Το μικρό παραδοσιακό χωριό Μύθοι βρίσκεται στους πρόποδες της ανατολικής Δίκτης σε υψόμετρο 220 μέτρα. Τα αρχαιολογικά ευρήματα της περιοχή μαρτυρούν την ύπαρξη του ανθρώπου από την Υστερομινωική εποχή.
Κείμενο: Μανόλης Δακανάλης
Φωτογραφίες από τη σελίδα του Ελληνιού Ορειβατικού Συλλόγου Μοιρών
Ο Ορειβατικός Μοιρών στις 11 Μαρτίου 2018 με αρχηγό τον Κωστή Μουζουράκη και 36 ορειβάτες πήραμε την ανηφόρα από το παραπάνω χωριό ακολουθώντας το παλιό Μινωικό μονοπάτι μέσα σε ελαιώνες και κάτω από τις ψηλές κορφές της Δίκτης. Δεξιά κάτω από τα πόδια μας ρέει ο Κρυοπόταμος, που πηγάζει από το μαγευτικό πευκόδασος του Σελάκανου, ο οποίος εισέρχεται στο άγριο φαράγγι της Σαρακίνας ή του Σαραντάπηχου δημιουργώντας μικρούς καταρράχτες, λιμνούλες και δύσκολα περάσματα.
Κάποια στιγμή αφήσαμε το Μινωικό μονοπάτι και ακλουθήσαμε έτερο παλαιό μονοπάτι που ελίσσονταν μέσα σε πανέμορφο πευκόδασος. Σε μια ρεματιά βρεθήκαμε μπροστά στο άγριο μικρό φαράγγι Ζωνάρι, το οποίο εντυπωσιάζει με τα πανύψηλα πρανή και τα στενά περάσματα που είναι κομμένα σαν με μαχαίρι.
Στην πορεία το μονοπάτι διαδέχτηκε δασικός δρόμος και φθάσαμε στον εγκαταλειμμένο και ξεχασμένο οικισμό Μεταξοχώρι (υψ.680μ), ο οποίος μέχρι το 1955 λέγονταν Παρσάς. Είναι η πατρίδα του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και Αλεξανδρείας Μελετίου Δ΄ (Εμμαν. Μεταξάκης) 1871.
Στη συνέχεια βαδίζαμε στην αριστερή πλευρά του άγριου και κατάφυτου με πεύκα φαράγγι του Παρσά. Το μονοπάτι ελίσσονταν κάτω από τα πεύκα με πολλές φουρκέτες λόγω της ανηφόρας. Στις βραχώδεις πλαγιές της Δίκτης ζουν αετοί, γεράκια, διάφορα άλλα αρπαχτικά και μια πολύ μεγάλη αποικία γυπαετών ή σκάρες πετούσαν πάνω από τα κεφάλια μας για ανεύρεση τροφής.
Στην καρδιά της κοιλάδας του Σελάκανο βρίσκεται ο μικρός οικισμός Σελάκανο (υψ880μ), στον οποίο κατοικούν κτηνοτρόφοι, μελισσοκόμοι και όσοι αγαπούν το βουνό. Η κοιλάδα του Σελάκανου είναι από τα ομορφότερα και σπουδαιότερα οικοσυστήματα της Κρήτης με τραχεία Πεύκη, η οποία αντέχει στην ξηρασία και στο βραχώδες έδαφος. Μέσα στο δάσος απαντάμε επίσης και άλλα είδη δέντρων όπως πρίνους, κυπαρίσσια, σφεντάμια, πλατάνια κλπ. Η κοιλάδα είναι τριγυρισμένη με ρέματα, μικρά φαράγγια, άγρια βράχια και προστατεύεται από το NATURA 2000.
Η θέα από εκεί πάνω μας αποζημιώνει, όσο και να φαίνεται παράξενο στο βουνό ξεφεύγεις, χάνεις την επαφή με την πραγματικότητα και απελευθερώνεσαι. Το αχόρταγο μάτι μας δεν προλάβαινε να σαρώνει συνεχώς το πευκόδασος, τα φαράγγια και τις γύρωθε βουνοκορφές.
Στο πευκόδασος του Σελάκανο οι μέλισσες έχουν το βασίλειο τους, γιατί είναι ο σημαντικότερος μελισσοπαραγωγικός τόπος στο νησί και οι μελισσοτρόφοι μεταφέρουν τα μελίσσια τους εκεί από τα διάφορα μέρη της Κρήτης.
Όμως ορισμένοι άφρονες-πυρομανείς δε σεβάστηκαν αυτόν τον επίγειο παράδεισο και από 15 Ιουλίου μέχρι 18 Αυγούστου 2010 εκδηλώθηκαν τρεις πυρκαγιές τις νυχτερινές ώρες στην καρδιά του πευκοδάσους από άγνωστους δράστες, με αποτέλεσμα να γίνουν στάχτη πάνω από 500 στρέμματα. Η έγκαιρη όμως επέμβαση της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας απέτρεψε τα χειρότερα. Το προχωρημένο της ώρας εκδήλωσης των πυρκαγιών αφήνει πολλά υπονοούμενα για τους δράστες. Το δάσος ευτυχώς από μόνο του άρχισε να αναδασώνεται.
Ακολουθώντας την άσφαλτο καταλήξαμε στο γραφικό χωριό Χρηστός (υψ.520μ). Η μέρα μάζευε σιγά-σιγά τα φτερά της και επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο για την επιστροφή μας.
Είχαμε σύμμαχο τον καιρό με κανονικές θερμοκρασίες για την εποχή, επικρατούσε όμως παντού ξηρασία. Διανύσαμε 17,4 χιλιόμετρα ευχάριστης πορείας και μας πήρε συνολικά 6,5 ώρες.
