Και με την ανατροφή των παιδιών τι γίνεται; Του Γιώργου Παπακωνσταντή

  • Δευτέρα, 12 Φεβρουάριος 2018 20:18
  • Συντακτική Ομάδα
  • Editorial

Στην Ελλάδα δεν κάνουμε παιδιά. Η υπογεννητικότητα έχει χτυπήσει κόκκινο και τα περισσότερα ζευγάρια αρκούνται σε ένα, άντε δύο παιδιά ενώ το τρίτο γίνεται ολοένα και πιο σπάνιο για να μη μιλήσουμε από τα τέσσερα και πάνω.

Δεν πιστεύω ότι αιτία για αυτό είναι μόνο η ελλειμματική υποστήριξη από το κράτος των πολύτεκνων οικογενειών. Παλιότερα χωρίς καθόλου υποστήριξη, πολλές οικογένειες έκαναν πολύ περισσότερα από 3-4 παιδιά. Τι φταίει λοιπόν;

Είναι πολλές οι αιτίες αλλά  με μια πρώτη ματιά, είναι πραγματικά τρομακτικό να σκέφτεται κανείς τι τραβάνε οι γονείς, προκειμένου να μεγαλώσουν τα παιδιά τους στην Ελλάδα, με εκείνο που θεωρούν «Σωστό τρόπο». Πόσο πασχίζουν να τα εφοδιάσουν με όσα περισσότερα μπορούν προσόντα, προκειμένου να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της ζωής.

Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα είναι μια από τις καλύτερες αν όχι η καλύτερη χώρα στον κόσμο για να γεννήσει μια γυναίκα. Οι σχετικοί δείκτες που χρησιμοποιούν οι σχετικοί παγκόσμιοι οργανισμοί κατατάσσουν τη χώρα μας στις πρώτες θέσεις. Από εκεί και πέρα όμως τα πράγματα δυσκολεύουν και δυσκολεύουν γιατί η διαδικασία της ανατροφής, της μάθησης των σχολικών ή εξωσχολικών δραστηριοτήτων σε πολλές περιπτώσεις,  μοιάζει να έχει ξεφύγει.

Παιδιά που από 4 χρόνων υποχρεώνονται να μαθαίνουν αγγλικά, που οι γονείς τους τα φορτώνουν με όλα τα απωθημένα που οι ίδιοι είχαν κατά νου και είτε κατάφεραν είτε δεν κατάφεραν να κάνουν. Παιδιά που πρέπει να είναι πρώτα στο σχολείο, αλλά ταυτόχρονα να κάνουν δεύτερη ξένη γλώσσα από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού, να πηγαίνουν μπαλέτο ή κολυμβητήριο, να κάνουν χορό, αλλά και να μαθαίνουν κάποιο μουσικό όργανο. Και οι γονείς, εγκλωβισμένοι στην αγωνία τους να κάνουν «το καλύτερο για τα παιδιά τους», παρακολουθώντας ο ένας τον άλλο συναγωνίζονται μεταξύ τους μέσα από τις επιδόσεις και τις δραστηριότητες των παιδιών τους και επενδύουν δυσανάλογα ψυχολογικό κεφάλαιο στις μικρές τους πλάτες. 

Στο τέλος, όλοι ονειρεύονται μια θέση στο πανεπιστήμιο, ένα πτυχίο ανώτατης σχολής που να εξασφαλίζει επαγγελματική επιτυχία. Και συνήθως οι περισσότεροι  θέλουν να γίνουν τα παιδιά τους γιατροί, δικηγόροι ή ανώτατοι δημόσιοι λειτουργοί . Το χειρότερο, είναι ότι ένα στα δύο παιδιά στην Ελλάδα, τελειώνει μια πανεπιστημιακή σχολή που δεν ήταν στα σχέδια ή στα όνειρά του και απασχολείται τελικά σε εντελώς διαφορετικό επάγγελμα

Έτσι έχοντας επενδύσει ως γονείς δικά μας θέλω στα παιδιά μας, καταλήγουμε να τα έχουμε πάντα εξαρτημένα από εμάς. Η αυτονομία του παιδιού που πρέπει να είναι ο στόχος των γονιών, συχνά, συχνότατα, γίνεται βορρά σε αλλοτριωμένες νοοτροπίες και επιδιώξεις.

Έχω την εντύπωση ότι κάτι γίνεται λάθος. Ότι η συνέργεια κοινωνικής και οικογενειακής νοοτροπίας σε σχέση με την ανατροφή των παιδιών από τη μια και μιας αδιάφορης, ισοπεδωτικής και εντελώς συντηρητικής δημόσιας παιδείας από την άλλη, αναπαράγει νέους και νέες που αδυνατούν να βρουν την αυτόνομη και ελεύθερη παρουσία τους σ αυτόν τον κόσμο. Εν τέλει αδυνατούν να αναπτύξουν τις ιδιαιτερότητες και τα ταλέντα τους, αδυνατούν να «βγουν από το κουτί» και απλά οι ίδιοι με τη σειρά τους, ως ενήλικες, θα συνεχίσουν να λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο.

Είναι φανερό ότι μια  ουσιαστική κοινωνική μεταρρύθμιση  χρειάζεται πάνω σ αυτό το θέμα, μόνο που δεν μπορεί να γίνει ούτε με κάποιο νόμο ούτε από κάποια κυβέρνηση. Χρειάζονται πολλοί περισσότεροι παράγοντες να συνεργήσουν προκειμένου να αλλάξουμε προς το καλύτερο.