Οι ροδαρές! Ένα κομμάτι από το παζλ που “έντυσε” με μυρωδιές, γλύκα και αγάπη τα παιδικά μας όνειρα. Η προετοιμασία άρχιζε από την προηγούμενη μέρα καθώς γυρίζαμε με τα πανεράκια μας το χωριό να μαζέψουμε τα λουλουδάκια που θα τις φτιάχναμε.
Της Μαρίας Καλλέργη
Κι οι νοικοκυρές μας περίμεναν, και γαλαντόμες καθώς ήταν άδειαζαν κήπους και γλάστρες για να δώσουν τα καλύτερα τους λουλούδια για τις ροδαρές. Κρινάκια, ζουμπούλια ακόμα και αθάνατος βασιλικός προφυλαγμένος καλά σε μια γωνιά της αυλής από τις καιρικές συνθήκες.
Και μετά το βράδυ του Σαββάτου γίνονταν η μεγάλη μάζωξη, στο σπίτι του παππού όπως πάντα. Όλα μοσχοβολούσαν λουλούδια κι Άνοιξη. Ευλάβεια και κατάνυξη για τη Σταυροπροσκύνηση. Κι εμείς εκεί με τα μικρά μας χεράκια, πιάναμε τα λουλουδάκια τα κόβαμε τα “ταιριάζαμε” και τα δέναμε. Βάζαμε κι ένα κομμάτι αρισμαρί.
Κι η λεκανίδα με το νερό, που έμπαιναν για να διατηρηθούν όλο και γέμιζει. Τι κι αν μαζευόμαστε νωρίς για να τελειώσουμε και νωρίς; Πάντα περασμένα μεσάνυχτα φεύγαμε για τα σπίτια μας. Κι άντε μετά οι σκέψεις να μη σε αφήνουν να κοιμηθείς. Σχεδόν άυπνοι ακούγαμε την πρώτη καμπάνα και τρέχαμε στο σπίτι του παππού να πάρουμε τις ροδαρές.
Μισονυσταγμένοι και μισοκοιμισμένοι, η αλήθεια είναι, ακούγαμε τη λειτουργία και περιμέναμε την ώρα που θα μοιράζαμε τις ροδαρές. Τι χαρά ήταν αυτή! Τι ευτυχία!
Σήμερα δεν ξέρω πια ποιος τις φτιάχνει τις ροδαρές. Τα ανθοπωλεία ίσως; Όμως εκείνη η ανάμνηση δεν είναι απλώς μια ανάμνηση από μια πράξη θρησκευτική. Είναι η ζωή που άλλαξε, οι άνθρωποι που έφυγαν κι αυτοί που ήρθαν. Και οι γλυκές παιδικές μας αναμνήσεις, με αρώματα λουλουδιών, που κανείς δεν μπορεί να μας τις πάρει.
