Εσύ δεν θα ντυθείς μασκαράς;
Ή μήπως είσαι ήδη ντυμένος και φοράς μια μάσκα, τη μάσκα σου, όλες τις μέρες του χρόνου;
Ήρθαν οι απόκριες. Ήρθαν οι μασκαράδες. Ήρθαν; Ή μήπως υπήρχαν πάντα;
Κάθε πρωί ντύνεσαι, φτιασιδώνεσαι, φοράς τα ρούχα σου για να σε δουν οι άλλοι. Να σε κρίνουν θετικά. Να εντυπωσιάσεις. Το κάνεις για τον εαυτό σου λες. Το κάνεις γιατί σ’ αρέσει. Βάζεις μοδάτα παπούτσια, ωραίο πουκάμισο, ακριβό μπουφάν, φτιάχνεις τα μαλλιά σου ή ακόμη κουστούμι γραβάτα, αν οι απαιτήσεις της δουλειάς το απαιτούν-δες τους δικηγόρους, τους τραπεζοϋπάλληλους- και βγαίνεις. Αν είσαι γυναίκα, μαλλί στην τρίχα, βαμμένη άψογα, παπούτσι ασορτί με τσάντα, φουλάρι στο λαιμό και βγαίνεις να λάμψεις στον κόσμο. Μια δική μας, καθημερινή μάσκα που τη φοράμε για να αρέσουμε στον εαυτό μας και στους άλλους. Η τέλεια προσαρμογή είναι να αρέσει στον εαυτό μας ότι αρέσει στους άλλους, γιατί τελικά για τους περισσότερους, οι άλλοι είναι ο κριτής μας αλλά και ο κρινόμενος από εμάς, σε μια μαζική καθημερινή αλληλεπίδραση του φαίνεσθαι, η οποία εν τέλει διαμορφώνει και διαμορφώνεται από τα κοινωνικά πρότυπα.
Περιμένουμε λοιπόν τις απόκριες να γίνουμε ο εαυτός μας. Να καλύψουμε τα χαρακτηριστικά του προσώπου μας, να διασκεδάσουμε πιο ξέφρενα, ακόμη και πιο kinky, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι οι περισσότεροι θα κάνουν το ίδιο. Άρα οι κριτές και οι κρινόμενοι, εμείς όλοι δηλαδή, αλλάζουμε κριτήρια, γινόμαστε πιο ανεκτικοί, πιο συγκαταβατικοί.
Δε μας πειράζει αν δούμε τον Αγησίλαο το μουστακαλή να φορά γυναικείο καλσόν πάνω από τα μαλλιαρά πόδια του, με στριγκάκι και μίνι φόρεμα. Δεν μας πειράζει αν η Καίτη από το κάτω διαμέρισμα έχει ντυθεί Μάτα Χάρι…Θα ήταν πάντως ιδιαίτερα ενδιαφέρον να μπορούσε να μας δείξει μια επιστημονική έρευνα τι δηλώνει η προτίμηση σε συγκεκριμένες μεταμφιέσεις. Ίσως δε δηλώνει τίποτα, αλλά απλά μας δημιουργεί εκείνο το συναίσθημα της προσωπικής ελευθερίας που δεν το έχουμε στις κοινωνικές μας συμβάσεις. Ίσως από την άλλη να δηλώνει κάτι πολύ βαθύτερο…Ευκαιρίες ψάχνουμε να απαλλαγούμε από δεσμά και πρέπει, όμως και στις απόκριες η -προσωρινή –ελευθεριότητά μας γίνεται και αυτή γιατί «πρέπει» και δεν είναι παρά μία κοινωνική σύμβαση και αυτή. Άλλωστε θα ακούμε "λάτιν" γιατί πρέπει, θα χορεύουμε λάτιν και «ντελαπόγκο» γιατί πρέπει, γιατί τελικά αυτό κάνουν όλοι, οπότε πάλι χάνουμε την ευκαιρία να είμαστε ο εαυτός μας, εκτός κοινωνικών συμβάσεων.
Από την άλλη, γιατί όχι; Γιατί η συμμετοχή στο πλήθος να είναι κακό; Ποιος είναι εκείνος που θα κρίνει τη –θετική- αντισυμβατικότητα με βάση τα δικά του κριτήρια; Όχι κακό δεν είναι να κάνουμε ότι κάνουν όλοι αφού μας αρέσει, αλλά το να το «παίζουμε» ταυτόχρονα υπεράνω και δήθεν, ε ναι αυτό δεν είναι και το καλύτερο.
Ας πέσουμε λοιπόν με τα μούτρα στη ζωή όπως μπορούμε καλύτερα, χωρίς μάσκες και φτιασίδια αλλά με καθαρή ματιά και πραγματική αίσθηση ελευθερίας, που δεν είναι τίποτα άλλο τελικά, από την ισορροπία ανάμεσα στα πρέπει και στα θέλω, ή νομίζω ότι θέλω.
