Τώρα που έσβησαν ξανά τα φώτα της γιορτής έμεινε αυτή η γλυκόπικρη γεύση, χαράς κι απογοήτευσης. Αυτό το “διαβολάκι” που ξεπετάγεται πάντα και δε μας αφήνει να “ρουφήξουμε” όλη τη χαρά.
Της Μαρίας Καλλέργη
Μόνο που αυτό το Πάσχα δεν ήταν για όλους ίδιο, αφού κάποιοι δεν είχαν την ευκαιρία να γευτούν καθόλου από τη χαρά της γιορτής. Μια βόλτα τη βραδιά του Πάσχα θα μας έπειθε πως η γιορτή όταν είσαι μόνος δεν είναι εύκολη υπόθεση. Άνθρωποι μόνοι και κάποιοι ... έρημοι βγήκαν σε εστιατόρια ή μπαρ, για να “πνίξουν” την μοναξιά τους. Κάποιοι ήταν μόνοι και με παρέα και κάποιοι άλλοι μόνοι τους.
Θυμήθηκα τη γιαγιά μου που έλεγε “έρμος και μοναχός” να εξηγεί με γλαφυρότητα πως “μοναχός” διαλέγεις να σαι, αλλά “έρμο” σε αφήνουν οι άλλοι. Δυστυχώς το είδα τη βραδιά του Πάσχα και επιβεβαίωσα ότι από καιρό υποψιαζόμουν ότι υπάρχει πολύ μοναξιά. Και δυστυχώς είναι δίπλα μας.
Η απελπισία στα μάτια, το βλέμμα που πλανιέται με αγωνία γύρω ψάχνοντας έναν άνθρωπο να μιλήσει. Και σκεφτόμουν πως όσο καλή παρέα κι αν κάνει κανείς με τον εαυτό του κάποιες φορές χρειάζεται κι ένας άνθρωπος δίπλα μας.Τουλάχιστον τις μέρες της γιορτής.
ΥΓ. Πραγματικά μήπως θα μπορούσαμε να έχουμε ένα πιάτο στο τραπέζι του Πάσχα παραπάνω για τον άνθρωπο που είναι μόνος του στον κύκλο μας; Και σίγουρα υπάρχει αυτός ο άνθρωπος. Παλιά οι άνθρωποι στα χωριό είχαν πάντα το πιάτο του μουσαφίρη. Και μάλλον κάτι τέτοιο εννοούσαν.
