Σ αυτή τη ζωή παίρνεις ότι δίνεις! Του Γιώργου Παπακωνσταντή.

  • Σάββατο, 26 Μάιος 2018 13:44
  • Συντακτική Ομάδα
  • Editorial

Σε τούτο τον κόσμο που γεννηθήκαμε, από το πρώτο λεπτό της ζωής μας, επιζητούμε την ικανοποίηση των αναγκών μας, σωματικών και ψυχολογικών.

Μωρά ακόμη, αναζητούμε το μητρικό γάλα, κλαίμε για τη μητρική αγκαλιά, ζητούμε με τον τρόπο μας την προσοχή των γύρω μας και δομούμε σιγά σιγά τον εαυτό μας και τη ψυχοσύνθεσή μας.

Όσο μεγαλώνουμε και προχωρούμε στη ζωή, διαμορφώνουμε την αυτοεικόνα μας, την αυτοεκτίμησή μας, αναπτύσσουμε την αυτοπεποίθησή μας και κάνουμε μέσα από αυτά τις επιλογές μας. Η ισορροπία της αγάπης στον εαυτό μας και η ικανοποίηση των αναγκών μας, σε σχέση με την αγάπη για τους άλλους, και την ικανοποίηση των δικών τους αναγκών, ειδικά στα πρόσωπα που λέμε ή πιστεύουμε πως αγαπούμε, είναι σχεδόν το μόνιμα ζητούμενο.

Συχνά, η προσπάθεια κάλυψης των αναγκών μας, γίνεται με το να τις ζητάμε από τους άλλους, τους ανθρώπους που μας αγαπούν και είναι δίπλα μας. Ταυτόχρονα, εφόσον είμαστε φυσιολογικοί άνθρωποι, προσφέρουμε και εμείς στην κάλυψη των αναγκών των άλλων. Είτε πρακτικών, είτε συναισθηματικών.

Στη διαδικασία αυτή ερχόμαστε πολλές φορές σε σύγκρουση με τον ίδιο μας τον εαυτό, όταν καμιά φορά τον έχουμε υπερεκτιμήσει και θεωρούμε πως οι δικές μας ανάγκες, ή οι δικές μας «προσφορές» είναι ανώτερες από των άλλων. Μπερδεύουμε την αγάπη στον εαυτό μας με την ανωτερότητα που προσπαθούμε να δώσουμε σ αυτόν, σε σχέση με τους άλλους.  Είναι ο εγωισμός παρών τότε και πολλές φορές μας φέρνει σε αντιπαράθεση με τους ανθρώπους μας, όταν πιστεύουμε ότι ο δικός μας εαυτός, αξίζει περισσότερο από τον άλλο και συμπεριφερόμαστε αναλόγως.

Τότε πληγώνουμε ανθρώπους, και ακόμη και άθελά μας προσπαθούμε το «εγώ» μας, να επικυριαρχίσει στο «εγώ» του άλλου. Είναι κάτι σύνηθες και παρατηρείται σχεδόν παντού, είτε στις επαγγελματικές είτε στις διαπροσωπικές σχέσεις. Έτσι συχνά ακόμη και οι σχέσεις αγάπης, έρωτα, φιλίας, ισοπεδώνονται στην προσπάθεια επικράτησης του ισχυρότερου «εγώ» που συνήθως δικαιολογείται στη βάση του "αγαπώ των εαυτό μου πάνω από όλους και όλα και δεν δέχομαι να με μειώνει κανείς». Σωστά, αλλά με τον τρόπο αυτό μπερδεύουμε την αξιοπρέπεια με τον εγωισμό. Δεν μπορούμε να «δουλέψουμε» τις σχέσεις μας, να δώσουμε και να πάρουμε, ή να αντιμετωπίσουμε προβλήματα από κοινού.

Όλοι μας, άλλος λίγο, άλλος πολύ, έχουμε πέσει σ αυτή την κατάσταση. Προτάσσουμε τα δικά μας «θέλω» έναντι των άλλων. Πιστεύουμε ότι οι δικές μας επιθυμίες προηγούνται των άλλων. Ακόμη και στην αγάπη, και  στον έρωτα, τοποθετούμαστε ανταγωνιστικά. Πόλεμος εγωισμών γίνεται. Έτσι στον πόλεμο αυτό, συχνά η φιλία, η αγάπη, ο έρωτας, είναι οι πιο βαριές απώλειες.

Μας λείπει η αυτογνωσία, η γνώση δηλαδή του εαυτού μας σε σχέση με το κοινωνικό περιβάλλον και τους άλλους. Σπάνια είμαστε μια κατηγορία από μόνοι μας, συνήθως αυτό μας το λένε εκείνοι που έλκονται από εμάς, που μας αγαπάνε  και μας εξυψώνουν. Αν θεωρούμε πραγματικά ότι μετά από εμάς ο Θεός έσπασε το καλούπι, τότε μάλλον θα είμαστε πολύ συχνά δυστυχείς γιατί πάντοτε θα έρχεται η ζωή να μας αποδεικνύει το αντίθετο. Όμως μπορούμε να είμαστε το μοναδικό κομμάτι για εκείνους που μας αγαπούν. 

Οι περισσότεροι είμαστε συνηθισμένοι άνθρωποι που μας λείπει συχνά η αυτογνωσία και η ενσυναίσθηση. Η γνώση του εαυτού μας και η δυνατότητα να κατανοούμε τον άλλο και να βλέπουμε τα πράγματα και από τη δική του οπτική.

Ως εγωιστές όμως, σπάνια αναγνωρίζουμε τον εγωισμό μας.

Και ενώ όλοι γράφουμε και λέμε εναντίον του εγωισμού, ο καθένας τα ερμηνεύει όπως θέλει. Τα ζευγάρια, οι φίλοι, αλληλοκατηγορούνται για το ποιος είναι πιο εγωιστής, όμως η πραγματική, η ουσιαστική αυτογνωσία και η ενσυναίσθηση, εύκολα δείχνουν το δρόμο. Άλλο αν εμείς επιμένουμε  ότι η άρνηση του άλλου να υποταχτεί σε μας, είναι δικός του εγωισμός!

Όμως η ζωή εν τέλει ξέρει και ρυθμίζει τις ισοροπίες, και διαμορφώνει τελικά τις εικόνες  που δείχνουν την πραγματικότητα. Οι ρυθμίσεις αυτές  υλοποιούνται συχνά μέσα από επώδυνες καταστάσεις και μέσα από πληγωμένους εγωισμούς. Έτσι  μαθαίνουμε.

Αφού λοιπόν κατανοήσουμε πως συμπεριφερόμαστε και με το δεδομένο ότι κανείς δεν είναι αλάθητος σ αυτό τον κόσμο, αν η κατάληξη είναι ότι κάπου σφάλαμε, κάπου δεν συμπεριφερθήκαμε καλά, ας το παραδεχτούμε. Καμιά φορά  μια συγνώμη μπορεί να αλλάξει τα πράγματα αρκεί να έχουμε τη γενναιότητα όλοι μας και να ζητήσουμε συγνώμη αλλά και να συγχωρήσουμε…

Σ αυτή τη ζωή, παίρνεις ότι δίνεις!