Άραγε γνωρίζουμε πόσο δύσκολος είναι ο ρόλος της μητέρας;
Ο ρόλος της μητέρας στηρίζεται πρωτίστως στην αγάπη. Μια ανιδιοτελή αγάπη χωρίς ανταλλάγματα, η οποία οπλίζει το παιδί με δύναμη, το απελευθερώνει και το οδηγεί σταδιακά σε γνωριμία με τον κόσμο και την ζωή.
Υπάρχει όμως και μητρική αγάπη, η οποία γίνεται κτητική και συνεπώς υπερπροστατευτική. Βάζει φραγμούς και ζητάει ανταλλάγματα. Γίνεται τοξική. Γιγαντώνεται και μεταμορφώνεται σε φυλακή.
Το παιδί μέσα σε μια αρρωστημένη αγάπη χάνει την ικανότητα να βρει τον δρόμο της αυτονομίας του, τα στάδια της ανεξαρτησίας του και συνεπώς την ενηλικίωσή του.
Μια υπερπροστατευτική αγάπη γίνεται φορτική διότι δημιουργεί φραγμούς στο παιδί να ανακαλύψει τις δυνατότητες και ικανότητες του και να δοκιμαστεί στην αναζήτηση των δικών του ορίων.
Η αρρωστημένη μητρική αγάπη εξίσου όπως η απουσία της μητρικής αγάπης δημιουργεί κενά και ψυχικά τραύματα στον ψυχισμό του παιδιού.
Το πιο σημαντικό πρόσωπο στη ζωή μας είναι η μητέρα. Όταν η μητέρα κρατάει ισορροπίες στη σχέση της με το παιδί και η αγάπη της είναι αυθεντική τότε δημιουργεί τις συνθήκες εκείνες απ’ όπου μπορούν να ανθίσουν οι δεξιότητες και οι ικανότητες του παιδιού.
Μία γυναίκα εάν ήξερε εξ αρχής τον δύσκολο ρόλο που έχει να επιτελέσει ως μητέρα δεν ξέρω εάν συνειδητά επέλεγε να γίνει μητέρα.
Συνήθως η γυναίκα όταν γίνεται μητέρα και αναλαμβάνει τον ρόλο της αντιλαμβάνεται και τις ευθύνες της.
Υπάρχουν μητέρες, οι οποίες είναι γεννημένες να είναι μητέρες και δίνουν ανιδιοτελή και χωρίς όριο αγάπη στα παιδιά τους.
Υπάρχουν όμως μητέρες, οι οποίες μεγαλώνουν με αυταπάρνηση και θυσίες τα παιδιά τους και για τις θυσίες αυτές ζητάνε αντάλλαγμα από τα παιδιά τους, την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους.
Τα παιδιά θέλουν οι μητέρες τους να αγαπούν τη ζωή, να διεκδικούν τα δικαιώματά τους να είναι ισορροπημένες. Να τους δίνουν απλόχερα αγάπη και να είναι πρόθυμες να τρέξουν όταν εκείνα θα τους το ζητήσουν.
Τα παιδιά θέλουν και επιζητούν την μητρική αγκαλιά όταν δεν μεταμορφώνεται σε μητρική σκλαβιά γιατί μέσα σε αυτήν στερεύουν τα όνειρα και η δίψα τους για ζωή.
Τα παιδιά επιθυμούν να ανακαλύψουν με τις δικές τους δυνάμεις μονοπάτια δημιουργίας και ευδαιμονίας. Να ξοδέψουν τη ζωή τους όπως η δική τους η καρδιά λαχταρά.
Τα παιδιά δεν θέλουν αγκαλιές φυλακές αλλά αγκαλιές, οι οποίες θρέφουν φτερά ελευθερίας.
Είναι μεγάλη η ευθύνη της μητέρας. Εάν η μητέρα αποτύχει στον ρόλο της το παιδί υποσυνείδητα αναζητάει στο δρόμο της ζωής του κάποιον άλλο για να το εμπνεύσει και να του επουλώσει τις πληγές από την έλλειψη της μητρικής αγάπης ή από την παθογένεια μιας τοξικής μητρικής αγάπης .
Ψάχνει καταφύγιο στη ζωή του σε μία βαθιά και αυθεντική αγάπη.
K.A.
