Ο καθηγητής είχε όρεξη εκείνο το απόγευμα. Ήθελε να εντυπωσιάσει τους φοιτητές και τις φοιτήτριές του και θυμήθηκε ένα παλιό κόλπο. Μπήκε λοιπόν στην αίθουσα κρατώντας ένα βάζο ενός λίτρου περίπου και μερικά χαλίκια.
-Καλησπέρα σας, πως είστε σήμερα;
-Καλά εσείς του απάντησαν μερικοί, αρκετά βαριεστημένα περιμένοντας άλλο ένα βαρετό μάθημα ψυχολογίας της προσωπικότητας.
-Κοιτάξτε αυτό το βάζο. Είναι άδειο;
-Ναι απαντούν πέντε έξι, με μεγαλύτερο ενδιαφέρον τώρα πια, ενώ και οι άλλοι οι πιο βαριεστημένοι, έπαιξαν λίγο πιο ζωηρά τα βλέφαρά τους.
Ο καθηγητής, γέμισε το βάζο με χοντρά χαλίκια μέχρι απάνω.
-Τώρα γέμισε;
-Ναι φυσικά, απάντησαν περισσότεροι αυτή τη φορά. Κάποιοι εξακολουθούσαν να παίζουν τα βλέφαρα, να χασμουριούνται...
Τότε ο καθηγητής πήρε λίγη άμμο που είχε σε ένα σακκουλάκι και την έριξε μέσα στο βάζο. Η άμμος γέμισε τα κενά μέχρι απάνω, στα χείλη του βάζου.
-Τώρα είναι γεμάτο;
-Ααα..Ναι! Τώρα είναι γεμάτο! Είπαν αρκετοί τώρα πια, ενώ και οι βαριεστημένοι των πίσω καθισμάτων ζωήρεψαν. Οι περισσότεροι ένιωσαν μια κάποια απογοήτευση που δεν το είχαν σκεφτεί πριν. Αλλά να, τώρα ο καθηγητής τους κάνει ένα τέχνασμα. Κάποιοι άρχισαν να σκέφτονται "μα που το πάει" και ορισμένοι περισσότερο υποψιασμένοι έβλεπαν το βάζο, μέχρι απάνω στην άμμο και προσπαθούσαν να βρουν την παγίδα. -Μα πως, αφού είναι γεμάτο...
-Είναι γεμάτο λοιπόν τώρα ε; ξαναρωτάει τώρα ο δάσκαλος-έτσι του άρεσε να τον λένε-
-Ναιιι απάντησαν τώρα σχεδόν όλοι, ανασηκωμένοι, με έκδηλο το ενδιαφέρον τους...
Τότε ο καθηγητής, παίρνει δυο φλυτζάνια καφέ που ήταν πάνω στο τραπέζι και τα ρίχνει μέσα στο βάζο. Φυσικά ο καφές χώρεσε στο βάζο, καλύπτοντας τα κενά ανάμεσα στα μεγάλα χαλίκια και στην άμμο.
-Τώρα είναι γεμάτο! Αναφωνεί με έκδηλη την ικανοποίηση στο πρόσωπό του. Τα πρόσωπα φοιτητών και φοιτητριών ήταν τώρα γεμάτα έκπληξη. Μα ναι ήταν τόσο απλό. Κι όμως λάθεψαν και τις δυο προηγούμενες φορές...Νόμισαν ότι το βάζο είναι γεμάτο...
Αυτό το βάζο λοιπόν είναι η ζωή μας...Συνέχισε με στόμφο ο καθηγητής-που του άρεσε να τον αποκαλούν δάσκαλο-
Σ αυτήν, βάζουμε πρώτα τα μεγάλα χαλίκια, το επάγγελμά μας, την οικογένεια, τα βασικά για την επιβίωσή μας. Φαίνεται ότι γεμίζει, όμως όχι. Μπορούμε να βάλουμε και μικρά χαλικάκια και άμμο, που είναι όλες εκείνες οι μικρές ασχολίες μας που είτε μας δίνουν ευχαρίστηση, είτε είναι οι υποχρεώσεις μας και τότε φαίνεται ότι γεμίζει όντως η ζωή μας, αλλά, όπως είδατε πάντα υπάρχει χώρος για να πιούμε και ένα φλυτζάνι καφέ με ένα φίλο...
Πόσοι λοιπόν γεμίζουμε μέχρι απάνω πραγματικά το βάζο της ζωής μας; Και πόσο εύκολα οι περισσότεροι το περνούμε για γεμάτο...
