Τιμή και δόξα στη Μάνα...Του Γιώργου Παπακωνσταντή

  • Τετάρτη, 9 Μάιος 2018 00:25
  • Συντακτική Ομάδα
  • Editorial

Πόνεσες πολύ όταν γέννησες, όλοι σου εύχονταν για τη νέα ζωή που έφερες στον κόσμο.

Εσύ ήσουν ζαλισμένη, ταλαιπωρημένη και έβλεπες και κείνο το μικρό πλασματάκι που είχε βγει από μέσα σου και σε έπιανε αμηχανία.

Ήθελες να σε αφήσουν ήσυχη να ξεκουραστείς, αλλά ταυτόχρονα ήθελες κάποιον δίπλα σου να σε ενθαρρύνει και να σου κρατά το χέρι.

Τις πιο πολλές φορές βασίστηκες στη δική σου μητέρα να σε ενθαρρύνει σ αυτή την κορυφαία σου στιγμή.

Αρκετές φορές ο σύντροφος, ο  άντρας σου ήταν δίπλα σου, αμήχανος κι αυτός, δεν ήξερε τι έπρεπε να νιώσει.

Άλλες φορές έλειπε για δουλειές…Κάποιες, δεν υπήρχε καν, ούτε στη σκέψη σου.

Σιγά -σιγά άρχισες να συνειδητοποιείς τι είχες καταφέρει.

Να συνειδητοποιείς τι είναι να είσαι η γεννήτορας της ζωής.

Και εκείνο το κλαψιάρικο μικρό ανθρωπάκι να είναι το παν στη ζωή σου.

Το αγάπησες πολύ. Έγινε η προτεραιότητα σου. Στην αρχή γιατί έπρεπε, αμέσως όμως,  γιατί έτσι ένιωθες.

Ένιωθες κουρασμένη, εξαντλημένη, με  ρουφηγμένη ενέργεια, με πολύ ξενύχτι…

Με το μικρό διαβολάκο να μεγαλώνει σιγά σιγά, να αρχίζει να σου χαμογελάει, να σου γεμίζει τη ζωή.

Και να οι αγωνίες. Κρύωσε, χτύπησε, γιατί ξύπνησε τη νύχτα, γιατί λερώθηκε…

Έφαγε; Δεν έφαγε;… Αν ήσουν τυχερή, είχες κάποιον να σε βοηθά. Να μοιράζεται μαζί σου τα βασικά.

Ο σύντροφος, η μητέρα, μια φίλη…

Και πάντα, πάντα να αγωνιάς, είμαι καλή στο ρόλο μου;

Τα κάνω όλα καλά;

Ανατρέφω σωστά το παιδί μου;

Και το παιδί σου μεγάλωνε, πήγε στο σχολείο, νέες αγωνίες, νέα δράματα.

Θα γίνει σωστός άνθρωπος; Είμαι καλή παιδαγωγός; Γιατί διαφωνώ με όλα και όλους;

 Μήπως είμαι υπερπροστατευτική; (εδώ συνήθως, είσαι…),

Μήπως είμαι αδιάφορη; και δώστου να παλεύεις με τον εγωισμό σου, με τα δικά σου θέλω, με τις συγκρούσεις, με τον πειρασμό να κάνεις το παιδί σου προέκταση του εαυτού σου…

Μεγάλος αγώνας αυτός και δύσκολος. Και το παιδί να μεγαλώνει, να σου αυθαδιάζει, να δείχνει ότι δεν σε σέβεται, ότι όλα είναι δεδομένα.

Εκεί στην εφηβεία του, είναι που  μπορεί να αρχίσεις να  νιώθεις το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια σου.

Καθώς έχοντας ξεχάσει τη δική σου εφηβεία, βλέπεις παντού κινδύνους και δαιμόνους, όμως τότε είναι που η αγκαλιά σου γίνεται λιμάνι για την έφηβή σου στο πρώτο της  σκίρτημα του έρωτα.

Για τον έφηβό σου που ένιωσε την απόρριψη  ή την πρώτη του αποτυχία.

 Και συνεχίζεις, να παλεύεις με τους ρόλους σου. Να είσαι γυναίκα, άνθρωπος, ερωμένη, κυρία, νοικοκυρά, εργαζόμενη και τόσα άλλα, όμως πάντα ο ρόλος της μητέρας σε προτεραιότητα.

Να συμβουλεύεις τα μικρά σου ακόμη κι όταν δε χρειάζεται.

Να τα κανακεύεις και ποτέ να μη φτάνει,  Να καμαρώνεις, την πρώτη θεατρική παράσταση της κόρης σου, ή ακόμη τα καλά λόγια των δασκάλων του γιού σου, που είναι καλό παιδί.

Και έχεις πάντα την αγωνία, άραγε κάνω ότι πρέπει για αυτά;

Μέχρι που μεγαλώνουν και ξεπετούν, φεύγουν από τη φωλιά, κάνουν το δικό τους σπίτι, αλλά εσύ εκεί, είσαι πάντα η αιώνια μητέρα, η αιώνια ζωή, γιατί από σένα ξεκινά η ζωή.

Άραγε υπάρχει καλύτερος ανθρώπινος ρόλος σ αυτόν τον κόσμο;

Τιμή και δόξα απλά. Α! και κουράγιο!!!