Τι θέλεις λοιπόν από τη ζωή σου; Ξεκινάς από τα βασικά. Να έχεις τροφή ώστε να μπορείς να επιβιώνεις. Να έχεις μια στέγη πάνω από το κεφάλι σου, να είσαι προστατευμένος και να νιώθεις ασφαλής. Αφού τα έχεις κατοχυρώσει αυτά, χρειάζεσαι και κάποιον δίπλα σου για να νιώθεις ότι έχεις παρέα, ότι σε νοιάζονται. Να νιώθεις ότι αγαπάς και αγαπιέσαι. Να έχεις επίσης φίλους να μπορούν να σε αναγνωρίζουν και να σε αποδέχονται όπως είσαι. Να ανήκεις σε μια ομάδα, σε μια κοινότητα. Αν νιώθεις ότι τα έχεις όλα αυτά, τότε αρχίζεις και νιώθεις ότι μπορείς να υπερβείς το μέτρο σου και χωρίς να διαταράξεις τα υπόλοιπα, να κάνεις πράγματα που σου αρέσουν, έτσι ώστε ενώ είσαι ενταγμένος στο σύνολο και στα υποσύνολά του, την ίδια στιγμή να νιώθεις ελεύθερος και μοναδικός. Να ακολουθείς το σκοπό σου, να αυτοπραγματώνεσαι, χωρίς όλα όσα περιγράψαμε πριν να διαταράσσονται σε τέτοιο βαθμό ώστε να σου δημιουργούν ανασφάλεια, ενοχές, ή αναστολές.
Όλοι γι αυτά τα παραπάνω πασχίζουμε. Την ίδια στιγμή που θέλουμε να είμαστε μοναδικοί, ξεχωριστοί, αγωνιούμε αν δεν μας πήρε τηλέφωνο η φίλη μας ή αν δεν έχουμε αρκετά like στο facebook. Και ενώ θέλουμε από τους άλλους να ενδιαφέρονται για μας να μας κάνουν να νιώθουμε ότι είμαστε ενταγμένοι και ανήκουμε στην ομάδα, την ίδια στιγμή από εγωισμό εμείς δεν σηκώνουμε το τηλέφωνο να τους πάρουμε ή ακόμη χειρότερα νομίζουμε ότι εκείνοι πρέπει καθημερινά να αποδεικνύουν την αγάπη τους σε μας.
Το βασικό τρίπτυχο των αναγκών μας, να έχουμε τροφή, να νιώθουμε ασφαλείς και να είμαστε μέλη μιας ομάδας, σε συνδυασμό με την επιθυμία μας να είμαστε μοναδικοί και να πραγματώνουμε τον υπαρξιακό μας σκοπό, απαιτεί από εμάς συχνά αντιφατικές ενέργειες. Ο ανταγωνισμός στο πεδίο της επιβίωσης, μεταφέρεται και στο πεδίο των συναισθημάτων. Ο κομφορμισμός μας για να ενταχθούμε στην ομάδα, συχνά οδηγεί σε επώδυνους συμβιβασμούς που εξαφανίζουν συναισθήματα, μόνο και μόνο γιατί το «ανήκειν» μπορεί να σημαίνει και ασφάλεια και επιβίωση. Από την άλλη πλευρά η ναρκισσιστική μας πίστη στον εαυτό μας, μας οδηγεί σε ρήξεις και σε δυσκολίες προσαρμογής με την πραγματικότητα. Έτσι συχνά οδηγούμαστε στην αναπαράσταση των συναισθημάτων και όχι στα πραγματικά συναισθήματα.
Μπορείς να λες στον άλλο σ αγαπώ, αλλά αυτό το σ’ αγαπώ, μπορεί απλά να μεταφράζεται στο περνάω καλά μαζί σου γιατί καλύπτω τις ανάγκες μου μαζί σου. Αν πάψει να γίνεται αυτό, γιατί να σ αγαπώ; Κάπως έτσι οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν γίνει ιδιαίτερα περίπλοκες, αλλά κυρίως ανειλικρινείς. Ο καθένας εκδηλώνει τα «σωστά» συναισθήματα στη «σωστή» στιγμή και όταν τα χρειάζεται. Αυτό όμως πολύ απέχει από τα συναισθήματα που πραγματικά έχει, τα οποία συχνά φροντίζει να θάψει εκεί που δεν θα φαίνονται με τίποτα.
Η αυτοπραγμάτωσή μας, απαιτεί βασικά και πρώτα από όλα αυτογνωσία. Δεν μπορεί να στηριχτεί ούτε σε κώδικες καθιερωμένους επικοινωνίας, γιατί έτσι κάνουν οι πολλοί, ούτε σε συμπεριφορές που απαιτούμε από τους άλλους. Είναι καθαρά δικό μας εσωτερικό θέμα, για το πώς νιώθουμε απέναντι στις συνθήκες που διαμορφώνονται έξω από εμάς και για το πώς πορευόμαστε μέσα σ αυτές με αποφάσεις που στηρίζονται στις δικές μας και μόνο επιλογές.
Τα μεγάλα λόγια και τα τσιτάτα που συχνά πυκνά διαβάζουμε στα social media ή οι οδηγίες χρήσης συναισθημάτων που όπου και να κοιτάξουμε θα τις δούμε, μπορεί να συνοψιστούν μόνο και μόνο στη φράση: Γνώρισε τον εαυτό σου πραγματικά σε βάθος, χωρίς να τον υποτιμάς, χωρίς όμως να είσαι και νάρκισσος ή ψώνιο, και διαπραγματεύσου μαζί του την ευτυχία σου!!
