Η αλήθεια είναι πως προβληματίστηκα πολύ, αν θα έπρεπε να μοιραστώ αναμνήσεις και εμπειρίες με τον άνθρωπο που υπήρξε ενεργός πολίτης, πριν από όλα τα άλλα, και σήμερα το Ηράκλειο του λέει το στερνό αντίο.
Ωστόσο κατέληξα πως θα έπρεπε να πω αυτά που έζησα άλλοτε ως παρατηρητής και καταγραφέας πολιτικής στο Δήμο Ηρακλείου κι άλλοτε ως μέλος της μεγάλης παρέας που ήταν κάποτε το δημοτικό συμβούλιο Ηρακλείου.
Το Δημήτρη Ξυριτάκη τον γνώρισα όταν νεαρή δημοσιογράφος το 1987 μου ανετέθη να καλύπτω το Δήμο Ηρακλείου. Τότε τα δημοτικά συμβούλια γίνονταν βράδυ και η Δημοτική Ανάπλαση της οποίας επικεφαλής ήταν ο Δημήτρης και διέθετε στο σύνολο της τέσσερις συμβούλους κάθονταν σχεδόν μπροστά από το τραπέζι των δημοσιογράφων.
Η συνεργασία απαραίτητη μεν, ουσιαστική δε. Μέσα κι έξω από το δημοτικό συμβούλιο, ο Δημήτρης Ξυριτάκης υπήρξε για μένα “δάσκαλος” στη διαφορετική άποψη και στη δημοκρατία. Τα συμβούλια τότε γίνονταν βράδυ και κρατούσαν πολύ. Το νωρίτερο ως τις 12 – 12.30 και το αργότερο λίγο πριν ξημερώσει ανάλογα με το θέμα. Όταν λοιπόν αυτά τέλειωναν σε μια λογική ώρα είχαν και συνέχεια. Σε ταβέρνες εκτός Ηρακλείου, σε ψαροταβέρνες, στην Αλικαρνασό, στα μπαράκια της Κοραή ή της Αμαλίας στην Ιδομενέως. Κι εκεί οι συζητήσεις έπαιρναν φωτιά. Σε αυτές τις παρέες ήταν φυσικά και ο Δημήτρης ειδικά όταν αυτές μίκραιναν και από τους όχλους των είκοσι ατόμων γίνονταν οι παρέες των πέντε η των επτά.
Προβληματισμοί, αναλύσεις για τα πολιτικά και τα δημοτικά και πολλές ιστορίες. Γιατί ένας άνθρωπος σαν το Δημήτρη είχε να σου πει όχι μόνον πολλές αλλά και ενδιαφέρουσες ιστορίες από την πολιτική του πορεία αλλά και από τη σημαντική του εμπειρία στις δικαστικές αίθουσες κυρίως ως ποινικολόγος. Ο Δημήτρης Ξυριτάκης συνδύαζε τη γνώση, την εμπειρία κι ένα κοφτερό μυαλό που μπορούσε να πάει όποιον τον άκουγε μόνο μπροστά.
Σιγά σιγά εγκατέλειψα εγώ το ρεπορτάζ και ο Δημήτρης τη δραστηριότητα πρώτης γραμμής στην πολιτική. Γιατί στην ουσία ενεργός έμεινε μέχρι το τέλος μιλώντας με πάθος όταν ερχόταν μαζί με την αγαπημένη του Κατερίνα στην πλατεία Δασκαλογιάννη, για την πόλη και την Βικελαία. Εκεί τον είδα τελευταία φορά πριν μερικούς μήνες με τους δικούς του ανθρώπους, τη γυναίκα του και τα παιδιά του που ήρθαν να τον πάρουν, αφού με τίποτα δεν άλλαζε τη συνήθεια του για ένα καφεδάκι στην πλατεία πίσω από τα δικαστήρια.
Και πάντα θυμόμουν εκείνη τη συνάντηση δεκάδων ανθρώπων της παράταξης Δημοτική Ανάπλαση σε ένα ημιόροφο στην Κοραή, κατά την οποία μαζί με δύο ακόμα εμπειρότερους συναδέλφους αναλάβαμε το γραφείο τύπου της παράταξης.
Μαζί με τον αγαπημένο Δημήτρη τελειώνει και μια εποχή. Είμαι όμως σίγουρη ότι ο Δημήτρης κι εκεί θα οργανώσει νέα πράγματα με φως και δημοκρατία, απαλλαγμένος από τις δυσκολίες που αντιμετώπισε τα τελευταία χρόνια σε αυτή τη γη.
Υστερόγραφο: Περιττό ίσως, απαραίτητο δε για το δικό μου συναίσθημα να πω πως θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που γνώρισε ένα άνθρωπο με τις γνώσεις, την εμπειρία, το φως και την ενέργεια του Δημήτρη Ξυριτάκη.
ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΕΡΓΗ
