Η ομορφότερη χώρα με τις άσχημες πληγές. Του Γιώργου Παπακωνσταντή

  • Παρασκευή, 22 Ιούνιος 2018 10:08
  • Συντακτική Ομάδα
  • Editorial

Αν το καλοσκεφτείς, είμαστε ένας τυχερός λαός. Όχι γιατί δώσαμε τα φώτα στην οικουμένη, ούτε γιατί είμαστε οι πιο ωραίοι και εκείνοι που όλοι ζηλεύουν…Όχι. Είμαστε τυχεροί γιατί έτυχε να κατοικούμε σε ένα από τα ωραιότερα οικόπεδα του κόσμου.  Δε λέω το ωραιότερο, αλλά ένα από εκείνα τα μέρη του κόσμου τα λίγα, που σε όσους έλαχε να κατοικούν εκεί, νιώθουν την ομορφιά του. Θέλεις βουνά; Εδώ είναι. Θέλεις θάλασσα; Θέλεις φαράγγια, κοιλάδες, ακτές; Όλα σε αφθονία. Όμως δεν είναι μόνο αυτά. Είναι εκείνο το μοναδικό φως, που τόσο έχουν υμνήσει οι ποιητές και οι ταξιδιώτες. Είναι τα λευκά σπιτάκια στο Αιγαίο, είναι οι αυλές των χωριατόσπιτων στην Κρήτη, είναι οι περίτεχνες πετροκατασκευές στην  Ήπειρο, είναι ένα σοκάκι της παλιάς πόλης της Ξάνθης, των Χανίων, του Ρεθύμνου. Είναι οι μικροί κρυμμένοι ορμίσκοι σε όλες τις Ελληνικές ακτές. Είναι μια ανθισμένη Βουκαμβίλια στον κήπο ενός χωριατόσπιτου, είναι ένα ηλιοβασίλεμα σε οποιαδήποτε δυτική ακτή της Ελλάδας.

Αυτός ο τόπος με το ήπιο κλίμα, το μοναδικό καλοκαίρι δέχεται εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο. Τον τιμούν και τον θαυμάζουν. Εμείς από την άλλη, τον θεωρούμε δεδομένο. Πιστεύουμε ότι έτσι θα είναι πάντα. Ότι μας χρωστάει  ο Θεός  και πάντα θα μας τον προστατεύει, ότι και να κάνουμε.

Τον αγαπούμε τον τόπο μας. Τον αγαπούμε με ένα παράξενο τρόπο. Είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε τα πάντα για να μη μας τον πάρει κανείς, όμως στην καθημερινότητά μας δεν τον προσέχουμε. Τον αφήνουμε κυριολεκτικά στο έλεος του Θεού και των άσχημων συνηθειών μας.

Όπου και να πας σε δημόσιο χώρο στην Ελλάδα, σφίγγεται η καρδιά σου. Τα πάντα στο έλεος του Θεού. Σκουπίδια, μπάζα, πλαστικά σε κάθε σημείο που ανήκει στη δημόσια σφαίρα. Αντίθετα στις ιδιοκτησίες μας προσέχουμε  αρκετά. Στο σπίτι μας, τα πάντα πρέπει να είναι καθαρά, προσεγμένα. Στο μαγαζί μας, στην παραλία μας, όπου πληρώνουμε ακριβά την ομπρέλλα, εκεί τουλάχιστον είναι καθαρά. Όμως οπουδήποτε αλλού, απλά δεν μας ενδιαφέρει. Καθημερινά βιάζουμε το περιβάλλον μας, αφού ότι ανήκει σε όλους εμείς εδώ στην Ελλάδα, έχουμε την αίσθηση ότι δεν ανήκει σε κανένα. Ο δημόσιος χώρος υποφέρει. Μια βόλτα στους δρόμους μας, στα χωράφια, στα οικόπεδα που δεν έχουν κτιστεί ακόμη, στις παραλίες που δεν έχουν αξιοποιηθεί, θα μας γεμίσει πίκρα. Γιατί τόση αδιαφορία; Γιατί τόση εγκατάλειψη;

Πως είναι δυνατό από τη μια να ξεσηκώνονται όλοι για να μην μπουν ανεμογεννήτριες, αλλά να ανέχονται την απόρριψη λυμάτων ελαιουργείων στα ρέματα, λυμάτων τυροκομείων, ακόμη και αστικών λυμάτων μια που σε αρκετές περιπτώσεις δεν υπάρχουν βιολογικοί καθαρισμοί;  Η αγάπη για τον τόπο μας, δεν μπορεί να είναι υποκατάστατο του εγωισμού και του ατομικισμού μας. Χίλιες φορές να αξιοποιηθεί με παραγωγικό τρόπο ένας τόπος, διατηρώντας προσεκτικά τις περιβαλλοντικές του νόρμες, παρά να αφήνεται στο έλεος των σκουπιδιών και των κατσικιών.

Ας δούμε τελικά τι ακριβώς σημαίνει αγαπώ τον τόπο μου και ας πάψουμε να τον βιάζουμε κρατώντας μάλιστα υψωμένη τη γροθιά της αντίστασης ενάντια σε κάθε ξένο προς τις –όχι πάντα αθώες-συνήθειές μας.