Γράφει η Αργυρούλα Καλαϊτζάκη*
… Το ξέρεις… το νιώθεις… ναρκοπέδιο είναι η καρδιά του… και όμως εσύ παραμένεις εκεί, με τα πόδια ακινητοποιημένα, την καρδιά δοσμένη, την ψυχή φυλακισμένη.
Ένα λάθος.. ένα τόσα δα μικρό λάθος θα σημάνει το τέλος… Το ξέρεις… το νιώθεις… και όμως εσύ, ριψοκίνδυνη, αχνοπερπατείς προσεκτική, κρατώντας την αναπνοή σου και δαγκώνοντας τα χείλη…
Βήματα τρεμάμενα σε φέρνουν πιο κοντά του, διστακτικά και φοβισμένα… ένα βήμα πιο κοντά, ένα ακόμα εμπόδιο… μία καινούργια νάρκη μπροστά σου..
Το ξέρεις… το νιώθεις… αυτός είναι απέναντι και παρακολουθεί κάθε κίνηση, κάθε λέξη και κάθε ανάσα σου. Σε εξετάζει, σε μετράει και βάζει εμπόδια… Αποδοκιμασία αντανακλά το πρόσωπό του, επίκριση στάζουν τα λόγια του..
Ορίζει την ύπαρξή σου, κατακυριεύει το μυαλό σου, καθυποτάσσει την αξιοπρέπειά σου.. Το ξέρεις… το νιώθεις… Αυτό που αισθάνθηκε επιχειρεί να αμφισβητήσει, αυτό που ένιωσε προσπαθεί να ξεχάσει…
Πάθος και λογική στην ίδια ποσότητα μέσα του, καταφέρνει να κυβερνά και τα δύο. Αυτοσυγκράτηση και αυτοέλεγχος τα μεγάλα του προτερήματα. Το ξέρεις… το νιώθεις… και όμως εσύ, τολμάς ένα ακόμα βήμα πιο κοντά του.
Η προσπάθεια να τον πλησιάσεις μεγάλη κι εξουθενωτική… και οι αποφάσεις του οριστικές και αμετάκλητες.
Θα σε αμφισβητήσει μέχρι να αποδείξεις περίτρανα το αντίθετο… θα σε κάνει να νιώσεις λίγη, ψεύτικη και δανεική και μέχρι να αποδειχτείς επαρκής. Το ξέρεις… το νιώθεις…
Σε βάζει να παλέψεις με δαίμονες κι αυτός παραιτείται... πρέπει να αποδείξεις ότι «θέλεις και μπορείς» κι αυτός ότι «ίσως και θα δούμε»… θέλει να επιθυμείς, να λιώνεις και να λυγάς κι αυτός να γελάει ψυχρά.. θέλει να δίνεσαι και να αφήνεσαι κι αυτός να απομακρύνεται… Το ξέρεις… το νιώθεις… τρέμεις μήπως στο μέτρημα αποδειχτείς λίγη.. μήπως στους υπολογισμούς δεν «φτάσεις»… μήπως στο προκρούστειο κρεβάτι δεν ταιριάξεις.. μήπως «περισσέψεις» και πρέπει να φύγεις…
Το ξέρεις… το νιώθεις… ότι σκορπίζεσαι, αναλώνεσαι και χαρίζεσαι... μα δεν πρέπει να ξεστρατίσεις από τον αρχικό σου στόχο… κι έτσι δεν εγκαταλείπεις..
Όμως… τι αδικία αυτός ο έρωτας.. τι άνιση μάχη αυτή η αγάπη! Το παράπονο βουβό και πνιχτό… Η αγάπη δεν γνωρίζει από νούμερα, υπολογισμούς και καταμέτρημα… Αυτό φωνάζουν τα μάτια σου και τραγουδάει η ψυχή σου. Μα αυτός κλείνει τ’ αυτιά να μην ακούσει, νεκρώνει τις αισθήσεις να μη νιώσει… Και εσύ εκεί… βλέπεις τα εμπόδια και δε διστάζεις.. δεν υπάρχει άλλωστε γυρισμός... Ένας πόλεμος αυτή η αγάπη.. ένας πόλεμος ξεχωριστός από τους άλλους… Σ’ αυτό τον πόλεμο θα υπάρξουν δύο νικητές ή δύο ηττημένοι! Το ξέρεις… το νιώθεις…
H Δρ Αργυρούλα Καλαϊτζάκη, είναι επίκουρος καθηγήτρια κλινική ψυχολογίας και Διευθύντρια του Εργαστηρίου Διεπιστημονικής Προσέγγισης για τη Βελτίωση της ποιότητας Ζωής του ΤΕΙ Κρήτης.
