Συζητούσαμε τις προάλλες στην παρέα για το πόσο δύσκολες έχουν γίνει πια οι σχέσεις, -οι άντρες, ιδίως, προσπαθούσαν να καταλάβουν τι βίδα είναι αυτή που μας πιάνει εμάς τις γυναίκες και πάμε και «κολλάμε» με τα «κακά παιδιά», ενώ απορρίπτουμε, χωρίς να το σκεφτούμε δεύτερη φορά, τους νορμάλ ανθρώπους.
«Όταν δίνεις χώρο στον άλλο και κρατάς χαμηλούς τόνους, εκείνος πολύ συχνά το θεωρεί ένδειξη αδυναμίας», επέμενε ο -πρόσφατα χωρισμενος- Χ. «Άσε το άλλο: όποια ευαισθησία σου αφήσεις να φανεί, στη διάρκεια της σχέσης, είναι βέβαιο πως θα χρησιμοποιηθεί, εν καιρώ “εναντίον” σου για τον καλύτερο ψυχικό σου έλεγχο». «Έλεγχο»; Χμμ, ιδού η λέξη κλειδί.
Πρώτα πρώτα, για να οριοθετήσουμε τη συζήτηση, θα πρέπει να παραδεχτούμε πως όλη αυτή η ιστορία με τον έλεγχο, είναι απολύτως φυσική -κάθε έμβιο όν, άντρας, γυναίκα, σκύλος, κάμπια, επιδιώκει να ελέγξει το ζωτικό του χώρο. Από κει και πέρα, προσπαθήστε να φανταστείτε μια απειλή, μια «ασθένεια» (σ.σ «μανία» την έλεγε ο Πλάτωνας) που εκδηλώνεται αιφνιδιαστικά και μοιάζει με παροδική σχιζοφρένεια: τρέμεις, τραυλίζεις, αποκτάς εμμονές, έχεις ναυτίες, δύσπνοιες, αρρυθμίες, τα πόδια σου λυγίζουν, το στομάχι σου σφίγγεται, το αίμα χτυπάει στα μηνίγγια σου, οι ορμόνες σου δουλεύουν υπερωρίες, ιδρώνεις και ζεσταίνεσαι- κι όλα αυτά, χωρίς καμιά φανερή οργανική αιτία. Τι είναι; Ο έρωτας. Η «ολική έκλειψη», το κλασικό πεδίο πλήρους απώλειας ελέγχου. Μοιραία, όπως είπε και κάποιος Κινέζος σοφός -ή μπορεί και να μην ήταν Κινέζος, τέλος πάντων, όποιος και να το’πε, σοφό είναι- «ο πόθος γεννάει την ανάγκη για εξουσία». Είναι θέμα επιβίωσης.
Κι εδώ κάπου, ανοίγει μια μεγάλη συζήτηση: για τι είδους εξουσία μιλάμε; Σεξουαλική «κυριότητα»; Συζυγική «κατοχή»; Οικονομική δουλεία; Έλεγχο επιλογών ζωής; Ή ποιός κρατάει το τηλεκοντρόλ στο σπίτι;
Υπάρχει π.χ. η ευρέως διαδεδομένη άποψη πως η ομορφιά και ιδίως η υπόσχεση του σεξ είναι ισχυρό «διαπραγματευτικό εργαλείο» σε κάθε σχέση -ιδιαίτερα στην ερωτική, που είναι, εκ φύσεως, σχέση ανταλλαγής. Ένας άλλος φίλος μου υποστηρίζει πως τα θηλυκά γεννιούνται μ’ αυτή τη γνώση, υπάρχει δηλαδή μες στο DNA τους, ακριβώς όπως η πληροφορία για το πώς να κάνουν παιδιά ή ποδήλατο, ή πώς να στρίψουν στην τελείως λάθος έξοδο, στην Αττική Οδό. Εν μέρει, έχει δίκιο. Στα 15 ή στα 16 μου, ακόμα και όταν ήξερα από έρωτα λιγότερα και απ’όσα ξέρει ένα κοτόπουλο για την πυρηνική σύντηξη, ήξερα ακριβώς τι σημαίνει «φλερτάρω-έναν- άντρα- έτσι- ώστε- να- δημιουργώ-προσδοκίες- χωρίς να- τις- εκπληρώνω», για να μου κάνει τα χατίρια. Αυτό, υποθέτω είναι έλεγχος. Που όμως δεν εξηγεί γιατί π.χ. η Μόνικα Μπελούτσι πήγε και παντρεύτηκε τον Βενσάν Κασέλ.
Άλλοι πάλι λένε πως «αφεντικό» στη σχέση είναι αυτός που μπορεί να προκαλεί το φόβο ή που φέρνει τα λεφτά στο σπίτι, εξ’ ού και από τότε που οι γυναίκες βγήκαν στην παραγωγή κι έχουν το δικό τους πορτοφόλι, οι αρσενικοί ευνουχίστηκαν και αυξήθηκαν τα διαζύγια και μπλα μπλα -όχι πως δεν έχει κάποια βάση αυτό, αλλά δεν τα εξηγεί και όλα. Στα χρόνια της, η γιαγιά της φίλης μου της Μ. (σ.σ. η δικιά μου ήταν χήρα) δεν είχε στην τσέπη ούτε της δυό δεκάρες δικές της, κι όμως «κυβερνούσε» την κουζίνα, το σπίτι και το ολόκληρο το πολυπληθές της σόι με «σιδερένιο» χέρι. Και να δούλευε πάλι τα ίδια θα ΄κανε, και θα πήγαινε και στον άντρα της τις παντόφλες. Και κείνος θα της κουβάλαγε κάθε Σάββατο μια αγκαλιά λουλούδια. Άρα;
Άρα, μάλλον η ερωτική εξουσία, είναι τέτοια και τόσων ειδών, όσο και αυτοί που την ασκούν ή την υφίστανται. Υπάρχει η εξουσία της ομορφιάς, της ρώμης, της λαγνείας, της δόξας, του status, της καταγωγής, του χρήματος και της πνευματικής σαγήνης, η φανερή, μπρούτα S&M εξουσία ακόμα και η γλυκιά, υποδόρεια, εξουσία της συνήθειας. Και από την άλλη μεριά, υπάρχουν άνθρωποι, άντρες και γυναίκες, «υποζύγια» του πόθου, του φόβου, της ανάγκης, της ανασφάλειας, της φιλοδοξίας, των αδυναμιών τους. Κάπου στη μέση συναντιόμαστε, στις ρωγμές, στα ελλείμματα μας. Και αν δεν το ‘χετε κιόλας καταλάβει, να, γι’αυτό μας αρέσουν τα «κακά παιδιά»: διότι εκείνα μας έχουν περισσότερο ανάγκη -ή, έστω, έτσι μας αρέσει να πιστεύουμε. Και διότι η απλή, αληθινή αγάπη δεν ζητά τίποτα και δεν εξουσιάζει κανέναν. Τα παραχωρεί όλα.
Γι’ αυτό, το πραγματικό αφεντικό στη σχέση, είναι εκείνος που αγαπάει λιγότερο.
Πηγή: bovary
