Σα να ήταν χθες που ξύπνησα με βαρύ κεφάλι κι ένα κενό στο στομάχι. Πρώτη μέρα Πανελλαδικών εξετάσεων κι όλα στο μυαλό μου ένα κουβάρι! Κρίμα το διάβασμα, τσάμπα και τα φροντιστήρια τόσα χρόνια. Ήταν σίγουρο: Δε θα έγραφα τίποτα!
Της Μαρίας Καλλέργη
Είχα και τη φαεινή ιδέα να θέλω να διορθώσω το βαθμό της Έκθεσης από το 15 που είχα γράψει την προηγούμενη φορά. Η σκέψη ότι αν δεν πήγαινα να γράψω θα έμενε ο περσινός βαθμός με ανακούφισε. Άλλωστε όλη τη χρονιά στο Μεταλυκειακό (υπήρχε κι αυτό τότε) το είχα διαπραγματευτεί αρκετά, και είχα ακούσει τα πάντα.
Λυτοί και δεμένοι έπεφταν καθημερινά πάνω μου για να μου πουν πως το 15 ήταν καλός βαθμός στην Έκθεση. Δε πήγαινα δα και στην Τρίτη Δέσμη..
Ξαφνικά είδα το ρολόι να δείχνει 8 παρά 20 κι άρχισα να τρέχω! Στις 8 έπρεπε να έχω περάσει την αυλόπορτα του σχολείου και δεν ήταν και δίπλα. Τρέχοντας σκεφτόμουν πως ο χρόνος θα αποφάσιζε για μένα. Αν δεν προλάβαινα να μπω, δε θα έγραφα.
Τελικά όμως πρόλαβα. Λαχανιασμένη και με τη ψυχή στο στόμα.
Όταν άκουσα το θέμα μου κόπηκαν τα πόδια: «Τώρα που οι στέγες των σπιτιών είναι τόσο κοντά οι ψυχές των ανθρώπων είναι τόσο μακριά». Ως εδώ ήταν σκέφτηκα. Θα γράψουν όλοι, όχι 15 ούτε 5 δε θα γράψω. Για μια ώρα κοιτούσα το τετράδιο. Κάποια στιγμή με πλησίασε ένας επιτηρητής, φιλόλογος που δε μου έκανε μάθημα, πολύ αγαπημένος φίλος στην πορεία της ζωής μου, που δεν είναι πια μαζί μας, και μου είπε: Άντε να πιάσεις τουλάχιστον το 15.
Η μαγική φράση. Ξεκίνησα να γράφω με μανία. Έφυγα τελευταία κλαίγοντας από την τάξη.
Λίγο καιρό μετά τη μέρα που ανακοινώθηκαν οι βαθμολογίες, έκλαιγα ξανά, γιατί πέρασα το 17,5 που είχα γράψει για 7,5! Το που πέρασα και τι έκανα μετά δεν έχει σημασία. Έκανα αυτό που ήθελα για 30 χρόνια και μετά άρχισα να το μετανιώνω. Τι θα είχε γίνει άραγε αν εκείνο το πρωί δεν είχα προλάβει να περάσω την καγκελόπορτα του σχολείου; Δε θα το μάθω ποτέ.
Πάντως σήμερα που τα θυμήθηκα όλα αυτά έκλαψα ξανά.
