Η μυρωδιά της φωτιάς είναι η μυρωδιά των παιδικών μου Πάσχα. Είτε αυτή προέρχονται από τους αναμμένους ξυλόφουρνους, είτε από παρασιές, είτε από τα κάρβουνα που έψηναν το αντικρυστό.
Της Μαρίας Καλλέργη
Η μεγάλη φουνάρα στην πλατεία του χωριού τη βραδιά της Ανάστασης δεν έκανε μόνο τη νύχτα μέρα αλλά σκορπούσε τις μυρωδιές σε όλο το χωριό αλλά και το φόβο ατυχήματος.
Εκτός από φωτιά το χωριό μου μύριζε και ... μπαρούτι! Ήταν αυτό που αγόραζαν, κυρίως τα έφηβα και νεαρά αγόρια, από τις μέρες σε κουτιά κι έφτιαχναν τα αυτοσχέδια βαρελότα, όπως έμαθα αργότερα πως λένε επίσημα τα σκλαμπατζίκια.
Έπαιρναν μετά τσουβάλια από τσιμέντο τα έκοβαν σε μακρόστενες λωρίδες κι έβαζαν μέσα το μπαρούτι. Το τύλιγαν σφιχτά με πολλές στρώσεις σκληρού χαρτιού κι έφτιαχναν το τριγωνικό βαρελότο το οποίο κολούσαν με μονωτική ταινία. Στη μια βάση του ισοσκελούς τριγώνου άνοιγαν μια τρύπα στην οποία έβαζαν ένα σπίρτο. ´Οταν ερχόταν η ώρα, τη Μεγάλη Εβδομάδα ή τη βραδιά της Ανάστασης, έδιναν φωτιά στο σπίρτο με ένα άλλο κι το βαρελότο έσκαγε.
Μάλιστα όταν έκαιγαν τον Ιούδα πετούσαν τα σκλαμπατζίκια κατά δεκάδες μέσα στη φουνάρα και “σείονταν” το χωριό. Κι ήταν όλοι εκεί παιδιά, γονείς, παππούδες και ... καμάρωναν!΄Άλλωστε τα περισσότερα παιδιά είχαν ασχοληθεί με αυτά μήνες ολόκληρους και είχαν δαπανήσει χαρτζιλίκια και έσοδα από κάλαντα αλλά και καλές χέρες.
Ξέρω πως έχετε πολλές απορίες θεμελιώδεις, όπως αυτές πως ανήλικα παιδιά αγόραζαν εκρηκτικές ύλες και πως το επέτρεπαν οι γονείς τους. Δεν έχω απάντηση, καθώς για πολλά χρόνια κι εγώ είχα πιστέψει πως η μυρωδιά από μπαρούτι είναι έθιμο του Πάσχα!
