Σου γράφω πάλι από ανάγκη…Όχι δεν είναι 5 το πρωι…Απόγευμα είναι, την ώρα που ο ήλιος αποχαιρετά τη μέρα και όπως ξέρεις είναι εκείνη η ώρα που χρωματίζεται ο ορίζοντας πιο όμορφος από ποτέ
Κάθε φορά που θα κοιτάξω κατάματα τον ήλιο, με θαμπώνει και χάνω το φως μου για λίγο. Όμως όταν ο ήλιος βασιλεύει, τότε όπου και νάμαι, εκεί θα σταθώ να ατενίζω τον ορίζοντα της δύσης. Ιδιαίτερα όταν ο ορίζοντας είναι η θάλασσα.
Φαίνεται ότι όσο το φως λιγοστεύει, τόσο λάμπει περισσότερο μέσα μας. Τόσο ξεκαθαρίζουν τα πράγματα και ξεχωρίζουν τα χρώματα, οι σκιές, οι λάμψεις.
Τρέχουν οι σκέψεις πάνω στο ουράνιο τόξο της ψυχής και προσπαθούν να ξεδιαλύνουν τα πως και τα γιατί.
Καμιά φορά τα μπερδεύουν περισσότερο. Ξάφνου το κίτρινο ανακατεύεται με το μπλε. Το λευκό, βάφεται ροζ και μετά παίρνει ένα ανεξήγητο πορτοκαλί. Όπως τα συναισθήματα ένα πράμα. Πολύπλοκα, πολύπλευρα, έντονα, αγωνιώδη, αλλά συναισθήματα. Εκείνα είναι τελικά η ζωή. Νιώθεις, άρα ζεις. Πόσα μπορείς να νιώσεις σε μια μέρα! Ματαίωση για τα χαμένα, αλλά ελπίδα για τα μελλούμενα. Απογοήτευση που αγάπησες και δεν μπόρεσες να αγαπηθείς. Χαρά για ότι έζησες. Ελπίδα ότι δεν θα χαθεί το όνειρο. Γνώση που έτσι κι αλλιώς απέκτησες, μέσα από το φως, με γεύση θάλασσας και ταμπάσκο…
Έτσι είναι φίλε μου. Όταν αρμενίζεις σε θάλασσες, να είσαι έτοιμος και για φουρτούνες, για δυσκολίες και μεγάλα κύματα, αλλά ποτέ κανείς όταν ταξιδεύει δεν έχει σκοπό το ναυάγιο, και κάθε ταξιδευτής, όταν η θάλασσα τον τρομάζει, ή της κάνει ξόρκια για να την ηρεμήσει, ή απλά ψάχνει λιμάνι και εγκαταλείπει τον ωκεανό… Όμως η θάλασσα είναι εγωίστρια, είναι δυνατή και τα θέλει όλα για τον εαυτό της, γι αυτό και ο βυθός της είναι γεμάτος ναυάγια…Αν θέλεις λοιπόν να συνεχίσεις να ταξιδεύεις, πρέπει απλά, να μη ναυαγήσεις…
