Yπήρξα ένα μάλλον τυχερό παιδί. Όσον αφορά στις δασκάλες μου .Την κυρία Πέλλα στη νηπιαγωγείο, την αείμνηστη Κατίνα στο δημοτικό και την κυρία Μαρία στο Λύκειο. Η κάθε μια με τον τρόπο της και την ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα τους “σημάδεψαν” καταλυτικά τη ζωή μου.
Της Μαρίας Καλλέργη
Η κυρία Πέλλα με πήρε από το χέρι, όπως και όλα τα παιδιά, σε μια ηλικία τρυφερή και έκανε το μικρό πληγωμένο αγρίμι, να αγαπήσει το σχολείο.
Η Κατίνα με έμαθε να έχω τάξη στα γραφτά μου, στη σκέψη μου και στη ζωή μου. Μου δειξε πως κι ομορφιά μέθοδο θέλει.
Η κυρία Μαρία με έμαθε να ονειρεύομαι και μου δωσε την τελευταία σπρωξιά να ανοίξω τα φτερά μου.
Κι οι τρεις αυστηρές και τρυφερές συνάμα, με κατανόηση και αίσθημα δικαιοσύνης. Ο οίκτος δε χώρεσε ποτέ στις κουβέντες μας, ούτε η μιζέρια κι η κακομοιριά. Κι αυτό τις έκανε σπουδαίες. Ακόμα πιο σπουδαίες τις έκανε όμως τις έκανε η αγάπη τους για τα παιδιά. Γι αυτό οι δασκάλες, και οι δάσκαλοι φυσικά, πρέπει να αγαπούν τα “παιδιά τους”. Και να βλέπουν πίσω από την εικόνα ενός αδιάβαστου ή φαινομενικά αδιάφορου παιδιού ένα παιδί που δίνει τις δικές του μάχες.
Αν μπορούν ας μαθαίνουν. Γιατί δεν μπορεί ένα σχολείο να είναι αυτοσκοπός. Και γιατί τα σχολεία δε μας μαθαίνουν τελικά “γράμματα” αλλά ζωή! Κι οι δάσκαλοι είναι αυτοί που “χαράζουν” τις ψυχές μας κι όχι απλώς τις ζωές μας.
Για την ιστορία και τα μαθηματικά πάντα υπάρχει καιρός. Αρκεί πρώτα να υπάρχει ζωή. Και να ναι ζωή στο φως του ήλιου, γεμάτη, καθαρή και τίμια. Ζωή που έχει βάσεις για να γίνει και ευτυχισμένη.
Υστερόγραφο: Το ότι μιλώ μόνο για τις γυναίκες δασκάλες μου δεν είναι τυχαίο. Είναι αυτή η ψυχή που χρόνια έψαχνε ένα γυναικείο χέρι να ακουμπήσει. Ευτυχώς που τελικά το έβρισκε. Και χαίρομαι που οι δύο από τις τρεις δασκάλες μου υπάρχουν ακόμα στη ζωή μου κι ας πέρασαν δεκαετίες.
