“Αυτός παιδί μου εγεννήθηκε μανισμένος” μου λεγε η γιαγιά μου, όταν ήμουν παιδί και διαμαρτυρόμουν πως ένας χωριανός όπου μας έβλεπε με τα ξαδέρφια μου μας έβαζε φασαρία χωρίς λόγο. Κι εγώ το άκουγα με την απορία: Πως γίνεται δηλαδή να γεννηθείς μανισμένος; (σ.σ θυμωμένος).
Της Μαρίας Καλλέργη
Δυστυχώς τον τελευταίο καιρό το βρίσκω όλο και πιο συχνά μπροστά μου, συναντώντας συνέχεια ανθρώπους μανισμένους, με λυμένο το ζωνάρι για καβγά, όπως θά λεγε και η γιαγιά μου. Τελευταίο περιστατικό την προηγούμενη Παρασκευή, μπήκα τελευταία και καταιδρωμένη στην Τράπεζα, λόγω της αναβλητικότητας του χαρακτήρα. Ένα βήμα πριν από μένα ήταν μια χηλή γεμάτη γυναίκα με μαύρα ρούχα και ένα βήμα πίσω μου η πόρτα που έκλεινε.
Χρειάστηκαν λίγα δευτερόλεπτα για να αντιληφθώ πως η ατμόσφαιρα “μύριζε μπαρούτι”. Δεν έφτανε που φτάσαμε τελευταίες εγώ και η άλλη κυρία, αυτή ήταν και ... έτοιμη! Αμέσως άρχισε την γκρίνια γιατί δούλευε μόνο ένα ταμείο, ενώ η τράπεζα στην ουσία είχε κλέισει, τα έβαλε με την προηγούμενη της “όλες τις δουλειές της σήμερα θα τις κάνει;” και με μένα “δεν μπορούσα να πάω άλλη ώρα;”. Από τους υπαλλήλους της Τράπεζας δεν τη γλίτωσε κανείς, από αυτόν που γέμιζε το ΑΤΜ με χαρτονομίσματα ως το Διευθυντή, ενώ από τα βέλη δε ξέφυγαν ούτε οι υπάλληλοι της χρηματαποστολής που ήρθαν να πάρουν τα χρήματα.
Εγώ δε μίλησα αλλά η κυρία ήταν τυχερή που η γιαγιά μου έχει πεθάνει, γιατί μια φορά που πέτυχε στο δρόμο το χωριανό που μας έβαζε φασαρία τον “παρέλαβε” και του είπε όσα δε “σήκωνε” απειλώντας τον ακόμα και με τη χαχαλόβεργα. Γιατί αν αυτή γεννήθηκε μανισμένη, πραγματικά θα είχε ενδιαφέρον να δει πως αντιμετώπιζε η γιαγιά μου τους “μανισμένους χωρίς αιτία”.
