Το αγόρι που ξέρει μόνο να κοιτάζει ψηλά....Του Γ. Παπακωνσταντή

  • Παρασκευή, 4 Μάιος 2018 16:55
  • Συντακτική Ομάδα
  • Editorial

Είναι μικρός, ένα αγόρι που θα τόλεγε κανείς ονειροπαρμένο, που θα έλεγε κανείς ότι δεν τον ενδιαφέρει τίποτα άλλο, παρά μόνο τα αεροπλάνα.  Και τα έχει μάθει καλά. Μπορεί να τα ξεχωρίσει από μακριά. Από την άκρη ενός φτερού, από την ουρά τους, απ το χρώμα τους, μερικές φορές ακόμη και από το θόρυβό τους.   Είτε αυτά είναι πολεμικά, είτε επιβατικά, τα ξέρει  όλα. Τα κοιτάζει σε φωτογραφίες, τα βλέπει στο ιντερνέτ, τα ζωγραφίζει…Του αρέσει  να βλέπει τις λευκές γραμμές που αφήνουν στο γαλανό ουρανό. Τις ξεχωρίζει από πολύ μακριά. Όταν οι άλλοι παίζουν  μπάλα, εκείνος κοιτάζει τα αεροπλάνα. Τα κοιτάζει  ώρες, κάνοντας τα μάτια του ένα απέραντο γαλάζιο ουρανό.

Κάθε αεροπλάνο, παίρνει στα φτερά του τα όνειρά του και τα πηγαίνει  στα πέρατα του κόσμου. Κουβαλάει μέσα του όλη του την περιέργεια να κατανοήσει τον κόσμο, τη θέλησή του να ταξιδέψει, την επιθυμία του να ανεβεί ψηλά στον ουρανό, να δει τον κόσμο από εκεί.

Θέλει να είναι κοντά στα αεροπλάνα, να τα βλέπει, να τα νιώθει, λες και είναι ζωντανά. Δεν ξέρει αν θα γίνει πιλότος ή απλά αν κουβαλάει βαλίτσες σ αυτά, δεν τον ενδιαφέρει, το αεροπλάνο είναι για το μικρό μας αγόρι η αχτίδα του ονείρου του.

Η αχτίδα που τον ταξιδεύει στον κόσμο. Που τον ανεβάζει ψηλά, δίνοντας φτερά στη φαντασία του,  που ασυγκράτητη ξεχύνεται στους ουρανούς και φτάνει μέχρι τα αστέρια.

Καταλαβαίνει ότι είναι ευλογία να κοιτάζει ψηλά, να παρατηρεί και να κατανοεί πως ένα κομμάτι σίδερο γεμάτο με ανθρώπους, μπορεί και σηκώνει τα σώματα και τα όνειρά τους, μπορεί και σηκώνει τα ταξίδια τους στα πέρατα του κόσμου.

Τον μαγεύει το μυστήριο της ικανότητάς του ανθρώπου να διευρύνει τους ορίζοντές του,  το μυστήριο να αναλύσει, να κατανοήσει τους νόμους της φύσης, αλλά και τη δύναμη της ψυχής να υπερνικήσει τους φόβους της.

Δεν  υπάρχει πιο ισχυρό σύμβολο για την πορεία του ανθρώπου  από την ιστορία του αεροπλάνου και των αεροπόρων. Γιατί κάποτε ένα μικρό αγόρι, έβλεπε τα πουλιά να πετούν και ήθελε να πετάξει…και από εκεί ξεκίνησαν όλα. Το δικό μας αγόρι λες από ένστικτο, το ξέρει!

Τα αεροπλάνα συνήθως αρέσουν στα μικρά αγόρια. Στο φίλο μας όμως κάτι παραπάνω, ίσως γιατί είναι λίγο παραπάνω ονειροπόλος, λίγο περισσότερο «αιθεροβάμων», λίγο διαφορετικός. Ξέρει από ένστικτο θαρρείς, ότι μόνο άμα πετάξεις ψηλά, βλέπεις τον κόσμο τούτο στις πραγματικές του διαστάσεις. Ξέρει ότι εκεί πάνω, ούτε η ψευτιά, ούτε η υποκρισία, ούτε η ματαίωση, η απόρριψη υπάρχουν, αυτά είναι ιδιότητες των ερπετών.

Ο δικός μας νεαρός, πότε καρφωμένος στο παράθυρο κοιτάζοντας μέσα από το τζάμι, πότε έξω στο μπαλκόνι, πότε στο δρόμο, αγναντεύει προσγειώσεις και απογειώσεις και άσπρες γραμμές σε δυσθεώρητα ύψη, και γίνεται ο ίδιος πιλότος του εαυτού του και της δικής του ιστορίας. Ταξιδεύει όπου θέλει με τη φαντασία του.

Ευλογημένα τα αγόρια που τους αρέσουν τα αεροπλάνα και χαράσσουν τους δικούς τους ουρανούς. Τυχερά τα κορίτσια που θα βρεθούν στο δρόμο τους, γιατί μπορεί κι εκείνα να πετάξουν μαζί τους, αρκεί να καταλάβουν ότι, το ταξίδι είναι τελικά ο προορισμός!