Για όλα φταίνε πάντα οι άλλοι...Του Γιώργου Παπακωνσταντή

  • Δευτέρα, 26 Μάρτιος 2018 13:50
  • Συντακτική Ομάδα
  • Editorial

Όλοι έχουμε άποψη για τα πάντα. Την εκφράζουμε σε κάθε ευκαιρία, σε κάθε περίσταση. Στην παρέα με τους φίλους μας, στην καφετέρια, στις οικογενειακές συγκεντρώσεις,  αλλά κυρίως την εκφράζουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, καλυμμένοι πίσω από το προφίλ μας και έχοντας μια απόσταση ασφαλείας από τους άλλους.

Έτσι ανάλογα με την περίπτωση, γινόμαστε μετεωρολόγοι, γινόμαστε τουρκολόγοι, οικονομολόγοι, και όποια ειδικότητα τέλος πάντων παίζει στην επικαιρότητα.

Οπωσδήποτε θεωρούμε υποχρέωσή μας να εκφράζουμε τον πατριωτισμός μας βρίζοντας ή υποτιμώντας κατά προτίμηση τους άλλους λαούς, νομίζουμε ότι είμαστε εξπέρ στη γνώση της ιστορίας και τελικά έχουμε δημιουργήσει ένα φιλάρεσκο ψεύτικο συννεφάκι πάνω ατο οποίο καθόμαστε και απολαμβάνουμε την…ομορφιά μας.

Τα προβλήματα όμως δεν καταλαβαίνουν ούτε από Facebook,ούτε από εύκολη κριτική του καναπέ και του καφενείου. Είναι εκεί και συνεχίζουν να μας ταλανίζουν και να αναζητούν λύσεις. Η συναισθηματική έκφραση των πατριωτικών μας συναισθημάτων, ο υπερτονισμός των υποτιθέμενων αρετών-μοναδικών θεωρούμε-του έθνους,  δε συμβάλλουν δυστυχώς σε τίποτα στο να ξεφύγουεμ από την κακοδαιμονία μας. Οι παρελάσεις και τα ταρατατζούμ, και η στρεβλή γνώση ή η άγνοια της ιστορίας, δεν μας οδηγούν μπροστά. Απλά μας δημιουργούν το ψυχολογικό εκείνο υπόβαθρο του κακομαθημένου παιδιού. Αφού είμαστε οι καλύτεροι, αφού όλοι πρέπει να μας βοηθούν, μας το χρωστάνε-γιατί άραγε;- εμείς δεν πρέπει να κάνουμε τίποτα.

Έτσι όλοι μας βλέπουμε κάθε μέρα μπροστά μας πολλά στραβά. Από τα πιο απλά μέχρι τα σοβαρότερα. Βλέπουμε τον γείτονα να χτυπά τη γυναίκα του ή τα παιδιά του και κοιτάμε αλλού να μην μπλέξουμε. Βλέπουμε τον άλλο να ξεφορτώνει μπάζα στην άκρη του δρόμου και βιαζόμαστε να περάσουμε μη μας δει ότι τον είδαμε. Βλέπουμε τον άλλη να λέει μπράβο στο παιδάκι της που έδειρε ένα άλλο παιδάκι -καλά του έκανες να μη σε περάσουν και για αδύναμο- και το επικροτούμε.

Βλέπουμε το γείτονα να παρκάρει μονίμως στη ράμπα ή στο πεζοδρόμιο, αλλά ούτε διανοούμαστε να χαλάσουμε τις καρδιές μας. Πόσα άλλα αλήθεια μικρά και μεγάλα βλέπουμε καθημερινά και απλά τα αφήνουμε για τους άλλους. Σιγά τώρα, εμείς θα βγάλουμε το φίδι από την τρύπα; Έτσι σ αυτή τη χώρα, για όλα τα στραβά φταίνε οι άλλοι. Ποτέ εμείς. Οι πολιτικοί τη μια, οι στρατιωτικοί την άλλη, οι ξένοι, οι γερμανοί, οι Αμερικάνοι, οι μετανάστες, οι πρόσφυγες, οι Αλβανοί, οι…οι…Έτσι ποτέ και για τίποτα δε φταίει το δικό μας παιδί. Ποτέ και για κανένα λόγο οι δικοί μας άνθρωποι… Έτσι δε μαθαίνουμε από τα λάθη μας.

Μας αρέσει να μιλάμε για τις φρικαλεότητες των Γερμανών στην κατοχή, αλλά κουβέντα για τις φρικαλεότητες του εμφυλίου. Μας αρέσει να αισθανόμαστε υπερήφανοι για την επανάσταση του 21, αλλά πόσο υπερήφανοι πρέπει να είμαστε για τους δύο εμφυλίους κατά τη διάρκεια της; Μας αρέσει να εκφράζουμε τα πατριωτικά έως εθνικιστικά μας συναισθήματα αλλά να βάλουμε μέσον να υπηρετήσει το παιδί στην αυλή του σπιτιού του αν είναι δυνατόν…Έτσι εύκολα ανεχόμαστε τους πολιτικούς που μας κοροϊδεύουν. Το θεωρούμε φυσιολογικό και κατατρέχουμε όσους μας λένε την αλήθεια. Ανεχόμαστε τους τυχοδιώκτες επιτυχημένους και τους ζηλοφθονούμε που δεν είμαστε στη θέση τους. Κατηγορούμε τη διαπλοκή και τους μεγαλοπαράγοντες, αλλά σκοτωνόμαστε όταν η ομάδα μας, η ομάδα ιδιοκτησίας τους δηλαδή, θεωρούμε ότι αδικείται. Σε κάθε ευκαιρία, όταν μπορούμε, θέλουμε να «ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα»

«Μην κοιτάς τι κάνει η χώρα σου για σένα, αλλά τι κάνεις εσύ για τη χώρα σου». Αυτή η φράση του Κέννεντι, δείχνει το δρόμο αν θέλουμε να κάνουμε πραγματικά την πατρίδα μας δυνατή και την κοινωνία μας συνεκτική και δυναμική. Κάθε αλλαγή πρέπει να ξεκινήσει από εμάς. Με πράξεις και όχι με κορώνες και φληναφήματα. Και να δούμε ακριβώς τη δική μας συμμετοχή και στην κρίση αλλά κυρίως στην ανασυγκρότηση αυτού του τόπου.