Σκόνη στον Άνεμο... Του Γιώργου Παπακωνσταντή

  • Πέμπτη, 22 Μάρτιος 2018 18:12
  • Συντακτική Ομάδα
  • Editorial

Φύσηξε λοιπόν κάπου εκεί στην Αφρική, φύσηξε δυνατά και σήκωσε σκόνη, πολλή σκόνη.  Φύσηξε ακόμη δυνατότερα κι έστειλε δισεκατομμύρια κόκκους σκόνης πάνω από τη Μεσόγειο και τους έφερε και πάνω από την Κρήτη. Είναι σαν να μας στέλνει χαιρετίσματα η Αφρική. Μας στέλνει χαιρετίσματα με δώρο τη σκόνη της. Αυτό έχει αυτό στέλνει… Και ξαφνικά, η μέρα μας έγινε γκρίζα και μουντή. Φέρνει λίγο και στο κιτρινωπό. Βλέπουμε το πολύ 100, άντε 200 μέτρα και μετά θολούρα. Τίποτα στον ορίζοντα.

Που είναι λοιπόν ο γαλάζιος ουρανός μας; Που είναι η γαλάζια μας θάλασσα, που είναι ο ορίζοντας; Ξαφνικά τα χάσαμε. Δεν τα βλέπουμε και –ω του θαύματος- τα αναζητούμε. Τα αναζητούμε τώρα που δεν τα βλέπουμε. Όσο ήταν εκεί, παρόντα, η θάλασσα, ο ορίζοντας, ο ουρανός, το σπίτι στο παραπάνω τετράγωνο ή η κάτω συνοικία της πόλης, αποτελούσαν το καθημερινό μας φόντο, εκείνο που πάνω του ζούσαμε τις ζωές μας σαν να μην υπήρχε. Σαν να ήταν δεδομένο, σταθερό και απλά εμείς πάνω του, μέσα του, κινούμαστε, χωρίς να δίναμε και πολύ σημασία στην ύπαρξή του.  Γιατί πόσοι αλήθεια, έχουμε σταματήσει έτσι χωρίς λόγο, στην καθημερινότητά μας, εκεί που πάμε για τη δουλειά ή σε μια συνάντηση, απλά να θαυμάσουμε το γαλάζιο της θάλασσας; Πόσοι έχουμε ατενίσει στα καλά καθούμενα τον ορίζοντα, χωρίς ηλιοβασίλεμα και εγκλωβίσαμε μέσα μας σαν απλή εικόνα την ομορφιά της ύπαρξής του αλλά και την ομορφιά της ύπαρξής μας, μέσα από τη θέα του;

Έλεγε ο Κομφούκιος ότι η ομορφιά είναι παντού, αρκεί να έχεις μάτια να τη δεις. Μάτια έχουμε όλοι βέβαια, αλλά μάτια που βλέπουν, όχι μάτια που παρατηρούν, που γεμίζουν εικόνες που συνεργάζονται με μυαλό και ψυχή και απολαμβάνουν την ομορφιά του κόσμου στην καθημερινότητά του.

Ήρθε λοιπόν η σκόνη και μας στέρησε τον ορίζοντα. Μας στέρησε το καθημερινό, δεδομένο, γαλάζιο του ουρανού. Μας στέρησε την απεραντοσύνη της θάλασσας, έτσι που τα αναζητήσαμε. Πάψαμε πια να τα θεωρούμε δεδομένα. Διαμαρτυρηθήκαμε μεταξύ μας. –Πω πω τι καιρός είναι αυτός, λέμε, τι ομίχλη, τι αέρας! τι σκόνη!

Κάποιοι όμως ακόμη και στη σκόνη βρήκαν ομορφιά. Μπόρεσαν και κοίταξαν τον ήλιο κατάματα. Έμοιαζε με φεγγάρι. Είδαν το αχνό, κιτρινωπό φως σαν μια νέα εικόνα που έχει σπάνια ομορφιά και ανάμεσα στο βήχα και στο τσούξιμο των ματιών, επανέφεραν στο μυαλό τους τις όμορφες καθημερινές εικόνες που πρόσκαιρα χάθηκαν στη σκόνη της Αφρικής.

Άλλωστε όπως λένε και οι Kansas στο Dust in the Wind, τελικά όλα είναι σκόνη στον άνεμο!