Η Αγγέλα Καρπούζη χαιρετά τον κρητικό ουρανό σε μια από τις τελευταίες της επισκέψεις στο νησί
Το όνομά της παραπέμπει σε… άγγελο με γεύση καλοκαιρινού φρούτου. Είναι ένα πλάσμα γήινο και αέρινο μαζί. Προτιμάει να «μιλάει» μέσα από τα έργα της και τα συναισθήματα είναι έντονα. Είναι ένας τρόπος δημόσιας εξομολόγησης και «άφεσης αμαρτιών» από όσα βαρύνουν τον σύγχρονο άνθρωπο… χαμηλή αυτοεκτίμηση, ενοχές, καταπίεση.
Συνέντεξη στην Ευαγγελία Καρεκλάκη
Εφημερίδα Πατρίς
Ένας είναι ο δρόμος για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε στη ζωή μας όμορφα: να αγαπήσουμε και να πιστέψουμε στον εαυτό μας. Και για να τον αγαπήσουμε πρέπει πρώτα να τον γνωρίσουμε.
Η Αγγέλα Καρπούζη είναι μία πολλά υποσχόμενη νέα καλλιτέχνιδα. Είναι ένα κορίτσι μόλις 25 Μαΐων (για την ακρίβεια έχει γεννηθεί κατακαλόκαιρο, Ιούλιο).
Παρά τις δυσκολίες, αποφάσισε να κυνηγήσει το όνειρό της πέρα από τα σύνορα της Ελλάδας. Ηράκλειο, Γλασκόβη, Βιέννη… μία διαδρομή που την «απελευθέρωσε», τόσο καλλιτεχνικά όσο και ως άνθρωπο.
Συνομιλήσαμε με αυτό το πολυτάλαντο κορίτσι για το… ταξίδι που τη «μεταμόρφωσε», για τις ανησυχίες της, τα έργα της, την ανάγκη της έκφρασης μέσα από την καλλιτεχνική δημιουργία.
“Ας αγαπήσουμε τον εαυτό μας για να απολαύσουμε τη ζωή”
Ερ: Αν σου ζητούσα να μας συστηθείς, πώς θα αυτο-προσδιοριζόσουν;
Απ: Για κάποιο λόγο έχω την τάση να προσδιορίζω τον εαυτό μου με τη δουλειά μου, οπότε θα έλεγα, είμαι η Αγγέλα και είμαι σχεδιάστρια και εικονογράφος.
Ερ: -Θυμάσαι τον εαυτό σου να σχεδιάζει από παιδί; Πότε πλέον συνειδητοποίησες ότι αυτός είναι ο… δρόμος που ονειρεύεσαι να ακολουθήσεις; Η οικογένειά σου αιφνιδιάστηκε από την επιλογή σου ή ήταν προετοιμασμένη από χρόνια, βλέποντας το πάθος σου για το σχέδιο;
Απ: Θυμάμαι ότι πάντα ζωγράφιζα. Δεν θυμάμαι όμως πώς άρχισαν να με ενδιαφέρουν περισσότερο το σώμα και το τι υπάρχει πάνω σε αυτό, απλά συνέβη. Το ίδιο και με την επιλογή μου. Αφού μου άρεσε να κάνω κάτι τέτοιο δεν έβρισκα το λόγο γιατί να μην μπορώ να το έχω σαν επάγγελμα. Ποτέ δεν είχα μεγάλα όνειρα γι’ αυτό, δεν ονειρευόμουν μεγάλες επιδείξεις και τέτοια πράγματα, ούτε τότε, ούτε και τώρα. Απλά ακολούθησα κάτι που μου άρεσε χωρίς να έχω σκεφτεί πολύ για το πώς θα είναι το μέλλον. Όσο μου άρεσε αυτό που κάνω, ήξερα ότι είμαι στο σωστό δρόμο.
Δεν θυμάμαι να ανακοινώνω ποτέ στους γονείς μου ότι αυτό θέλω να κάνω. Νομίζω ότι απλά κάποια στιγμή σκέφτηκαν ότι για να ασχολούμαι τόσο πολύ με κάτι, ίσως να μπορεί όντως να βγει κάτι από αυτό, οπότε θα έλεγα ότι αν και δεν έδιναν πολλή σημασία στη αρχή, με τα χρόνια προετοιμάστηκαν. Ακόμα εντυπωσιάζομαι που συμφώνησαν σε κάτι τόσο αβέβαιο, ειδικά μέσα σε αυτή την οικονομική κατάσταση, αλλά θα τους είμαι για πάντα ευγνώμων.
Ερ: Σπούδασες στη Σχολή Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου της Γλασκόβης. Θυμάσαι την πρώτη ημέρα της άφιξής σου εκεί; Ποια τα συναισθήματά σου;
Απ: Θυμάμαι ότι πήγα πολύ αποφασισμένη! Ήταν ένα καινούριο ξεκίνημα που περίμενα πολύ καιρό και ήμουν αποφασισμένη ότι θα τα καταφέρω, παρόλο που βλέποντας πίσω τώρα, ήταν σίγουρα κάτι δύσκολο για ένα παιδί 18 χρονών. Θυμάμαι επίσης ότι είχα εντυπωσιαστεί από τη διαφορετικότητα των ανθρώπων γύρω μου, ήταν πρωτόγνωρο και υπέροχο να περιβάλλεσαι από ανθρώπους τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους σε πολλά επίπεδα, κάτι που με έκανε κι εμένα να νοιώθω πιο άνετα με τον εαυτό μου.
