Καλά γιορτάσαμε και τη μέρα της γυναίκας! Παράπονο δεν έχουμε. Δηλώσεις έκαναν, τριανταφυλλάκια μας έδωσαν, χαμόγελα μας χάρισαν, δώρα μας έφεραν. Με περισσή γαλαντομία μας έκαναν δώρο τη μέρα της γυναίκας, ως άλλοθι για όλα όσα στερούμαστε καθημερινά.
Της Μαρίας Καλλέργη
Τα σπίτια όπως έλεγε κι η συγχωρεμένη η γιαγιά μου “τα στένουν οι γυναίκες”. Και φανταστείτε πως η γιαγιά μου ανήκε σε κείνη τη γενιά των γυναικών που έζησε σκληρά μεν αλλά με τέτοιες κονωνικές συνθήκες που μπορούσαν και να κάνουν μια γυναίκα χαρούμενη, να την κάνουν να αισθάνεται γεμάτη.
Η αγωνία και ο αγώνας να μεγαλώσεις στη φτώχεια εφτά παιδιά ήταν τεράστιος όπως και να τα γεννάς στα χωράφια να τα τυλίγεις σε μια πάνα και να συνεχίζεις να δουλεύεις. Κάθε φορά όπως που κατάφερνε η γιαγιά μου και η κάθε γιαγιά, να “βγάλει τη μέρα” και να κοιμίσει ταισμένα τα παιδιά της κοιμόταν ήσυχη κι έβλεπε και κανένα καλό όνειρο. Και το πρωί ξυπνούσε με ένα χαμόγελο.
Σήμερα που φαίνεται να τα χουμε όλα, λύνοντας το βασικό πρόβλημα της επιβίωσης και κυνηγώντας μια καλύτερη ζωή, ζούμε στην εποχή του ανεκπλήρωτου, του ανικανοποίητου, στην εποχή που πριν εκπληρωθεί ένας στόχος έχουμε θέσει ήδη τον επόμενο. Ως γυναίκες, εργαζόμενες, σύζυγοι, μητέρες. Στους στίβους της επιστήμης, της κοινωνίας, της οικογένειας, της εργασίας. Κι όλο χάνουμε κάτι από το χαμόγελο, τον αυθορμητισμό μας, τη δημιουργικότητα και τελικά από την πληρότητα της ψυχής. Γιατί άραγε δε τα “στένουν τα σπίτια” σήμερα οι γυναίκες; Μαζί όμως “στένουν” κι όλα τα άλλα. Και χάνουν λίγο λίγο, από την ευτυχία των γιαγιάδων μας.
Γιατί, κι ας μην το αναλύσουμε περισσότερο, ο δρόμος που έχεις να διανύσεις ως την αποδοχή είναι τουλάχιστον διπλάσιος.
Μη σας ξεγελά η εικόνα των όμορφων, περιποιημένων, κολοντυμένων και μακιγιαρισμένων γυναικών. Τα μάτια να δείτε που δεν μπορούν να κρύψουν τη θλίψη, την απελπισία και την ελπίδα. Κι οι γυναίκες, ας δούμε η μια την άλλη στα μάτια.
Έτσι για να τους γυρίσουμε και πίσω τη μέρα “άλλοθι” που μας έδωσαν για να “χρυσώσουν” όσα μας πληγώνουν και μας πονάνε.
