Όταν είμασταν παιδιά η παρέλαση ήταν σημαντική για μας. Λίγο τα ρίγη συγκίνησης που μας ξυπνούσαν οι ιστορίες για τους ήρωες, λίγο το μάθημα που χάναμε και λίγο η ώρα που είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, περιμέναμε την παρέλαση πως και πως.
Της Μαρίας Καλλέργη
Εκεί στην εφηβεία τα πράγματα άλλαξαν. Άρχισαν οι πρώιμες αμφισβητήσεις κάθε ενέργειας που εξέφαζε, κατά την άποψη μας, το ... κατεστημένα και στα πλαίσια της “επανάστασης” αρχίσαμε να την “κοπανάμε” από τις παρελάσεις.
Η καστάσταση έγινε χειρότερη στην ενηλικίωση μας όταν αρχίσαμε πλέον να αμφισβητούμε σοβαρά και με επιχειρήματα και επιδεινώθηκε δραματικά όταν πλέον μπήκαμε στο σύστημα της παραγωγής ως ακαδημαικοί πολίτες κι αρχίσαμε να επιλέγουμε κυβερνήσεις. Με τρόπο, υποτίθεται συνειδητό, κι όχι με την ιδεολογική “φούρια” των νεανικών μας χρόνων.
Για παρελάσεις ούτε λόγος. Τώρα ως μεσήλικες πηγαίνουμε στις παρελάσεις. Για να δούμε παιδιά ή εγγόνια κι ένα φίλο για τον καφέ μετά την παρέλαση. Αλλά υπάρχουν ακόμα κάποιοι που χαίρονται τις παρελάσεις όπως τις χαιρόμαστε κι εμείς παιδιά. Και για κείνα τα παιδικά χαμόγελα αξίζει και να τις συνεχίσουμε.
