Είναι λέει μια φορά κάθε 152 χρόνια που το φεγγάρι φτάνει τόσο κοντά στη γη. Η Πανσέληνος της 31 Ιανουαρίου, είναι μοναδική. Ένα φεγγάρι που φέγγει 30% περισσότερο από το συνηθισμένο. Ένα φεγγάρι βγαλμένο από τη φαντασία των ποιητών, την τέχνη των τραγουδιστών και των φωτογράφων. Ένα Φεγγάρι πρωταγωνιστής στα μηνύματα, στα ποιήματα και στις φαντασιώσεις των ερωτευμένων. Ένα φεγγάρι που δε δείχνει έλεος όπως γράφει ο Βύρων Λεοντάρης, αλλά απλά σκοτώνει ένδοξα, κάθε μοναχική ψυχή. Ένα φεγγάρι «ματωμένο», αφού παίρνει τα χρώματα από τις καρδιές που είναι κρεμασμένες πάνω του και κοκκινίζει από τις λάμψεις εκατομμυρίων ματιών.
Και αν έχουν μιλήσει ποιητές για το φεγγάρι! Όμως τα καλύτερα ποιήματα του τα έχουν πει οι ερωτευμένοι, εκείνοι που μαγεύονται από την εικόνα του έρωτα που έχουν στο μυαλό τους και την προβάλλουν πάνω στον ολοφώτεινο δίσκο του. Εκείνοι που κοιτάζοντάς το, κάνουν χίλια ταξίδια μέχρι εκεί με την αγαπημένης τους παρέα, και κρεμούν πάνω του-άραγε ξέρουν πόσο το βαραίνουν;- όλες τις ελπίδες των ανεκπλήρωτων ερώτων τους.
Πάντα μάγευε τους ανθρώπους το φεγγάρι και περισσότερο τους ευαίσθητους, τους ρομαντικούς εκείνους που νομίζουν πως με μια ματιά στο φέγγος του θα αλλάξει η εικόνα του κόσμου. Και εδώ που τα λέμε, το φεγγάρι ομορφαίνει τη νύχτα, ομορφαίνει τα μάτια, την ψυχή, μαλακώνει κάθε σκληράδα της ζωής, αλλά δεν αλλάζει τίποτα. Όσο και να πασχίζει με την εμφάνισή του, με τη λάμψη του, με το μεγαλείο του, η επίδραση στη ροή της καθημερινής ζωής είναι ελάχιστη. Μπορεί να διεισδύει μέσα μας, αλλά όσο μας λούζει η ομορφιά του, άλλο τόσο μας περιβάλλει η αυταπάτη του. Και το χειρότερο; Αυτό το ολοφώτεινο, ολόγιομο φεγγάρι που μας μαγεύει και το κοιτάμε, μας κρύβει τα αστέρια! Και ξέρουμε ότι είναι εκεί, μυριάδες αστέρια στον ουρανό να μας φωτίζουν κάθε νύχτα. Μπορεί λοιπόν κάθε 152 χρόνια να βλέπουμε ένα τέτοιο φεγγάρι, αλλά έχουμε κάθε νύχτα την αστροφεγγιά μας!!!
