Γεμίσαμε από Soupermen και Souperwomen. Γράφει ο Γιώργος Παπακωνσταντής

  • Σάββατο, 2 Ιούνιος 2018 16:18
  • Συντακτική Ομάδα
  • Editorial

 

Κοιτάζοντας γύρω μας, θα δούμε έναν κόσμο γεμάτο υπεράνθρωπους. Έναν κόσμο ο οποίος συντίθεται από χαρακτήρες και εγωισμούς, από μοναδικές υπάρξεις, από ατομικές συμπεριφορές υπεράνω, από «δίκαιους» και «ηθικούς» ανθρώπους, οι οποίοι είναι σε όλα τέλειοι, είναι σε όλα αλάνθαστοι.

Στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, πασχίζουμε να δείχνουμε όχι απλά τον καλύτερο εαυτό μας, αλλά μια εικόνα τέλεια, δυναμική, υπεράνω, ατσαλάκωτη αλλά και αντισυμβατική. Πασχίζουμε να μην εκτεθούμε.  Οι τέλειοι γονείς, με τα τέλεια παιδιά, στην τέλεια παραλία, με τα τέλεια κορμιά, με τους τέλειους φίλους, τις τέλειες σχέσεις και την τέλεια ευτυχία.

Δηλώνουμε δεξιά κι αριστερά ότι νιώθουμε και περνάμε θαυμάσια-πιο τέλεια δε γίνεται-δείχνουμε άτρωτοι κι αλώβητοι. Καμιά αδυναμία, καμιά ταπεινότητα, κανένα λάθος. Όλα μοιάζουν ιδανικά. Αυτό δείχνουμε, αυτό θέλουμε, αλλά έλα που αυτό δεν είμαστε!

Πόσοι άραγε κοιτάζοντας μέσα τους αναγνωρίζουν την πραγματική εικόνα του εαυτού τους, πόσοι κοιτάζοντας μέσα μας, βλέπουμε αδύναμους, φοβισμένους, ανασφαλείς ανθρώπους, που σκέφτονται συχνά ιδιοτελώς, που νιώθουν κατώτεροι, που έχουν αμφιβολίες για τα πάντα και κυρίως για τον ίδιο τους τον εαυτό, που κάθε μέρα αγωνιούν για την επόμενη;

…Και ναι, είναι, είμαστε, οι ίδιοι άνθρωποι που θέλουμε να δείχνουμε δυνατοί και λαμπεροί, που ακόμη και μέσα στην κατάθλιψη πασχίζουμε να δείξουμε πόσο ωραίοι, έξυπνοι, δυνατοί και άτρωτοι είμαστε και δεν θέλουμε μύγα στο σπαθί μας. Κι όμως ξέρουμε πολύ καλά ότι συχνά κάνουμε λάθη παιδαριώδη, ότι πληγώνουμε ανθρώπους, μας έχουν πληγώσει και εμάς, αλλά κάνουμε ότι το αγνοούμε και σαν τα παιδιά, αναζητούμε εκείνη τη γωνίτσα να κλάψουμε με την ησυχία μας, έχοντας με πείσμα κλειστό το στόμα μας, για όλα εκείνα που θάπρεπε να πούμε.

Είμαστε άνθρωποι, με τα καλά και τα άσχημά μας, είμαστε ευάλωτοι, τρωτοί σε ένα σωρό πράγματα. Στο σώμα μας, στην υγεία μας, στην ψυχή μας. Στην πραγματικότητα δεν θέλουμε τίποτα άλλο από αγάπη, αγκαλιά και αναγνώριση, αλλά κάνουμε ότι μπορούμε να δείξουμε ότι δεν τα έχουμε ανάγκη…

Έτσι περνάμε τέλεια, στο τελειότερο μέρος, στην ομορφότερη παραλία, με την ωραιότερη φωτό στο Ιnstagram και το εξυπνότερο post στο Φατσοβιβλίο…

Μήπως να γίνουμε λιγότερο souperman και souperwoman;  Μήπως απλά να αναγνωρίσουμε τα πραγματικά μας συναισθήματα και να δούμε τον εαυτό μας όπως πραγματικά είναι, χωρίς να ντρεπόμαστε για αυτό; Μήπως να πούμε τις συγνώμες μας, να δείξουμε την αγάπη μας, να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας και να χαρούμε απλά-σαν άνθρωποι και όχι υπεράνθρωποι- τη ζωή; Να νιώσουμε επιτέλους ελεύθεροι από την ίδια μας τη φυλακή;