Βάλτε μουσική! Του Γιώργου Παπακωνσταντή (κατά προτίμηση Ροκ!)

  • Παρασκευή, 30 Μάρτιος 2018 19:56
  • Συντακτική Ομάδα
  • Editorial

Ξαπλώνεις λίγο στον καναπέ να ξεκουραστείς αλλά σου έρχεται να ακούσεις λίγη μουσική έτσι για χαλάρωση…Ανοίγεις λοιπόν το youtube, -τι ευκολία κι αυτή- «παραγγέλνεις» το τραγούδι σου, κάτι σαν παγκόσμιο δωρεάν τζου μποξ, (πόσοι άραγε τα θυμόμαστε;) και κάθεσαι να το απολαύσεις.

Τι μ έπιασε και εμένα και βάζω λέει το Stairway to Ηeaven των Led Zepelin. Το ακούω προσεκτικά, βαθιά, νότα νότα, να ξεκινά χαλαρά, να γεμίζει ύστερα και να εκτονώνεται σε μια έντονη ολιστική ίσως συγχορδία. Μια μελωδία μοναδική. Χαρακτηρίζεται ίσως το καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών και βέβαια, πάει η χαλαρότητα του καναπέ. Γιατί η μουσική αυτού του είδους σε διεγείρει. Να νιώσεις πράγματα, να αισθανθείς, να γεμίσεις εικόνες, δικές σου, προσαρμοσμένες στη δική σου σκάλα του παραδείσου.

Θυμάσαι ότι στα πρώιμα εφηβικά σου χρόνια, εκεί στα μέσα προς τα τέλη της δεκαετίας του 70, η ροκ ήταν επαναστατική. Λέω περίπου, γιατί την επαναστατικότητα τη μονοπωλούσαν τότε στην Ελλάδα ο Θεοδωράκης, τα αντάρτικα του Τζαβέλα άντε και τα αγροτικά του Θωμά Μπακαλάκου. Κι όμως, τελικά τα παιδιά των αστών που είχαν ακούσματα από τον έξω κόσμο, που εκτός από τους Beatles ήξεραν τους Led Zepellin, τους Gun and Roses, τους Black Sabbath, τους Aerosmith, τους Deep Purple, τους AC/DC  και άλλους, έμπαιναν ήδη στη λογική της φιλελεύθερης κοινωνίας η οποία απαιτούσε από τα μέλη της όχι μόνο αλληλεγγύη και υποταγή στο σύνολο για το καλό των «αδυνάτων», όπως ήταν το αφήγημα τότε των σοσιαλιστικών τάσεων απανταχού της γης, αλλά αυτοβελτίωση, ελευθερία, χώρο δράσης και κίνησης και αποδοχή της διαφορετικότητας. ]

Όλα αυτά δεν συμβάδιζαν με την κυρίαρχη ιδεολογία της εποχής. Η Ελλάδα, εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 70, άρχισε να δέχεται την disko, ως περισσότερο ρυθμική και εύπεπτη, αλλά και περισσότερο πρόσφορη για φλερτ. Η Ροκ, ήταν εμφανώς πιο περίπλοκη. Όμως να που τώρα, η Ροκ είναι εκείνη που έχει μείνει ως ιστορικό μουσικό είδος κλασικό τάρα πια, με ορισμένα κομμάτια της  να συναγωνίζονται σε  επιρροή τα ομορφότερα κομμάτια της κλασικής μουσικής. 

Τώρα θα μου πείτε τι σ έπιασε ξαφνικά και ασχολείσαι με τη μουσική, αφού λίγα ξέρεις και μουσικός δεν είσαι. Για βρείτε λοιπόν τώρα το Stairway to Heaven, βάλτε το δυνατά, κλείστε τα μάτια και απολαύστε το. Είναι ίσως το καλύτερο αγχολυτικό και είναι σίγουρο ότι θα σας φτιάξει το κέφι. Η ζωή θέλει μουσική!!