Η Ελένη ήταν μια γυναίκα από αυτές που η ζωή δεν ήταν γεναιόδωρη μαζί της. Γεννήθηκε σε μια φτωχή και πολύτεκνη οικογένεια, με μια φύση ασθενική αλλά μια γεναία ψυχή. Η Ελένη ήταν αγωνίστρια όμως ως την τελευταία μέρα που έκλεισε τα μάτια της, φεύγοντας σαν πουλάκι από αυτόν τον κόσμο.
Της Χρυσαλίδας
Έτσι μεγάλωσε, βρήκε το σύντροφο της ζωής της και δούλεψε, δούλεψε πολύ για τα υλικά αγαθά αλλά και τα άλλα. Καρδιοχτύπησε πολύ και έδινε ως το τέλος μάχες σπουδαίες.
Μέσα στα πολλά που της στέρησε, της στέρησε τη δυνατότητα να γεννήσει ένα παιδί. Για την Ελένη, όλα όσα στις ζωές των άλλων ήταν αυτονόητα, γίνονταν αγώνες ζωής. Κι έτσι πορεύτηκε στη ζωή της μέχρι τη μέρα που μια ατυχής συγκυρία έφερε στα χέρια της ένα ορφανό κοριτσάκι.
Το παιδί δεν είχε μάνα κι η Ελένη δεν είχε παιδί. Είχαν περάσει δεκαετίες που η Ελένη, είχε μάθει να μην εκφράζει εύκολα τα συναισθήματα της.
Το παιδί όμως αυτό το λάτρεψε. Κι ας μην το έλεγε. Το έβλεπες στα μάτια της, το έβλεπες στις πράξεις της. Τις νύχτες τριγύριζε πάνω από το κρεββάτι του για να το σκεπάσει και το δροσερό της χέρι ακουμπούσε το μέτωπο της όταν είχε πυρετό.
Μπορεί να μην το αγκάλιαζε συχνά, αλλά έπαιξαν πολύ στη ζωή τους. Μάθαινε στο κοριτσάκι χορούς μπροσστά σε ένα καθρέπτη αφημένο στο πάτωμα, τραγούδια και βαλς τις χειμωνιάτικες νύχτες. Έκαναν μαζί δουλειές και πήγαιναν βόλτες στην εξοχή κάθε Κυριακή. Μάζευαν λουλούδια και μιλούσαν πολύ.
Η Ελένη ήξερε ελάχιστα γράμματα αλλά κρατούσε το χέρι της μικρής για να μάθει να γράφει.Και έτσι μάθαινε κι αυτή. Ήταν μια ευφυής γυναίκα, “τετραπέρατη” την έλεγαν στο χωριό της που μάθαινε ως το τέλος της ζωής της. Με το κοριτσάκι “περπάτησαν” μαζί για 45 χρόνια. Ήταν χρόνια γεμάτα και πλούσια, γιατί μίλησαν πολύ με τις ψυχές, μοιράστηκαν τα ίδια όνειρα. Ήξερε πότε να διαφωνήσει, να γελάσει μαζί του και πότε ήταν η στιγμή να το σπρώξει να “πετάξει”
Η Ελένη το κοριτσάκι δεν το γέννησε, αλλά ήταν εκεί γι αυτό πάντα. Και κανείς δεν ξέρει τι θα ήταν η μια χωρίς την άλλη. Κι επειδή τώρα πια η Ελένη δεν είναι μαζί μας, τούτη δω η μέρα, η μέρα της μητέρας, θαρρώ πως θα είναι για πάντα δικιά της. Γιατί ακόμα κι η αγάπη της που δεν ήταν αυτονόητη ήταν σπουδαία. Αυτής της Ελένης και κάθε Ελένης, που κάνουν τη ζωή κάποιων παιδιών ξεχωριστή, που τους δίνουν αέρα, πνοή και στήριξη μάνας.
