Ήταν εκεί στα πρώτα σκιρτήματα. Όταν κοίταζες στο διπλανό θρανίο και σου “κόβονταν” τα γόνατα. Η καρδιά “πετάριζε” νύχτα και μέρα. Τα μάτια έμεναν στο κενό κι όταν έκλειναν τότε άρχιζαν να βλέπουν ... πραγματικά: το φωτεινό αντικείμενο του πόθου.
Εκεί, την εποχή που πολλοί έρωτες ξεκινούσαν με μια ματιά, και πολλές φορές έμεναν και ως εκεί υπήρχαν και τα λευκώματα. Ήταν κάτι χοντρά τετράδια, ως Ευαγγέλια τα είχαν τα κορίτσια, που τα έκρυβαν κάτω από στρώματα, στο δεύτερο πάτο της σχολικής τσάντας, κάτω από την ποδιά τους. Τα περιέφεραν από χέρι σε χέρι, μυστικά χρησιμοποιώντας έναν ιδιαίτερο κώδικα επικοινωνίας. Και φιλενάδες αλλά και “άσπονδες εχθρές” καλούνταν να απαντήσουν σε θεμελιώδη ερωτήματα. Τι είναι λεύκωμα., τι είναι ανήρ, τι είναι γυνή.
Όλοι όμως σταματούσαν, κι όταν έγραφαν στα μουλωχτά αλλά και όταν διάβαζαν το λεύκωμα, στο ερώτημα και στις απαντήσεις του “Τι εστί έρως”.
Κι άλλοτε τρυφερά, άλλοτε με τη φόρτιση των ημερών, κι άλλες φορές πάλι σκωπτικά ή περιπαιχτικά απαντούσαν.
Ενδεικτικά κάποιες απαντήσεις “αλιευμένες” από παλιά λευκώματα είναι;
Ο ασπασμός των αγγέλων στα άστρα
Έρωτας είναι η χρυσή σκάλα, με την οποία η καρδιά ανεβαίνει στον ουρανό
Έρως εστί να χάνεις τον μπούσουλα και να μη σε νοιάζει ! Μετά πού τον βρίσκεις είναι το ζόρι
Έρως είναι ένα αγγελάκι
που χτυπάει με βελάκι
και χτύπησε και μένα
κι αγάπησα εσένα
Ένα αντίο στη μαμά
δυο φιλάκια στον μπαμπά
και το βράδυ στις 9
με το αγόρι αγκαλιά
Από τα μάτια πιάνεται
στα χείλη κατεβαίνει
κι από τα χείλη στην καρδιά
ριζώνει και δε βγαίνει
Έρως Έρως
σαλάμι αέρος
που το φαγε ο γέρος
και πήγε στο μέρος
Το γαρ πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνη,
το διάβασα στον Παλαμά, το βρήκα στο Δροσίνη!»
Και κάπως έτσι γενιές έφηβων κορίτσια υμνούσαν για χρόνια τον έρωτα. Μέχρι να μεγαλώσουν για να καταλάβουν ότι είναι τελικά πιο σπουδαίο και πιο προσωπικό.
