«Ο έρωτας κι ο θάνατος ίδια σπαθιά βαστούνε κι οι δυο με τρόπο ξαφνικό και ύπουλο χτυπούνε»
Γράφει η Κωνσταντίνα Παπαγιώργη
Με αυτή τη μαντινάδα που έχουν τραγουδήσει κρητικοί λυράρηδες, υποδηλώνεται «ο πόλεμος» του έρωτα. Υποδηλώνεται η αίσθηση του χτυπήματος, της βλάβης δηλαδή που προκύπτει από το θάνατο και τον έρωτα. Και αν το χτύπημα του θανάτου είναι δεδομένο, το χτύπημα του έρωτα τι είναι; Γιατί «χτυπιόμαστε» στον έρωτα;
Όπως λέει και η επιστήμη, η κατάσταση του έρωτα μοιάζει λίγο με την τρέλα.
Οι ανατροπές που γίνονται στον εγκέφαλο και γενικά στο θυμικό του ανθρώπου είναι τόσο μεγάλες, που η λογική αποχαιρετά τον ερωτευμένο και στη θέση της εγκαθίσταται το αντικείμενο του πόθου του!
Έτσι ο ερωτευμένος βρίσκεται σε ένα διαρκή πόλεμο με τον εαυτό του.
Γιατί βλέπει τον έρωτά του χωρίς κανένα ψεγάδι.
Θέλει να είναι συνέχεια μαζί του, θέλει να τον έχει πάντοτε στη διάθεσή του.
Τον θέλει αποκλειστικά.
Θέλει να τον φάει, να τον πιεί και ανησυχεί συνέχεια γι αυτόν.
Μονίμως στην αμφισβήτηση, στην ανασφάλεια.
Έχει πάντα ανάγκη από επιβεβαίωση, από αγκαλιά, από όμορφα λόγια.
Κάνει συχνά υπερβολικά πράγματα και πολύ συχνά παραμελεί τη δουλειά του ή τις άλλες κοινωνικές συναναστροφές και ανάγκες του.
Δεν υπολογίζει τίποτα άλλο, παρά το πώς θα ευχαριστήσει τον έρωτά του.
Όπως είναι φυσικό αυτή η κατάσταση έρχεται συχνά κόντρα με τη λογική και το εγώ του.
Έτσι ο ερωτευμένος είναι μόνιμα σε «πόλεμο» και μάλιστα σε πολλαπλά μέτωπα.
Πολεμά με το λογικό εαυτό του. Πολεμά με τον εγωισμό του.
Πολεμά όμως και με τη λογική και με τον εγωισμό του άλλου του μισού.
Συχνά πολεμά και με τον κοινωνικό καθωσπρεπισμό, πολεμά με διάφορες αντίξοες συνθήκες,
όπως π.χ. την απόσταση, επαγγελματικά θέματα κ.λ.π.
Όπως κάθε πόλεμος, και ο πόλεμος του έρωτα μπορεί να έχει ένδοξες νίκες αλλά μπορεί να έχει και απώλειες.
Και καλά να πέσουν στο βωμό του εγωισμοί και καθωσπρεπισμοί, αυτά είναι οι «θετικές θυσίες», όμως συχνά στον πόλεμο πέφτει θύμα ο ίδιος ο έρωτας, καθώς μη αντέχοντας να πολεμά σε τόσα μέτωπα, όταν μάλιστα είναι ισχυρά, απλά παραδίδεται και τελειώνει.
Συνήθως ο έρωτας είναι θύμα του εγωισμού.
Εκείνου του εγωισμού που προσπαθεί να προσαρμόσει τα πάντα στα δικά του θέλω.
Που τα θέλει όλα δικά του, χωρίς να δίνει.
Ο έρωτας είναι πόλεμος, μόνο που οι ερωτευμένοι πρέπει να είναι στο ίδιο στρατόπεδο για να νικήσουν, να πολεμούν ως σύμμαχοι όχι ως αντίπαλοι!
