Του Γιώργου Παπακωνσταντή
Η μικρή και η μεγάλη Πρέσπα, είναι γνωστές λίμνες που πάνω τους χαράσσονται τα σύνορα τριών χωρών. Της Ελλάδας, της Αλβανίας και… της Βόρειας Μακεδονίας; Της FYROM; Των Σκοπίων; Πως θα τα λέμε αλήθεια εμείς;
Η περιοχή των Πρεσπών είναι γνωστή για το φυσικό της κάλος αλλά και για τα νοστιμότατα φασόλια που παράγει.
Τελευταία οι λίμνες έγιναν γνωστές από τη λεγόμενη συμφωνία των Πρεσπών. Μια συμφωνία που μας ανακάτεψε, μας χώρισε σε πατριώτες και ενδοτικούς, μας φόβισε ότι ξεπουλήσαμε τη Μακεδονία μας, μας άγχωσε και γενικά μας έχει δημιουργήσει μια ανακατωσούρα βρε αδερφέ, άλλο πράμα.
Τα social media είναι γεμάτα από πατριωτικές κορώνες από χαρακτηρισμούς και απειλές, από ένα γενικό εθνικοπατριωτικό παραλήρημα. Εδώ δεν θα σταθώ στην ουσία αν η συμφωνία είναι καλή ή όχι, αν θα μπορούσε να είναι καλύτερη, ή όχι. Πρόκειται για μια διακρατική συμφωνία, η οποία προφανέστατα έχει συμβιβασμούς και από τις δύο πλευρές. Θα σταθώ στο ότι η υπόθεση αυτή έγινε ξαφνικά η μία και μοναδική ασχολία μας σ αυτή τη χώρα. Λες και το μέλλον του έθνους κρέμεται από αυτήν λες και δεν έχουμε άλλα, σοβαρότερα θέματα, οι συνέπειες των οποίων μπορεί να είναι πολύ χειρότερες. Εμείς για άλλη μια φορά καταναλώνουμε πολύτιμο κεφάλαιο, πολιτικό, οικονομικό, διπλωματικό αλλά και ψυχολογικό για ένα θέμα που μάλλον δεν επηρεάζει ούτε το παρόν ούτε το μέλλον της χώρας.
Βλέπετε έχουμε λύσει το τεράστιο πρόβλημα της οικονομίας, έχουμε μια εύρωστη και ανταγωνιστική οικονομία, έχουμε μια αποτελεσματική, παραγωγική και αξιόλογη παιδεία, έχουμε γεμίσει από επενδύσεις οπότε είμαστε πλήρεις σε απασχόληση, οι νέοι και οι νέες μας έχουν πάμπολλες ευκαιρίες δουλειάς και καριέρας , ενώ έχουμε λύσει και τα σοβαρότατα εθνικά προβλήματα της Κύπρου, του Αιγαίου, της Θράκης και είμαστε κολλητοί και συνεργάτες με τους προς ανατολάς γείτονες…
Δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορούμε και γινόμαστε συχνά εμμονικοί με θέματα σχετικά ήσσονος σημασίας. Πως μπορούμε να γεμίζουμε διαδηλώσεις για «ευκολάκια» ζητήματα, συναγωνιζόμενοι ο ένας τον άλλο στην επίδειξη πατριωτισμού ανώδυνου, ενώ την ίδια στιγμή ανεχόμαστε να είναι η χώρα μας οικονομικός επαίτης της Ευρώπης, διώκτης επενδύσεων, εθισμένη στα δανεικά κι αγύριστα, με ελλειμματική παιδεία, έρευνα, αλλά και ελλειμματική εθνική πολιτική.
Όχι νομίζω δεν κινδυνεύουμε από τον αλυτρωτισμό των σκοπιανών…Κινδυνεύουμε από τον κακό μας εαυτό, τις παραδοσιακές μας κακές έξεις, τη ροπή μας στον παρασιτισμό και στην ανευθυνότητα. Κινδυνεύουμε από τη δημογραφική μας συρρίκνωση και την οικονομική μας δυσανεξία. Κινδυνεύουμε από την ελαφρότητα που δείχνουμε στους κάθε είδους διχασμούς που μας προκύπτουν.