Ερ: Κυνηγώντας τα όνειρά σου στην Βιέννη… Πώς από τη Γλασκόβη ταξιδεύεις στη Βιέννη και παίρνεις την απόφαση να παραμείνεις εκεί όπου πλέον νιώθεις την ανάγκη να εκφραστείς καλλιτεχνικά και με άλλους τρόπους, σχέδιο μόδας, εικονογράφηση, σκίτσο, κοστούμια θεάτρου…
Απ: Η Βιέννη ήρθε εντελώς απρόοπτα, αλλά είμαι πολύ χαρούμενη που συνέβη αυτό. Είχα σχεδιάσει ένα μικρό ταξίδι αμέσως μετά την αποφοίτησή μου για να επισκεφτώ συγγενικό πρόσωπο και με το που ήρθα απλά αγάπησα την πόλη. Σε μια από τις βόλτες που έκανα τις λίγες μέρες που είχα προγραμματίσει να μείνω, κατάφερα να κανονίσω (με πολλή τύχη πιστεύω) μια συνεργασία που μου επέτρεψε να μείνω εδώ. Γνωρίζοντας κόσμο και μπαίνοντας περισσότερο στα καλλιτεχνικά δίκτυα της πόλης, είχα την ευκαιρία για καινούριες συνεργασίες και εμπειρίες, οι οποίες η αλήθεια είναι ότι μου ήταν απαραίτητες και για βιοποριστικούς λόγους. Η Βιέννη είναι μια ακριβή πόλη. Ο μόνος μου στόχος είναι να βγάζω τα προς το ζην δημιουργικά, κάνοντας πράγματα που με ευχαριστούν και μου επιτρέπουν να εκφραστώ, οπότε είμαι χαρούμενη για οτιδήποτε τέτοιο έρχεται στο δρόμο μου.
Ερ: Στα σκίτσα σου βλέπουμε «εσένα» και μέσα από σένα σύγχρονες γυναίκες σε διαφορετικές φάσεις της ζωής τους… βλέπουμε βασικά γήινες υπάρξεις με έντονες συναισθηματικές εναλλαγές όπως αυτές αποτυπώνονται στα πρόσωπα τους… γυναίκες χαρούμενες, ερωτευμένες, μοναχικές, ενοχικές, φοβισμένες… Βλέπουμε ρομαντισμό, τρυφερότητα, αγάπη, φιλία, πόνο, θλίψη, απόρριψη… Δίνεις επίσης μεγάλη έμφαση στο γυναικείο σώμα χωρίς ωραιοποιήσεις… αγαπάς τις γυναίκες και θεωρείς, όπως έχουμε δει, ότι αυτές είναι το μέλλον…
Απ: Είναι αλήθεια ότι μέσα από τα σκίτσα μου δείχνω εμένα και αυτός είναι και ο σκοπός όταν τα δημιουργώ, να βγάλω προς τα έξω όλα τα έντονα συναισθήματα ή σκέψεις μου, είτε επειδή αυτά με βαραίνουν είτε επειδή αισθάνομαι πολύ χαρούμενη και θέλω να το μοιραστώ. Έχουμε μάθει να ενοχοποιούμε και να καταπιέζουμε καταστάσεις και συναισθήματα, το οποίο φυσικά και δεν μπορεί να έχει καλή κατάληξη, οπότε με το να δημιουργώ εικόνες τις οποίες αρκετός κόσμος βλέπει και μπορεί να ταυτιστεί, ίσως καταφέρω να βοηθήσω κάπως στο να αποδεχτούμε τον εαυτό μας στην κάθε του κατάσταση και να απολαύσουμε τη ζωή μας.
Το ίδιο ισχύει και για την απεικόνιση του σώματος. Εδώ και καιρό υπάρχει μια παγκόσμια κίνηση που προωθεί τη διαφορετικότητα σωματότυπων, χαρακτηριστικών, ερωτικών προτιμήσεων, έκφρασης της σεξουαλικότητας κτλ., η οποία με λίγα λόγια σου λέει να σταματήσεις να καταπιέζεσαι και να καταπιέζεις, και να αγαπήσεις τον εαυτό σου και τους γύρω σου, τι πιο λογικό και όμορφο; Οπότε φυσικά και θέλω να πάρω μέρος σε κάτι τέτοιο.
Ναι, αγαπώ τις γυναίκες επειδή μαθαίνω να αγαπώ τον εαυτό μου, και αυτό χρειαζόμαστε όλες και όλοι για να προχωρήσουμε.
Ερ: Πόσο σε έχει «μεταμορφώσει» η διαδρομή που ήδη έχεις διανύσει;
Απ: Με έχει κάνει να πιστέψω περισσότερο στον εαυτό μου βλέποντας ότι μπορώ να καταφέρω κάποια πράγματα. Μερικές φορές γελάω με το πόσο χαμηλή αυτοπεποίθηση είχα λίγα χρόνια πριν. Είμαι επίσης πιο χαλαρή και υπομονετική όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα υπολογίζεις, αλλά νομίζω αυτό είναι απλά κομμάτι του να μεγαλώνεις και να μαθαίνεις.
Ερ: Η τέχνη είναι ελεγχόμενη τρέλα (σύνθημα σε τοίχο);
Απ: Ναι, ναι είναι! Αν και μερικές φορές δεν ελέγχεται και τόσο…
Ερ: Ποιο είναι το εισιτήριο για τον δικό σου κόσμο;
Απ: Απλά να είναι κάποιος ανοιχτός και να σέβεται τη διαφορετικότητα του άλλου.
Ερ: Αν η ευτυχία είχε γεύση, ποια θα ήταν αυτή;
Απ: Γλυκόπικρη, η αγαπημένη μου.
