχνει», είναι μια φράση κλισέ, που ακούμε πάντα! Η αισιόδοξη Ορθόδοξη θρησκεία, εκμηδενίζει την ιδέα του θανάτου με την Ανάσταση…Ζωή, υπό άλλη έννοια, άυλη, αλλού! Λυτρωτικό το μήνυμα, κυρίως όταν σκεφτόμαστε τους δικούς μας, που μπορεί να είναι καλά εκεί που πήγαν! Όσοι αναγνώστες έχουν χάσει πολύ κοντινό τους άνθρωπο, θα καταλάβουν τι εννοώ! Όταν ο άνθρωπός σου έφυγε γρήγορα, ή όταν ταλαιπωρημένος από την αρρώστια, να νιώθεις ότι δεν μπορείς να βοηθήσεις και να θες να ουρλιάξεις!

 «Λυπάμαι, ο άνθρωπός σας έφυγε….», ήταν η απάντηση του γιατρού στο Βενιζέλειο, όταν στην αγκαλιά του αδερφού μου ξύπνησα στο παγκάκι και πήγαμε στο γραφείο του. Αυτή η απαίσια έκφραση, που μου έγινε εφιάλτης ….γιατί ειπώθηκε πολλές φορές για δικούς μου ανθρώπους συγγενείς και φίλους!

Όχι λοιπόν φίλοι μου! Οι άνθρωποί μας δεν πεθαίνουν, φεύγουν απλά! Φεύγουν από κοντά μας, από αυτή την ζωή και πάνε αλλού, εκεί που δεν υπάρχει πόνος, δεν υπάρχει αδικία, δεν υπάρχει θρήνος! Φεύγουν απλά…για άλλες πολιτείες. Όταν ζουν στην σκέψη μας, υπάρχουν στην ζωή μας, στα όνειρά μας, στην καθημερινότητά μας! Είμαστε τα κύτταρά τους άλλωστε, και είναι οι αναμνήσεις μας, είναι κομμάτια μας! Ζουν, όταν εμείς δεν τους ξεχνάμε και γελάμε ακόμα με εκείνα τα επιτυχημένα αστεία που μας είχαν πεί, με τις απίστευτες ιστορίες που είχαν μοιραστεί μαζί μας, με τις σπουδαίες αναμνήσεις που έχουμε μαζί τους!

*Η Ελένη Βλατάκη είναι ενεργός πολίτης.