Γράφει η Αργυρούλα Καλαϊτζάκη*
Οι περισσότεροι άνθρωποι ίσως πιστεύουν ότι φοβόμαστε το τέλος, την ανυπαρξία και το θάνατο.
Κι όμως, τι περίεργο, ουσιαστικά φοβόμαστε τη ζωή!
Φοβόμαστε να ριψοκινδυνέψουμε, να εμπιστευτούμε, να αφεθούμε.
Φοβόμαστε κάθε νέα αρχή, κάθε τι πιθανά πρόσκαιρο, εφήμερο και παροδικό.
Φοβόμαστε να σεργιανίσουμε πέρα από τα όρια της λογικής, να ονειρευτούμε το ανέφικτο, να τολμήσουμε το αδύνατο. Φοβόμαστε να φανταστούμε, να αισθανθούμε και να δοθούμε.
Φοβόμαστε τον πόθο, τον έρωτα, την ίδια την ευτυχία.
Κι όλα αυτά γιατί μας τρομάζει η προδοσία, ο πόνος, η ματαίωση και η απογοήτευση…
Έτσι, ζητάμε διαβεβαίωση αιώνιας πίστης και αφοσίωσης.
Κι αν δεν μας δοθεί, επιβεβαιωνόμαστε «χαιρέκακα» και βολευόμαστε στη σιγουριά και την ασφάλεια.
Καταμετρούμε λάθη, λύπες, πληγές, αποτυχίες κι απώλειες του παρελθόντος..
Προβλέπουμε άλλες τόσες για το μέλλον και δειλιάζουμε.
Καταπιέζουμε τις επιθυμίες μας και τα θέλω μας, αμφισβητούμε το όνειρο.
Κατακρεουργούμε τον έρωτα και την αγάπη.
Είμαστε επιφυλακτικοί, δύσπιστοι και διστακτικοί. Αποκαλούμε τον εαυτό μας ρεαλιστή, μεμψιμοιρούμε, εκλογικεύουμε, βάζουμε οι ίδιοι εμπόδια.
Αρκούμαστε στο λίγο, το χλιαρό, το άγευστο, το άοσμο, το άχρωμο και το ανούσιο. Είμαστε όμως «ασφαλείς» από φανταστικές αμυχές, πιθανές αποτυχίες, μυθικά λάθη, επερχόμενες τρομαχτικές δυσκολίες... απονεκρωμένοι ψυχικά και συναισθηματικά τελικά… αναβάλουμε να ζήσουμε!
H Δρ Αργυρούλα Καλαϊτζάκη, είναι επίκουρος καθηγήτρια κλινική ψυχολογίας και Διευθύντρια του Εργαστηρίου Διεπιστημονικής Προσέγγισης για τη Βελτίωση της ποιότητας Ζωής του ΤΕΙ Κρήτης.
