Τοπία στην ομίχλη. Του Γιώργου Παπακωνσταντή

  • Παρασκευή, 13 Απρίλιος 2018 22:49
  • Συντακτική Ομάδα
  • Editorial

Στην Κρήτη δεν έχουμε συνηθίσει την ομίχλη. Ειδικά στις παραθαλάσσιες περιοχές σχεδόν ποτέ δεν θυμάμαι παρόμοιο  φαινόμενο. Το Ρέθυμνο σαν να βγήκε από ταινίες Χίτσκοκ. Ούτε Λονδίνο δεν μας παραβγαίνει.  Όπως κυκλοφορείς στα σοκάκια  νομίζεις θα πεταχτεί από κάπου ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης. Σκιάζεσαι.

Αφού λοιπόν δεν μπορούμε να δούμε την τύφλα μας, θέλοντας και μη μας έρχονται συνειρμοί για την ομίχλη, τη θολούρα που έχουμε μεταφορικά σε όλα όσα μας συμβαίνουν.

Η οικονομία; Ομιχλώδες τοπίο. Ανάπτυξη; Ύφεση; Αύξηση φορολογίας, μεταμνημονιακή παρακολούθηση (αυτός κι αν είναι ομιχλώδης όρος).  Στα εξωτερικά θέματα; Εκεί να δεις. Βλέπουμε ίσα τη φιγούρα του Κοτζιά αλλά ορίζοντα δε βλέπουμε. Αν πεις και για τα Ελληνοτουρκικά, σκέτη θολούρα.  Μέσα σ αυτή τη θολούρα, στην ομίχλη, φαίνεται ότι χάθηκε και το παλικάρι, ο πιλότος του Μιράζ, που δεν είχε κάνει ούτε Πάσχα με την οικογένειά του για να μπορούμε εμείς με άνεση και ασφάλεια να…σουβλίζουμε.

Θολό το τοπίο παντού. Στις εργασιακές σχέσεις, όπου άλλος σχεδόν δουλεύει, άλλος νομίζει ότι έχει δουλειά, με 300 ευρώ το μήνα, ή κάποιος άλλος λέει ότι δουλεύει, αλλά μπορεί να δουλεύει τους άλλους.  Τοπίο στην ομίχλη η αξία και η αμοιβή της δουλειάς του καθενός μας.

Στις διαπροσωπικές σχέσεις ιδιαίτερα, εκεί να δεις τι γίνεται. Όχι απλά ομίχλη επικρατεί, αλλά δεν βλέπουμε την τύφλα μας, τυφλωμένοι από απίθανους εγωισμούς, και ατομικισμούς. Έτσι φτιάχνουμε την ομίχλη μας και δε βλέπουμε ο ένας τον άλλο. Δεν μπορούμε να πορευτούμε ή να συνυπάρξουμε με τον άλλο. Η θολούρα στα συναισθήματα και στις ιδέες, οι εγωισμοί και οι ωφελιμισμοί μας, ακόμη και η περιχαράκωση στις ανασφάλειές μας, διαμορφώνουν σύννεφα αδιαπέραστα από πραγματικά συναισθήματα και αξίες.

Είμαστε χαμένοι στην ομίχλη λοιπόν, κυριολεκτικά και μεταφορικά, οπότε η θέα του ορίζοντα, η θέα γύρω μας, η διαφάνεια στις εικόνες και τους ανθρώπους, αναβάλλονται μέχρι να φυσήξει ούριος άνεμος…