Μπορεί οι τρεις - παρά κάτι - εβδομάδες να φαίνονται πολλές μα δεν είναι. Μια ανάσα μας χωρίζει από τα φετινά Χριστούγεννα κι ένας κόσμος ολόκληρος από τα αγαπημένα μας.
Της Μαρίας Καλλέργη
Εκείνα των παιδικών μας χρόνων που δεν είχαν μόνο όνειρα και ξενοιασιά, είχαν και έθιμα – άλλα περισσότερο κι άλλα λιγότερο – αγαπημένα, είχαν και τους ανθρώπους μας.
Εκείνα τα Χριστούγεννα των παιδικών μας χρόνων είχαν προυπολογισμό. Τι θα παίρναμε από τα κάλαντα και τις καλές χέρες και που θα τα ξοδεύαμε.
Είχαν ήχους. Τα ευχάριστα μουρμουρίσματα από τα καλάντα, τις χαρούμενες ευχές για τα “χρόνια πολλά” αλλά και τα δυσάρεστα μουγκρίσματα των χοίρων όταν οδηγούνταν στη σφαγή.
Είχαν μυρωδιές, από το τζάκι και τα μυρωδάτα κλαδιά που “κάπνιζαν” απάκια και λουκάνικα. Τις μυρωδιές από κουραμπιέδες, μελομακάρονα και κουραμπιέδες.
Είχαν συναισθήματα. Του φόβου για τους καλικάντζαρους, της χαράς για όσα ωραία γίνονταν.
Είχαν όνειρο, ποίηση και προσμονή. Μάλλον φέτος θα δυσκολευτούμε να τα βρούμε φέτος όλα αυτά, κι όχι μόνον γιατί μεγαλώσαμε. Αλλά ποιός ξέρει; Δε λένε πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία;
