Το νεαρό ζευγάρι που δε φοβάται τη ζωή, μας στέλνει άθελα του μήνυμα ελπίδας

  • Τρίτη, 27 Μάρτιος 2018 08:36
  • Συντακτική Ομάδα
  • Σκέψεις

Τους είδα να μπαίνουν τελευταίοι στο λεωφορείο του ΟΣΕ στην Πάτρα. Τα δύο νέα παιδιά, ζευγάρι όπως κατάλαβα αργότερα. Είχαν να “βολέψεουν” στο πορτ μπαγκάζ τέσεερις μεγάλες βαλίτσες, μια κούτα και ένα σακ βουαγιάζ τεραστίων διαστάσεων.

Της Μαρίας Καλλέργη

Τους ξανασυνάντησα να προσπαθούν να ανεβάσουν στην αποβάθρα του προαστιακού στο Κιάτο όλο τους το νοικοκυριό. Και τελικά κάθησαν στο απέναντι κάθισμα. Κι έμαθα την ιστορία. Οι δύο νέοι από την Πάτρα με πτυχίο και μεταπτυχιακό στο εξωτερικό έκαναν την πρώτη απόπειρα για δουλειά σε καταστήματα εστίασης στον τόπο τους. Ανασκουμπώθηκαν, μετά τις λαμπρές σπουδές τους, πήραν το δίσκο και ξεκίνησαν το δρόμο για το μεροκάματο. Οι ώρες πολλές, τα λεφτά λίγα κι όποτε τα έπαιρναν.

Έτσι την περισυνή σεζόν έφυγαν για δουλειά στη Σαντορίνη. Και φέτος ξαναπήγαιναν. Όχι γιατί πέρασαν καλά αλλά γιατί το μεροκάματο με τις ατέλειωτες ώρες δουλειάς είναι τέτοιο που θα τους επέτρεπε να ζήσουν και το Χειμώνα. Θα μείνουν επτά τουλάχιστον μήνες, γι αυτό και κουβαλούσαν τόσα πράγματα. Φέτος είναι πιο ψαγμένοι από πέρισυ και πήγαν πιο οργανωμένοι, έχοντας εξασφαλίσει διαμονή και δύο δουλειές ο καθένας! 9 και 6 ώρες ο νεαρός και 8 και 5 ώρες η κοπελιά. Τους ρώτησα αν θα τα καταφέρουν κι ο νεαρός απάντησε θαραλλέα : “είμαστε νέοι, γεροί και δε φοβόμαστε τη δουλειά”.

Τελικά αυτό που δε φοβούνται αυτά τα νέα παιδιά και πολλά άλλα επίσης δεν είναι μόνο η δουλειά αλλά και η ίδια η ζωή. Την αρπάζουν από τα μαλλιά, κι όπου τους πάει. Το πτυχίο και το μεταπτυχιακό τους μπορούν να το κρεμάσουν - όπως μου είπαν – στο δίσκο αλλά δε θα αφήσουν τη μιζέρια να τους “φάει”. Την ώρα που για άλλη μια φορά ξεφόρτωναν τα μπαγκάζια τους στην Αθήνα σκεφτόμουν πως μπορεί τελικά και να έχουμε ελπίδα. Όσο έχουμε νέους που αγωνίζονται κόντρα στη φορά του ανέμου.

 

Υ.Γ Προφανώς και δεν είναι όλοι οι νέοι έτσι. Θέλω όμως να ελπίζω πως είναι πολλοί. Κι η αλήθεια είναι πως φεύγοντας από τη δική μας μιζέρια διαπιστώνουμε πως όσο οι άνθρωποι "το παλεύουν" πραγματικά υπάρχει ελπίδα.

Και φυσικά αυτά τα παιδιά δε γνωρίζουν και πιθανότατα δε θα μάθουν για το σημερινό κείμενο που τα αφορά.